Bob

Op zondag moest G Bob ophalen. Bob is de kat van Laura en Gil, die dat beest al enkele dagen alleen hadden gelaten want ze waren al voor kerst vertrokken naar het iberisch schiereiland. Bob was nogal schuw en G belde mij na anderhalf uur bijna radeloos op dat ze hem maar niet te pakken kreeg. Ze wist niet waar hij zat. Hij bleek onder de keukenkastjes te zitten, maar hij verroerde zich niet en was er ook niet uit te lokken met brokjes. Terug komen om het de volgende dag opnieuw te proberen zat er niet in. De mensen wonen aan de andere kant van het zuiderpark, zo’n half uur met de tram in een buurt waar je niet vrolijk van wordt. Vanaf Holland spoor komt er beveiliging aan boort van de tram en dat betekend dus dat je een ander soort Den Haag
binnen rijdt.Dat is best fascinerend om te zien en je krijgt er ook wel even een New York gevoel bij, dat wil zeggen een gevoel alsof je je ergens in een verwaarloosd deel van Queens bevindt. Daar dacht ik dus aan toen ik in de tram opweg ging naar G en
en de vooralsnog onzichtbare Bob. Ik was niet van plan langer dan een half uur te besteden aan het vangen van Bob, als daar geweld bij moest komen kijken dan moest dat maar.
Terug in ons eigen huis (ik laat hier maar even achterwege hoe we Bob uiteindleijk hebben gevangen) stopten we eerst alle spleten onder kasten dicht met oude kleren om te voorkomen dat hij daar dan weer dagen onder zou gaan zitten. Maar het mocht niet baten, als je niet oplette was Bob telkens voor lange tijd verdwenen. Dan weer zat hij achter de oven, of de pick up, in de kast achter de cd’s. Plekken waar je volgens mij helemaal niet comfortabel kunt zitten maar Bob had er geen last van.
Vanmorgen heeft Bob een tafeltje van mijn omgegooid, een lang lopend project, waarvan het einde bijna in zicht was. De hoek is er vanaf gebroken. Als Bob ook maar een grijntje instinct heeft, blijft hij voorlopig zitten waar hij zit, op welke onmogelijke plek dat ook moge zijn.

vibrator

Tweede kerstdag werd bij mijn ouders thuis gevierd. De hele familie was er en mijn moeder was al gauw behoorlijk aangeschoten en dan steekt ze haar mening niet onder stoelen en banken. Zoals dat gaat bij familie diners kwamen alle onderwerpen weer voorbij, van Wouter Bos tot Paul McCarthy’s Santa Claus die eindelijk een vaste plaats heeft gekregen in de binnenstad van Rotterdam. Mijn moeder vond dat het vooral lag aan de perversiteit van de toeschouwers als ze daar een seksspeeltje in herkenden. Hier heeft ze natuurlijk wel een punt. Want McCarthy zelf laat het wijselijk in het midden. Natuurlijk is het zo dat als je het werk van McCarthy kent er niet zoiets bestaat als een onschuldige kerstboom. Maar mijn moeder had daar te weinig fantasie voor declameerde ze. Ze was inmiddels gaan staan om haar woorden kracht bij te zetten. De enige vibrator die ze ooit had gezien had ze bij mij in de la gevonden. Hierop draaide iedereen zich natuurlijk naar mij om met een vragende blik in de ogen. Er werd gedacht dat ik misschien een toelichting zou geven. Wat kon ik daarop zeggen. Het klopte wel dat ik jaren lang, vanaf mijn vijftiende, een vibrator in la van mijn bureau bewaarde. Ze werden gratis uitgedeeld bij de opening van Christiene le Duc vestiging in Apeldoorn.Het ging om een tasje met foldermateriaal en dus die vibrator. Dat foldermateriaal heb ik weggegooid, maar om nu een vibrator weg te gooien? Dat ging me te ver. Het was tenslotte wel een technisch dingetje met een motortje erin enzo... Zoiets gooi je niet zomaar weg. Toch?

Onderhuidse Knikkers

Er is een verhaal van Bukowski waarin zijn alterego Henry Chinaski behoorlijke problemen heeft met acne. In de loop van het verhaal wordt het steeds erger, wat als enig voordeel heeft dat mensen hem niet lastig vallen want iedereen gruwelt van zijn uiterlijk en niemand durft bij hem in de buurt te komen.
Op een gegeven moment is zijn gezicht bezaait met puisten zo groot als eieren.
Een grappig verhaal waar ik aan moest denken toen ik net in de spiegel keek en waardoor het verhaal ineens een andere lading kreeg. Het zijn dan wel geen eieren, maar toch wel onderhuidse knikkers. Ik tel er vijf; bij mijn oorlel zitten er twee, dan halverwege mijn kin nog een en in mijn nek ook nog twee. Die laatste zit er het langst, daar ben ik inmiddels aan gewend. Ik heb er vorige week nog met een gesteriliseerde naald ingeprikt. Daar voelde ik niets van, het was gevoelloos en er kwam ook niks uit. Ik heb het gevoel dat mijn gezicht in opstand is gekomen. Chinaski had na de handbooroperatie zijn hele hoofd in het verband gezwachteld, nu kwamen de mensen ook niet bij hem in de buurt maar ze bekeken hem anders. Niet langer met afschuw, maar eerder met ontzag want iedereen dacht dat hij een of ander heftig ongeluk had gehad. Ik vertrek zo meteen met G en haar ouders naar het kerstdiner waar de hele familie aanwezig is. De vader van G zit al de hele ochtend op ons te wachten, althans die indruk wekt hij. G en haar moeder doen nog wat goudverf op hun gezicht en ik zit in de kamer op het bed te typen en me af te vragen hoe ik het beste mijn gezicht kan inzwachtelen.

Een onzedelijk voorstel

Afgelopen zaterdag hebben we bij vrienden gegeten in Rotterdam. We, dat wil zeggen de lieve G en ikzelf. De vrienden betroffen een bevriend stel met een eigen huis. Wij hebben geen eigen huis en op hun vraag of we daar al mee bezig waren konden we gemakkelijk ‘nee’ beantwoorden. Zeker nadat we hadden uitgerekend hoeveel geld we verdienden. Na vier flessen wijn zei de mannelijke helft van het stel dat ik een coach nodig had en het was duidelijk dat hij daarmee zo iemand als zichzelf bedoelde. Hij coached namelijk ook zijn vriendin. Althans hij ‘managed’ haar band. Misschien is er wel een groot verschil tussen coachen en managen, maar ik vermoed dat het tamelijk dicht bij elkaar in de buurt ligt. Eén ding was volgens het bevriende stel zonneklaar: ik had hulp nodig. Hoe kon het anders dat een vriend van mij die exact hetzelfde werk doet in een porsche rijdt en ik niet? Ik begon te vertellen dat het niet zo eenvoudig lag en dat een coach mij waarschijnlijk ook geen porsche zou bezorgen. Bovendien hoefde ik niet per se een porsche. Ze zeiden dat ik te snel tevreden was en hij benadrukte dat ik me als een schoothondje gedroeg en dat ik met mijn talenten allang aan de top had moeten zitten.
Ik zei het al: er was behoorlijk wat wijn gedronken. De volgende ochtend toen iedereen nog lag te slapen heb ik de flessen geteld, het waren er zeven. Daarna verliet ik met de lieve G het huis, zij was de nacht ervoor op de bank in slaap gevallen en toen zijn we maar helemaal gebleven. Die middeg nog fietste ik naar de Haagse buitenwijk Ypenburg.Ik besloot mezelf te coachen en mijn eerste opdracht was om in Ypenburg bij mensen thuis hun koffiezetapparaat te fotograferen. Niet een erg leuke opdracht, maar wie naar de top wil kan maar het beste in een buitenwijk beginnen. Het coachen is vooral een confrontatie met jezelf. Het is goed om te zien hoe deuren in je gezicht worden gesmeten als je mensen vraagt of je hun koffiezetaparaat mag fotograferen.
Mensen beschouwen het als een onzedelijk voorstel. De enige die open deed was een vrouw met twee verschillende schoenen aan. Zij liet me binnen en ik mocht haar koffiezetapparaat fotograferen, wat me een bijzonder goed gevoel gaf. Het was een volautomatisch ding van het merk Saeco, model Vienna. Met twee drukken op de knop kreeg ik een vers dampend kopje koffie voorgeschoteld. Wat ik wel wilde vragen, heb ik niet gevraagd. Ik vond het al heel wat dat ik daar binnen was. Het shoothondje knort teverden, de terrier in mij is vooralsnog niet ontwaakt.

Staatslot

Vice-President Francisco Santos zei het een maand geleden nog tegen de colombianen die door talloze pyramide spellen in sloppenwijken waren opgelicht:
’ Niks is gratis in deze wereld en dat zal nooit veranderen.’ Eergisteren werd bekend dat de vooraanstaande belegger Bernard Madoff iets van 50 miljard dollar heeft laten verdwijnen in wat hij zelf omschreef als een 'ponzi scheme', een soort pyramide spel. 'Niets is gratis in deze wereld', maar het is juist het geloof in snelle rijkdom dat ons dagelijkse leven en daarmee de economie in z'n greep heeft. Ook de reden waarom we nu in een crisis zitten trouwens. Er is wat dat betreft maar weinig verschil tussen Wall Street en de slopenwijken van Colombiaanse steden. Ik ga maar eens een staatslot kopen.

JOS

Het is zover: Mijn vriendin heeft een coach. Dat wil zeggen: ze heeft zich beschikbaar gesteld als proefkonijn. Het gaat namelijk om een coach in wording, genaamd Jos, die zoals piloten dat noemen ‘vlieg uren’ moet maken om een officieel brevet te krijgen. Jos was vroeger een consultant van het één of ander, maar blijkbaar moest daarbij vooral veel getypt worden want Jos zit van z'n oksels tot z'n enkels onder de RSI. De coach typt niet. Ik zeg het maar eerlijk: ik houd er niet van, al dat gekoots. Zeker niet sinds de vriendin van een vriend van mij het met hem heeft uitgemaakt omdat de coach had gezegd dat dit beter was. Dat is natuurlijk de coach als schaamlap of excuus automaat. Je kunt voor iedere beslissing verwijzen naar je coach, zelfs als deze daar helemaal niks over gezegd heeft. ‘Het moet van m’n coach', is de hedendaagse variant op: ‘God heeft het zo gewild.’
Vandaag kwam Jos op huisbezoek en heeft hij verteld over ‘leven in het hier en nu’. Dat we altijd bezig zijn met de toekomst of het verleden, maar dat we het hier en nu vaak vergeten. Dat klinkt natuurlijk bekend in de oren. Coaches vertellen ons vooral wat we eigenlijk al weten, net als belastinginspecteurs en pastoors.
Sommige mensen kijken naar goudvissen in plaats van dat ze een coach consulteren, niet vanwege de goudvissen, maar vanwege het glas.
“Glas”, schrijft Walter Benjamin, “is een hard en glad materiaal waarop niets zich vastzet. Ook een koud en nuchter. De dingen uit glas hebben geen ‘aura’. Het glas is nu eenmaal de vijand van het geheim. Het is ook de vijand van het bezit.”
Mensen die leven in een wereld van glas, leven in een wereld zonder bezit en wie geen bezit heeft, heeft ook geen zorgen. Zeker niet in tijden van de economische crisis. Kijk naar een goudvis en zie het glas: ‘welkom in het hier en nu.’
Overigens heeft Jos ook al een vriendin van ons ‘gelukkig’ verklaard. Dat klinkt best interessant, maar dan zou ik dit wel zwart op wit willen hebben, zodat je dat officieel op je CV kan zetten: In bezit van universitair diploma geschiedenis behaald aan de universiteit Groningen en een certificaat ‘gelukkig persoon’ met het stempel JOS (Juichend Op Straat).

Complexe systemen

De tuin architect en denker Louis le Roy is op een terrein van vier hectare grond in Mildam bezig met een onderzoek dat er in het kort op neerkomt dat hij wil kijken wat één persoon in een leven kan bewerkstelligen door alleen maar stenen te stapelen. De structuren die daarbij ontstaan vormen een fundament voor allerlei mossen en planten die langzaam met het bouwsel integreren. Le Roy beschouwd deze bezigheid als het creëren van complexe systemen waardoor er een rijker ecosysteem ontstaat. Dat laatste begrip, complexe systemen, is afkomstig uit de biologie. De theorie die erachter zit is ‘hoe complexer een systeem is hoe beter de overlevingskansen van dat systeem zijn’.
Ons lichaam bijvoorbeeld, weet tamelijk goed met mankementen om te gaan. Als er ergens een spiertje is gescheurd wordt dat over het algemeen nog aardig opgevangen door andere spieren. Maar in de samenleving zijn bestuurders juist naarstig opzoek naar monoculturele systemen, waarbij methodes als functiescheiding worden toegepast. Soms als dingen uit de hand lopen wordt er nog wel eens in wijken ingegrepen en wordt er gentrification toegepast: hoge inkomensgroepen worden dan in achterstandswijken geplaatst met als doel een soort gedwongen integratie, maar dan is het meestal al te laat.
Hoe meer onduidelijkheid en chaos hoe beter. Misschien geldt dat ook wel voor relaties tussen mensen. Hoe complexer of onduidelijker die zijn, hoe beter de overlevingskans van het systeem. Daarom moet je ook nooit trouwen, dat is namelijk een monoculturele relatie en schept een vals soort zekerheid dat niet goed is voor de overlevingskansen van het systeem.

De Hel, dat zijn de anderen

Laatst legde iemand mij de volgende vraag voor:

Als wij tegen deze mensen roepen: "U BENT UNIEK". Hebben we dan gelijk, een beetje gelijk of helemaal ongelijk? Heb je daar ideeën over?
Waar komt de drang vandaan om uniek te willen zijn?

Ik denk dat je met zo'n uitspraak in de kern geen compliment geeft, of een constatering doet, maar dat het van oudsher eigenlijk een opdracht is, of een soort oerlast die we voor onszelf hebben bedacht.Met deze uitspraak zeg je dus eigenlijk:'gaat heen en wees uniek.'
Volgens mij is het terug te voeren tot Descartes die heeft gesteld: 'ik denk, dus ik besta'. Want vanaf dat moment begonenn we onszelf te definieren ten opzichte van de wereld in plaats van als deel van de wereld. Daarvoor leefden we misschien nog in het paradijs, in een magische(middeleeuwse) wereld waarin alles met elkaar te maken had en verschillende fenomenen verhalend aan elkaar werden geknoopt. De emns maakte deel uit van een netwerk dat ebstond uit religie, seizoenen, politieke structuren, sociale dorpsverbanden en arbeidsverhoudingen. De individualisering die al in het 'ik denk, dus ik besta' van Descartes ligt besloten, vereist dat we ons moeten gaan onderscheiden van de wereld om ons heen. De mens manoeuvreerd zichzelf als zelfstandig actor door de wereld. We zijn anders dan de anderen omdat we denken dat we anders zijn dan de anderen. Wat dat betreft had Jean Paul Sartre het goed begrepen toen hij stelde: 'De hel, dat zijn de anderen.'

witte bloedlichaampjes

In het science museum in London is momenteel een expositie te zien over Japanse auto ontwerpen tegen de achtergrond van de Japanse maatschappij.Er wordt daar, ook vanuit de auto industrie, op een meer procesmatige wijze naar auto’s gekeken. Dat wil zeggen: auto's worden benaderd vanuit hun rol als onderdeel van het verkeer. Daarom gaat het ook niet om expressieve ontwerpen, maar om ontwerpen die integreren in een groter geheel van vervoerstromen in de stad. Misschien moet Camiel Eurlings daar eens gaan kijken om inspiratie op te doen voor het aanhoudende file probleem. Ik ben alleen bang dat een dergelijke benaderingswijze nog wel eens typisch Japans kan zijn. Treinen rijden daar ten slotte ook op tijd en hoe vaak de NS al in Japan is geweest zonder iets bij te leren....Bovendien geldt de auto in Europa nog steeds als een middel tot individuele expressie en bewegingsvrijheid. Of zoals een BBC reporter het noemde: ‘a means to get away from your parents.’

Druppels van een neus

Vanochtend werd er op de radio (OVT, VPRO) gesproken over de luchtbrug tussen het westen en de Amerikaanse sector in Berlijn. Het is een van de grootste logistieke operaties in de geschiedenis geweest en er ging dus ook nogal eens wat mis. De vliegtuigen mochten maar door een hele beperkte luchtcorridor vliegen en er landde iedere drie minuten een toestel. Soms botsten ze tegen elkaar. De slachtoffers die vielen voor het instant houden van de luchtbrug kregen allemaal een speciale begrafenis waarbij de kisten door Berlijn werden gedragen en een fanfare corps de dodenmars speelde. Op de radio was een man te horen die destijds voor dat corps de grote trom bespeelde. Dat was volgens hem niet zo makkelijk want je kon bijvoorbeeld niet teveel eten vanwege de trillingen die de trom veroorzaakte, dan kwam alles er weer uit. Tegelijkertijd had je natuurlijk wel genoeg energie nodig om die tocht af te maken. Daarnaast zat je met zijwind die je voortdurend uit koers bracht en waardoor je een soort slapstick-achtig dansje moest maken om op koers te blijven. Bij de begrafenis zelf was een pastoor met een hele lange puntige neus. Als het regende vielen er druppels van die neus. En het hele fanfare corps keek vol spanning naar die neus. Iedereen dacht dat het hele nette en vrome jongens waren die zo aandachtig naar de preek luisterden. Maar in werkelijkheid telden ze de druppels die van de neus vielen, daar hadden ze namelijk geld op gezet.

Rododendrons in duister gehuld

Gisteren zag ik in het park Clingendael een file van ganzen in een brede sloot. Sommigen konden niet doorvaren omdat andere ganzen niet opschoten onder een bruggetje. Af en toe werd er gekwaakt en getoeterd. Alle ganzen van het park hadden zich in de sloot verzameld en voeren nu als witte bootjes in de verte een bocht om. Omdat ik aan het hardlopen was kon ik ze niet achterna om te kijken waar ze heen gingen.
De rododendrons van het rododendron bos waren al in schaduwen gehuld. Spoedig zou het donker worden en dan zou ik op de tast verder moeten. Voorbij de rododendrons en de Duitse bunker, zaten de kraaien al in de twee bomen die ze blijkbaar gezamenlijk hadden uitgzocht om de nacht door te brengen. Van onderen leken het net gigantische zwarte luizen die op de takken dicht tegen elkaar aan zaten geplakt. Gelukkig lichtte in de verte het hobbelige open veld al tussen de bomen op. Er stond daar een prullenbak op hoge poten en om op de zitting van de picknick tafel plaats te nemen had je al bijna een keukentrapje nodig. Ze waren uitgegraven door de gaten gravende honden. Ze waren er nu niet. Maar later, in de laatste strook donker bos, hapten er harige wezens met glimmende ogen naar mijn witte trainingsbroek.

Verpakt in een condoom

Gisteravond na het zien van de documentaire But one of my two eyes in het Gemak.org, over het Israëlische nationalisme, lijdende palestijnen , jonge soldaten die orders opvolgen, ja waarover ging het eigenlijk niet?, volgde er een vreemde discussie over hoe het toch mogelijk is dat de Israëli niet inzien dat deze situatie volstrekt niet rationeel is. ‘Het is toch niet rationeel om die kinderen bij het hek te laten wachten, die moeten naar school?’, zei de gespreksleider tegen een dame die onderzoek had gedaan naar het Israëlische leger. Wat het leger precies met rationaliteit of irrationaliteit te maken heeft weet ik niet. Maar ik denk dat binnen de militaire logica volstrekt rationeel gehandeld wordt, of in ieder egval zo rationeel mogelijk. Maar goed ieder vorm van rationaliteit is voral rationeel binnen de kaders logisch orde die ze zelf heeft voortgebracht.Kinderen bij een hek laten wachten kan dan dus heel rationeel zijn.
Los van rationaliteit (dat blijkbaar als iets positiefs wordt gezien) was vooral de sfeer in het zaaltje interessant. Dat was een sfeer van onbegrip: ‘Hoe konden die Joden nou niet inzien dat ze hetzelfde doen wat de nazi’s ooit bij hen uitspookten?’. Dat werk.
‘De zwakken proberen de sterken altijd een schuldgevoel aan te praten’, zei de vriend met wie ik naar deze avond was gekomen.Een vrouw in het publiek kwam met een uitspraak waarmee ze misschien wel meer iets over zichzelf wilde vertellen dan dat ze een bijdrage wilde leveren aan de discussie. Ze vertelde dat ze eens een snoepautomaat had gezien, waar tussen de marsen en de milkyways ineens een condoom verstopt zat. ‘kunnen we met dat soort trucs de Israëli niet de ogen openen?’. Dat niemand daar nog opgekomen is: we verstoppen het midden oosten conflict als een condoom in een snoepautomaat. Dan kunnen Israëli zich discreet laten informeren over wat er echt aan de hand is.

Get Well Soon!

‘Heeft u het ook zo naar uw zin in uw geel geschilderde kamer met uitzicht op de prachtige groene tuin?’

‘Nou, ik uh, wordt er een beetje tureluurs van’

‘Wat?! Weet u wel dat hier ongelofelijk veel onderzoek naar gedaan is? Het is een wetenschappelijk feit dat u zich nu veel beter moet voelen.’

‘Sorry dokter, ik uh... vind het nogal overheersend en druk moet ik zeggen.’

‘Schande! Wat wij al niet doen om het u naar de zin te maken en het enige dat u kunt doen is klagen, klagen en nog eens klagen over de kleur van de muren nog wel, heeft meneer nog meer pietluttelige kwesties die hij van z’n hart wil? Nou...?’

‘Eh nee dokter, ik ahum, zal voortaan beter m’n best doen, maar ik moet zeggen dat ik het wel jammer vind dat er ik hier zo in m’n eentje lig, de vorige keer met m’n bypass operatie lag ik op zaal te herstellen en toen was daar mijn buurman Gerard, nou we hebben gelachen jongen...’

‘Wat krijgen we nou? Is meneer nu ook al niet tevreden over zijn 1 persoonskamer? U ligt in een hotel toch ook niet op een zaal? Nou? ‘

‘Ja maar een ziekenhuis dat is toch anders, ik bedoel het is prettig om lotgenoten te ontmoeten terwijl je op vakantie het liefst niemand wilt zien, dan wil je alle mooie plekjes voor jezelf houden, terwijl je de ervaringen in een ziekenhuis juist wilt delen...’

‘Mooie boel is dat, dit ziekenhuis heeft miljoenen euro’s extra gekost aan onderzoek en meneer schuift dat in 1 keer van de baan, maar dat kan zo maar niet. Hier bepalen wij wat goed voor u is, begrepen?’

‘Ja dokter, fijn dat u weer het heft in handen neemt, kunt u misschien ook even vertellen welke tv programma’s ik moet kijken om sneller beter te worden? Dan hoef ik vanavond niet zo te zappen.’

Oliebollen

Vanochtend werd het NS station ontruimt.Er was niks aan de hand met de treinen, maar kennelijk was er een alarm afgegaan in het kantoor dat aan het station vastzit. Al het personeel van dat kantoor, deels NS mensen en deels van Shell, stond op het stationsplein.Niemand wist wat er aan de hand was, maar voor de zekerheid moest alles ontruimd worden. Typisch voorbeeld van een ketting reactie aan nutteloze handelingen ingang gezet doordat iemand van bovenaf alarm heeft geslagen. Wel vreemd dat het ongeveer een half uur duurde voordat de brandweer ter plaatse was. Ook de politie kwam aangewandeld op een moment dat de omstanders zo ongeveer omvielen van verveling. Er gebeurde werkelijk niets en niemand wist wat er precies aan de hand was, wel dat het de eerste van de maand was en dat er vlak daarvoor nog een oefening was geweest. De BHV’ers die ik probeerde uit te horen bezwoeren mij dat dit geen oefening betrof. Ik had daar trouwnes nog nooit van gehoord van BHV'ers. Maar BHV’ers (bedrijfshulpverlening) zijn mensen die in noodsituaties gele hesjes aantrekken en in walki talkies praten, zonder dat ze een clou hebben van wat er aan de hand is. De enige die heel duidelijk profiteerde van deze situatie was de Hollandse Gebakkraam. In tijden van onzekerheid propt men zich vol met oliebollen.Uit angst of verveling, dat zal de uitbater van de Hollandse Gebakkraam een worst wezen. Ik vermoed een complot tussen deze uitbater en de BHV'ers. Voedsel is oorlog, zoals ik gister al opmerkte.

Een kijkje in de toekomst

De nieuwe president van de Malediven heeft zijn zorgen uitgesproken over de stijgende zeespiegel.De eilandengroep in de Indische Oceaan ligt slechts twee meter boven de zeespiegel en zal in de nabije toekomst zeker worden opegslokt door het water. Hij heeft daarom aangekondigd land te willen kopen waar de bevolking van 300.000 zielen in de toekomst naartoe kan vluchten. Een speciaal fonds, die zal worden gespekt met inkomsten uit de toeristische industrie, zal voor de kosten moeten zorgdragen. Deawoo logistics, een Koreaanse bedrijf, gaat in Madagaskar een stuk land ter grootte van Vlaanderen gebruiken om maïs en palm olie op te verbouwen. In ruil voor dat land biedt Deawoo werkgelegenheid en Madagaskar verdient 30 procent aan belastinginkomsten.Dong wang, een manager bij Deawoo draait er niet omheen: “We want to plant corn there to ensure our food security. Food can be a weapon in this world.”

Ik voorspel oorlogen die niet langer worden uitgevochten om olie maar om voedsel waarbij landbouwcorporaties en logistieke transportbedrijven de belangrijkste spelers zijn, ik voorspel grote volksverhuizingen als gevolg avn klimatologische omstandigheden en ten slotte denk ik dat er een gouden toekomst zit aan te komen voor Nederlandse ingenieurs en bagerbedrijven.

Droste effect

Onlangs ontmoette ik de nieuwe vriendin van een vriend van mij bij hem thuis. Het was dinsdag en op dinsdag heeft zij haar vrije avond. Dat wil zeggen dat haar kind dan is ondergebracht bij de vader. Die vrije avond moest blijkbaar gevierd worden met een krat Holger bier. Daar had ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar ik vind niet dat je op een eerste ontmoeting meeteen over het bier moet beginnen. Enige flesjes Holger later vroeg de gloednieuwe vriendin mij wat ik ervan vond dat ‘ze’ samen waren. Ik vond daar natuurlijk helemaal niks van. Openhartigheid beschouw ik niet als een deugd. Ze voelde zich er best door gekwetst, zei ze. Ook het achterwegen laten van uitspraken kan mensen blijkbaar kwetsen. De dag erop stuurde ze haar dochter op me af met een bus poedersuiker. Ik ben beleefd genoeg om daar een beetje in mee te gaan, dus veranderde ik de dochter in een klein maar idyllisch sneeuwlandschap. Blijkbaar werd hierdoor het moederinstinct van de gloednieuwe vriendin in werking gesteld want er werd in de keukenkastjes van mijn vriend naarstig gezocht naar een nieuw wapen, het werd cacaopoeder.Voor de zekerheid sloot ik mijzelf enige tijd op in de wc. Toen ik dacht dat de kust veilig was en ik het vermoeden had dat er niet langer werd nagedacht over oneigenlijk gebruik van cacaopoeder, kwam ik weer tevoorschijn. Iets te voorbarig zo bleek want het volgende moment stond ik, tot grote hilariteit van de omstanders, in een grote wolk cacao poeder die als zachte deken op mij neerdaalde. De gloednieuwe vriendin had lange tijd niet zo gelachen zei ze. Uit beleefdheid lachte ik een beetje mee en probeerde daarna de verloren tijd weer in te halen.

Gevaarlijke hik

Jose Saramago is 86 geworden. Volgens een dokter mag dat een klein wonder heten. Saramago is fysiek niet helemaal in orde, al kom ik er niet echt achter wat hij heeft. In het intrveiw met hem in El Pais staat dat hij lijdt aan een gevaarlijke hik. De hik is hem bijna fataal geworden, maar gebraden appels hielpen hem er weer bovenop.
Nog maar kort geleden viel hem op hoe groot zijn ogen waren. Ogen die hem aankeken met nieuwsgierigheid. Alsof ze wilden zeggen: ‘Ah, dus je bent er nog, nog steeds hier.’
Ik denk dat ik toch maar eens wat van hem moet gaan lezen. Of zal ik wachten op de film?

Fiets Band

Ik moest vroeg in Rotterdam zijn, iets te vroeg voor mijn kortingskaart zo bleek. Of ik in Schiedam even een nieuw kaartje wilde kopen. Dat deed ik, maar ik vergat mij fiets. Mijn vouwfiets, onze vouwfiets. Een witte PUCH, waar ik inmiddels aan gehecht was. Het gevalletje stelde bij vondst niet veel voor maar is met veel liefde opgeknapt (door de fietsenmaker op de hoek). Nu is de witte PUCH, die opgevouwen op slot stond in de trein, dus weg. Niemand heeft hem zogenaamd gevonden. Het vervelende is, nu moet er een andere fiets komen. Maar ik haat dat. Met de PUCH had ik een band, ook al reed niet ik, maar mijn lieve vriendin (soms ook huisgenoot) erop met haar tassen vol Spaanse boeken. Alleen al als ik daaraan denk, hoe ze zich volgeladen met spullen voor haar lessen in Groningen op het kleine fietsje nestelde, krijg ik een brok in mijn keel. Het was een trouw PUCHje. Met een nieuwe fiets moet je altijd maar weer afwachten of het klikt. Zo’n relatie kost toch tijd, of het wordt nooit wat. Ik kan mij nog goed herinneren hoe ik als kind een nieuwe fiets kreeg (dat wil zeggen: een nieuwe tweedehands fiets) die me totaal niet aanstond.Gelukkig was ik er vrij goed in om fietsen vakkundig te slopen. Binnen een week was meestal de middenstang gebroken. Mijn vader ging die dan weer lassen, maar als ie één keer gebroken was dan gebeurde dat vaker. Dan kon mijn vader wel aan de gang blijven. Tot ie het opgaf en er weer een nieuwe tweede hands fiets moest komen die afhankelijk van mijn gevoelens voor het tweewiel lang dan wel kort mee zou gaan.

Bij de tandarts leer je bij

De tandartsstudent zei ‘ken je dit instrument?”, ik keek naar het haak vormige instrument in zijn hand en zei dat ik geen idee had wat dat was. ‘Hiermee ga ik tussen je tanden en tandvlees steken om te meten hoe diep het is, het kan pijn doen.’
‘Goh’ zei ik, ‘Interessant zeg.'

Eeuwige Ontgroening

Ik heb vanavond met een half oog naar de documentaire Too see if i’m Smiling gekeken, over Israelische vrouwen die in het leger hebben gezeten.
Een meisje die als arts in het Israleische leger werkte vertelde over haar eerste gevechtssituatie in Hebron. Nadat alles voorbij was schudde de commandant haar de hand en zei haar dat het een goede ervaring was. Daarna bestelde hij pizza.
Uit de rest van de documentaire ontstond het beeld van het Israelische leger als een studententvereniging waarbij de palestijnen optreden als aspirantleden die nooit de ontgroeningsperiode door komen.

Paper Dolls

Het Gemak.org organiseert een filmreeks met het thema ‘borders within’, een Israëlische filmcyclus. Vandaag draaide Paper Dolls.
De film gaat over Filippijnse travestieten die in de bejaardenverzorging in Jeruzalem werken. Een ontroerend portret van een kleine groep gastarbeiders die hun harde bestaan opvrolijken met verkleedpartijtjes. De film bevat vele ontroerende scènes. Mijn favoriete was die tussen een oude man die niet meer kon praten omdat zijn strottenhoofd was weggevreten door de kanker en zijn Filippijnse huishoud hulp, een travestiet. De oude man en de Filippijnse konden het erg goed vinden en ondanks dat de man niet kon praten probeerde hij haar uitspraak te verbeteren.
In 1993 werden alle Palestijnen het land uit gegooid en begon Israël actief met het werven van gastarbeiders(ze komen uit 98 landen). De visas werden echter tot voor kort aan de werkgevers gegeven en niet aan de gastarbeiders(ik geloof dat dit inmiddels is veranderd). Als ze werden ontslagen werden ze illegaal. 75 procent van de illegalen in Israël was eerst legaal in het land . Een ander schrijnend feit is dat de Palestijnen de meeste aanslagen plegen in immigranten wijken. Dat plaatst het middenoosten conflict neer weer even in een ander daglicht. De Palestijnen zijn gewoon boos dat hun baantjes zijn ingepikt door andere gastarbeiders.

Gouden tijden voor Schateiland

Ik hoorde op de radio dat Somalische piraten een Saoedische supertanker, met miljoenen aan ruwe olie aan boord, hebben gekaapt. De Somalische piraten, over het algemeen afkomstig uit de regio Puntland, zijn haast een begrip aan het worden. Zodra bekend wordt dat er weer een gekaapt schip in aantocht is trekken mensen hun beste kleren aan en rijden in hun landrovers naar de haven van het piratendorp Eyl. Met hun laptops en mobiele telefoons vormen ze een groeiende groep criminele professionals die van de kaping meeprofiteren. Ze behoren tot de jetset, hebben de mooiste vrouwen, laten fantastische vila's bouwen en er wordt in het algemeen tegen deze mensen opgekeken. Ook zijn er in de havenstad waar de schepen naartoe worden gehaald al speciale restaurants om de bemanningsleden te eten te geven. Dat is ten slotte het onderpand waar niks mee mag gebeuren. Ik ben benieuwd of ze dan ook meerdere restaurants hebben voor bijvoorbeeld Italiaanse matrozen en het Indonesische ketelbinkie. Je zou dan eigenlijk ervaren topkoks moeten invliegen die iedere keuken goed beheersen. Met al het geld dat de piraten verdienen voorzie ik een zonnige toekomst voor de Somalische toeristische industrie. Er zullen bewaakte vakantieparken komen, die je nu al veel ziet in Afrikaanse landen. Over het algemeen zijn de hekken bedoeld om de inlanders buiten te sluiten. Nu zullen ze meer als doel hebben de opvarenden binnen te houden, maar dat verschil zie ik niet zo. Ook moet er in de parken van alles te doen zijn zodat gekidnapte bemanning niet uit verveling een ontsnapping gaan organiseren. Niet dat dit gevaar echt aanwezig is, want waar zouden ze heen moeten en nog belangrijker wat zouden ze moeten eten? Het zal niet lang duren voordat de parken enige bekendheid genieten en dat ook betalende toeristen er een aantal weken willen verblijven. Op den duur zal het niet eens meer nodig zijn om schepen te kapen. De parken kunnen langzaam uitgroeien tot piraten themaparken waar cocktails kunt drinken die worden aangeboden door dames in uitdagende piratenpakjes.

De Amerikaanse marine kwam overigens nog met het verrassende bericht dat ze niet overal tegelijk kunnen zijn. Er bestaat dus toch zoiets als voortschrijdend inzicht. Maar de oplosisng die ze aandragen is nog veel verrassender. Ze roepen vrachtschepen om zichzelf te bewapenen en zelf tegen de piraten op te kunnen treden. Kijk dat lijkt me een goede ontwikkeling.Eindelijk wordt het weer spannend om op een koopvaardij schip te varen en de bemanning ‘een behouden vaart toewensen’, krijgt plotseling weer betekenis. Dan Komen die goeie oude VOC tijden van Balkenende toch nog terug. Ten aanval!

De deeltjes versneller van M.C. Escher

Zondag voor het eerst in het Escher museum geweest. Zijn tekeningen zijn van een duizelingwekkende precisie en getuigen van een bijna religieuze bezetenheid. De verbeelding van oneindigheid lijkt een belangrijk wederkerend thema te zijn. Een vriendin zei dat het werk van Escher haar deed denken aan de deeltjesversneller in Zwitserland omdat Escher ook vaak opzoek lijkt te zijn naar het kleinste deeltje. En volgens mij heeft ze gelijk. Net als de tekeningen van Escher werkt de deeltjes versneller als een verbeeldingsmachine. Het onmogelijke wordt zichtbaar gemaakt. Op een computerscherm zal dan iets van een lichtpuntje zichtbaar zijn. Dat is dan het felbegeerde deeltje van Higgs. Escher's onmogelijke dimensies doen sterk denken aan de onmogelijke dimensies waar CERN naar opzoek is. Ook daar spelen zich zaken af die we zouden kunnen omschrijven als optisch bedrog(we zien een lichtpuntje op een computerscherm, maar het deeltje van Higgs geeft helemaal geen licht). Wetenschap is per definitie een verbeeldingsmachine. Ook in de kwantum mechanica is het ten slotte afhankelijk van de positie van de toeschouwer of er een deeltje dan wel een haartje wordt waargenomen. Maar ook de aangetoonde werking van placebo's in de geneeskunde toont aan dat verbeelding of inbeelding van groot belang is.

vervelend

Een vriend vroeg mij laatst ‘wanneer vind je iemand vervelend?’. Ik kan me de context niet meer helemaal voor de geest halen, maar het was een lastig te beantwoorden vraag. ‘Als iemand heel dwingend is’, zei ik ten slotte. Maar we kwamen al snel tot de conclusie dat dit het ook niet kon zijn, want dwingende mensen zijn soms ook aangenaam gezelschap. Hij kwam toen met de optie ‘Iemand publiekelijk vernederen om er zelf beter van te worden’. Niet slecht, maar ook dat kan soms terecht zijn of gewoon ontzettend grappig.Ook alls jezelf vernederd wordt kan dat een bijdrage leveren aan een aangename bijeenkomst. Zelfs wanneer je opgelicht wordt, hoeft dat niet op een vervelende manier te gebeuren. Ik ken ook een hele sympathieke oplichter. Hij woont in een zeecontainer in Ghana en kan nooit meer terug naar Nederland omdat daar teveel schuldeisers zitten. Maar wel een sympatieke man met een hoop verhalen. Alleen zijn die verhalen zo ongeveer het enige wat hij nog heeft. Maar dat laat de kwestie nog wel onbeantwoord, wanneer is iemand vervelend? Het zal wel neerkomen op het aloude adagium: ‘is er een klik of niet?’

Darwinimse II

Mijn vader kreeg vanavond het bericht van Sulleman (sullie), zijn voormalig chauffeur in Ghana, dat zijn vrouw is overleden. Die was nog geen dertig en laat drie kinderen na. Wat zijn vrouw precies had, is onduidelijk. Maar, via de moderne geneeskunde knapte ze niet op dus de laatste weken was ze onder behandeling van een medicijnman. Tevergeefs dus. Waarschijnlijk had ze dysenterie, iets waar je echt niet aan dood hoeft te gaan in Nederland. Dat is Afrika. Mensen vallen er van het ene op het andere moment om. Ondertussen kreeg mijn moeder een soort kettingbrief in haar mail met daarin de tekst: als je deze mail doorstuurt naar vijf anderen, hoor je morgenochtend een positief bericht.
Het is schrijnend om te zien hoe leeg het bestaan voor sommige mensen kan zijn.

Darwinisme

Wat is professionaliteit? Ik had er laatst een discussie over. Met name omdat ik beschuldigd werd van een gebrek eraan. Ik ben van nature leergierig en vroeg dus door naar de aard van het gebrek. Maar zo eenvoudig bleek het niet te omschrijven. Toch zette ik door. Gaat het om deadlines? Gaat het om de kwaliteit van de stukken die ik aflever? Dat was het allemaal niet volgens deze vriend/opdrachtgever. Wat het wel was, bleek neer te komen op een bepaalde houding of zelfs een gevoel. Dit soort mystificaties zijn kenmerkend voor mensen die al iets hebben bereikt. Er valt tegen hun mening over professionaliteit ten slotte niks in te brengen in het licht van een goed gevulde bankrekening. Ik ben bang dat professionaliteit en het Darwinisme elkaar, au fond, niet veel ontlopen.

Garnering

Vandaag ging in Shanghai, bij de kamer van koophandel van de Benelux, een 'event' met Job Cohen van start. Als zo'n man daar naartoe gaat dan worden er allerlei dingen omheen georganiseerd. Dat lijkt me een grappige ervaring: Je komt als hoogwaardigheidsbekleder ergens en je hoeft vervolgens niks meer te doen. Het is alsof je een kleine stuwing teweeg brengt, die alvast in wijde kringen de lucht in China doet fibreren. Ook ik werd via Shanghai door de stuwingen van Cohen getroffen. Er moesten foto's komen van streetfood, een eigenaardige opdracht. Maar aan de andere kant misschien ook weer niet zo gek als je ervanuit gaat dat dergelijke foto's in feite niets meer zijn dan een vorm van garnering. Bovenstaande foto is afgedrukt naast de foto van de kunstenaar/fotograaf.

De kleur van het Geluk

Ik had een aardig gesprek gehad met Bas Molenaar die momenteel de leerstoel voor architectuur en zorg vervult in Eindhoven. We spraken over de toepasbaarheid van wetenschappelijk onderzoek als instrumentarium voor architecten die zich bezighouden met zorg architectuur. Dit is volgens hem heel moeilijk omdat je de vertaalslag van onderzoek naar bouwpraktijk bijna niet kan maken zonder dogmatisch bezig te zijn.
‘Stel nou dat uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de kleur blauw heel rust gevend is en de overheid gaat het voorschrijven als een soort regel, een soort Geogre Orwell met kleuren.’ Om er aan toe te voegen: Laat Rouvoet het maar niet horen’
Met name die laatste opmerking vind ik interessant, want dat is natuurlijk ook wat Rouvoet doet. Met zijn door de overheid gesubsidieerde relatietherapieën gaat de minister zijn boekje goede bedoelingen ver te buiten. Geluk valt niet af te dwingen, al helemaal niet met de kleur blauw of door middel van relatietherapieën.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Blauw

Veel Liefde

Vandaag had ik een afspraak in Utrecht, maar tot mijn spijt bleek geen enkel pinpasje toegang te bieden tot een rekening met geld. Ik moest het er dus op wagen. Rond Alphen aan de Rijn werd het mij echter te heet onder de voeten en verliet ik kortstondig de trein. Ik zou de volgende wel pakken. Bij het instappen werd ik bijzonder vriendelijk begroet door de hoofd conducteur die ik vriendelijk terug groette. Maar natuurlijk wist ik toen al genoeg. Ik liep door de gangpaden van de trein op zoek naar een rustig plekje in afwachting van mijn executie.
“ Zoooo, daar zit ie dan”
“Ja daar zit ik dan”
“Weet je....ik ben heel erg teleurgesteld dat je niet naar me bent toegekomen”
“Ja dat is waarschijnlijk een inschattingsfout geweest, ik sprak al eerder een conducteur vandaag en die reageerde niet zo vriendelijk”
“Ja maar we zijn niet allemaal hetzelfde, als je zo rechtlijnig bent als mijn collega dan wordt je daar misschien wel niet zo gelukkig van.”
“Nee dat is ook zo, rechtlijnigheid brengt automatisch een hoop frustraties met zich mee.”
“Ik geef heel veel liefde in mijn werk.”
“Ja dat zie ik direct, u maakt een hele symapthieke indruk.”
“Wat doe je voor werk?”
“Ik ben freelancer, ik schrijf op het gebied van architectuur en stedenbouw"
“Ah kijk, ik houd zelf ook ontzettend veel van lezen en mooie boeken. daar kan ik echt van genieten."
"Maar het is een onzeker bestaan."
"Misschien moet je overwegen om twee dagen er naast te gaan werken.”
“Nou ja precies, dat is ook een beetje de bedoeling, ik zou inderdaad wel twee dagen vast willen combineren met mijn freelance werkzaamheden.”
“Ik heb de bevoegdheid je aan te houden, ik hoop dat je een identiteitsbewijs bij je hebt”
“Nee helaas heb ik niet.”
“Dat gaat je meer dan honderd euro kosten, maar goed je behoort niet tot de groep waar we normaal gesproken naar opzoek zijn. Dus je mag mee naar Utrecht. Hier heb je een kinderkaartje met sneeuwwitje erop."

We hebben het nog over pensioen opbouw gehad en dat hij 2200 euro per maand verdiend en hoe prettig dat is. Ik heb hem beloofd een boek op te sturen.

knuffelen

In 1951 verzucht toenmalig directeur van de National Park Service Conrad Wirth dat hij bang is dat de bezoekers de parken ‘doodknuffelen’. Het is een mooie term voor een verstikkend soort enthousiasme. Er is al veel gespeculeerd over de mogelijkheid dat Obama wordt vermoord, maar ik denk dat het in zijn geval aannemelijker is dat hij wordt doodgeknuffeld.

De droomkevertjes van G

‘We waren op weg naar oude Moorse dorpen in de bergen van Andalusië. Allebei hadden we een langwerpig zwart kevertje bij ons om de weg te wijzen. Toen we eenmaal in het dorp waren aangekomen, begon mijn kevertje ineens onhandelbaar te worden. Hij kroop in allerlei holletjes van andere insecten en ging daar dan een beetje zitten urineren om ze uit te drijven. Ik heb hem toen in een luciferdoosje gestopt en tegen jou gezegd dat je hetzelfde moest doen.’

Patat met Mayonaise

Toen we als één van de laatste de grote zaal van theater Diligentia aan het Lange Voorhout binnenliepen zag ik al dat het mis ging. Het publiek draaide zich als 1 man naar ons om, met een blik vol verwachting en al een halve grijns op hun gezicht. Die dachten dat we bij de act hoorden. Het nadeel van theaters en bisocopen is toch wel dat je deel gaat uitmaken van een groter publiek. Als de voorstelling goed genoeg is dan vergeet je dat publiek vanzelf, dan gaat het alleen nog maar om hetgeen zich op het toneel afspeelt. Met cabaret is dat anders, en nu wist ik ook direct weer waarom ik niet zo van caberet houd: het is nogal dwingend. Je bent er heel duidelijk een publiek en het is niet de bedoeling dat je dit tijdens de voorstelling vergeet. Bij cabaret wordt het publiek namelijk voortdurend als zodanig aangesproken. Lekker meeleven, daar gaat het om bij cabaret. Achter mij zat een vrouw voortdurend naast het zo nu en dan lachen ook nog eens aaah’s en oooh’s uit te stoten. Natuurlijk moest ik ook wel lachen, wat dat betreft is het soms bijna een fysieke sensatie: je kan niet anders omdat je lachspieren worden gekieteld (dat wil niet zeggen dat het ook echt leuk is, soms is het gewoon heel flauw).
Toen we het theater hadden verlaten overheerste toch vooral een leeg gevoel. Het was allemaal een beetje te gemakkelijk geweest. Cabaret is wat dat betreft hetzelfde als patat met mayonaise. Je denkt in eerste instantie: ‘ik heb er zin in’, maar als alles eenmaal naar binnen gewerkt is voel je je vies en heb je de neiging te gaan douchen.

Terug naar de Oekraïne

Natuurlijk heeft het Openbaar ministerie haar eigen systeem om te bepalen of iets een strafbaar feit is of niet. Het persoonlijke verhaal is daarbij nauwelijks van belang. Kijk naar het vermoeden van gedwongen prostitutie in Utrecht. De meeste vrouwen waarvan justitie denkt dat ze gedwongen in de prostitutie zitten zeggen zelf dat er niks gedwongen aan is. De blauwe plekken vertellen weer een ander verhaal. Justitie is geneigd de blauwe plekken serieuzer te nemen dan de prostituee. Maar misschien verkiest de vrouw mishandeling wel boven naar huis gestuurd te worden, een huis dat zich pak weg ergens in de Oekraïne bevindt en waar ze waarschijnlijk nog veel harder geslagen wordt. De hulp van justitie is goed bedoeld maar de benaderingswijze is wat eendimensionaal. Je kan de mishandeling niet aanpakken en vervolgens iemand naar huis sturen, lijkt me. Maar dat gebeurd wel en daarmee wordt justitie medeverantwoordleijk voor het lot van zo'n vrouw. Ik zou het OM willen vragen luister naar mij zoals u naar een blauwgeslagen prostituee zou moeten luisteren: “Mijn verhaal is de moeite waard ook al spreken de feiten het tegen. Uw feiten zijn echter minder evident of universeel toespasbaar dan u denkt. Ik ben in overtreding geweest, ik heb in de cel gezeten, u heeft mij mijn veters uit m’n schoenen laten halen omdat u bang was dat ik mezelf wat aan zou doen (een tamelijk fijnzinnige vernedering moet ik bekennen). Ik mocht met niemand telefoneren. Ik miste mijn afspraak en mijn interview (wederom publieke vernedering). Het heeft geld en tijd gekost en nu wilt u deze justitiele dwaling ook nog eens op mij vergelden? Maar officier van justitie dan kunt u mij net zo goed direct terug sturen naar de Oekraïne.

Een niet minder omstreden familie

Ik werd door een vage kennis opgebeld met de vraag of ik mee wilde naar het verhoor van Florence Hartmann in het Joegoslavie tribunaal. De vage kennis in kwestie is iemand die ik over het algemeen probeer te ontlopen, wat met name te maken heeft met zijn neiging mij in onbewaakte ogenblikken door mijn krullen te aaien of mijn bovenbeen te strelen. Sommige mensen hebben nu eenmaal de neiging om voortdurend aan anderen te zitten. Deze handelingen ervaar ik niet als ondragelijk, eerder als ongemakkelijk. Om de situatie niet al te pijnlijk voor hem te maken, tolereer ik die handelingen meestal. Tot op zekere hoogte uiteraard, ook mijn tolerantie kent zijn grenzen. Maar die betreffende vage kennis belt dus op met de mededeling dat hij opweg is naar Den Haag om de Florence Hartmann zaak bij te wonen. Die naam zei me hoegenaamd niets. Was het een medewerker van Milosevich, een vrindinnetje van Karadzic misschien? Of een voormalige miss Joegoslavie die in de oorlog de verkeerde lintjes had doorgeknipt ?
De vage, soms handtastelijke kennis legde mij in opgewonden stemming uit dat het de voormalige woordvoerder van Carla Del Ponte betrof. Carla Del Ponte dat was een naam die me wel wat zij, de ijzeren dame die oorlogsmisdadigers zoals Slobodan Milosovic, voor het gerecht heeft gesleept. Ja, Carla Del Ponte, die kende ik wel uit de krant. Die werd door iedereen gehaat omdat ze allerlei landen ervan beschuldigde de internationale rechtsgang te blokkeren. De vage kennis legde mij uit dat Florence Hartmann een boek heeft geschreven met de titel Paix et Chatiment (Vrede en straf) over het Joegoslavie tribunaal.
Hierin citeert ze uit vertrouwelijke stukken en dat mag niet volgens de rechtbank.
Ik werd geboeid door het verhaal dat de vage soms handtastelijke kennis, bij vlagen met overslaande stem, door de telefoon riep.
Toevallig was ik ook nog eens Het Proces van Franz Kafka aan het lezen, een boeiend relaas van iemand die in het web van een ondoorgrondelijke rechtbank verzeild raakt. Ik voelde dat er wel eens raakvlakken zouden kunnen zijn tussen Kafka en het proces Hartmann. Op het gevaar af dat de vage kennis weer eens handtastelijk zou worden, stemde ik in hem bij het hek van het Joegoslavie tribunaal te ontmoeten. Ik kwam wat laat aanzetten omdat ik mijn paspoort was vergeten en dus snel even terug moest fietsen. Maar mijn vage kennis stond al druk zwaaiend en schreeuwend buiten op mij te wachten, wat ik nogal overdreven vond.
Bij binnenkomst moesten we eerst door een soort antiek aandoende veiligheidspoortjes en moesten onze tassen in versleten houten kistjes over de lopende band van het röntgen apparaat. Een Ghanese veiligheidsagent, ik meende aan zijn Engels te horen dat hij uit Ghana kwam, stopte onze tassen vanuit de houten bakjes in oude bruin geschilderde ijzeren kluisjes van het type die ze bij de meeste middelbare scholen vijftien jaar geleden al hebben weggehaald. Ik vond het gedoe van de veiligheidsbeambten met kluisjes en röntgen apparaat buitengewoon ontwapenend. In plaats van de strak georganiseerde zwaar beveiligde rechtbank die ik had verwacht aan te treffen, trof ik een huiselijk soort gezelligheid, een sfeer die ook tijdens de rechtzaak aanhield.
Het zaaltje waar het publiek de zitting kon volgen was eigenlijk een gang die langs de rechtzaal liep, die zichtbaar was via een glazen wand en het effect had van een gigantisch aquarium waarin zich bijzondere vissoorten ophielden.
Om toch nog de suggestie van een zaaltje te wekken waren er houten kamerschermen neergezet en kon het publiek plaatsnemen op klapstoeltjes. De rechter die afkomstig was uit Malta merkte op dat iedereen eigenlijk voor het eerst in deze rechtzaal aanwezig was en dat de deelnemers moesten beseffen dat deze rechtbank z’n eigen eigenaardigheden had en dat men zich daarin diende te verdiepen. Helaas werd niet aan het publiek duidelijk gemaakt om welke eigenaardigheden het ging. De advocaat van Hartmann vroeg of zijn client misschien wat dichter bij hem mocht komen zitten. Dit om te voorkomen dat de indruk werd gewekt dat mevrouw Hartmann tot een familie behoorde waar zij niet toe gerekend zou moeten worden. Hij bedoelde hiermee de familie van oorlogsmisdadigers. De rechter vond dit goed maar waarschuwde de advocaat dat hij niet te licht moest oordelen over de aantijgingen tegen Hartmann. Want ook al behoorde zij dan niet tot die ene familie van oorlogsmisdadigers, dan behoorde ze toch wel tot een andere, niet minder omstreden, familie. Ondertussen had de vage kennis een hand op mijn bovenarm gelegd en gingen mijn nek haren overeind staan. Toch vond ik dit niet de plek om hem van me af te slaan. De rechter wilde een korte inleiding geven over de beklaagde en vroeg of ze het een bezwaar vond dat hij haar geboorte jaar noemde. Hij zei er bij dat hij dit altijd aan alle vrouwen vroeg. Op dat moment kreeg ik een lachbui, niet vanwege deze opmerking, maar omdat de vage kennis zich naast mij op een belachelijke manier met mijn bovenarm bezig hield.
Hierop trok hij zijn hand gelukkig weg en tot mijn opluchting draaide het publiek zich weer om in de richting van het aquarium. Sommige mensen gaan naar de openbare bibliotheek om even een krantje te lezen en onder de mensen te zijn. Ik denk eraan om in het vervolg nog meer zittingen van het Joegoslavie tribunaal bij te wonen. Het heeft iets buitengewoon huiselijks en rustgevends.
Eenmaal buiten vroeg de vage kennis of ik hem naar het station wilde brengen. Ik twijfelde maar kon hooguit uitbrengen dat mijn band een beetje zacht was. Toch klom hij achterop en klampte me zoals viel te verwachten stevig vast. Ik fietste zo hard als ik kon, maar bedacht halverwege het excuus om nog even naar de Albert Heijn te gaan. Daar stemde hij mee in, hij moest ook nog boodschappen doen. Ik gooide wat vegetarische balletjes in mijn mandje om die avond bij de zuurkool te nuttigen, de vage kennis kocht twee pakken soja melk. Buiten bood hij me één van de pakken sojamelk aan om uit te proberen. Maar ik zei dat ik geen sojamelk hoefde. Ook zei ik dat het beter was om verder niet achterop te gaan omdat de band echt te zacht was, dus liepen we samen naar de tramhalte. Hier nam hij na een innige knuffel onder de woorden ‘dag lieverd’ afscheid. De tram reed weg en ik zag dat hij één van de pakken sojamelk op het bankje had laten staan. Die heb ik toen maar mee naar huis genomen.

Grote Pluim

Van morgen hadden we een afspraak met een onderhoudsmonteur van het loodgietersbedrijf Den Dekker. Ze moesten het dak op om te kijken of er ergens een lekkage zou kunnen zitten. Onze onderbuurvrouw heeft daar namelijk last van. Maar er diende zich heden morgen niemand van den Dekker aan. Dus ik belde het bedrijf op om te vragen wat er was misgegaan. De mevrouw die ik aan de lijn kreeg leek wel van schaamte door de grond te zakken. Ze zei dat ze een fout had gemaakt en de afspraak op donderdag had gezet. En dat ze ons verder niet meer lastig zou vallen omdat we al zo aardig waren geweest om vandaag vrij te houden en het speet haar uit de grond van haar hart. Ze zou het nu gaan regelen via nummer zestig. Toen ik haar vertelde dat het wat mij betreft ook wel op donderdag geregeld kon worden, leek er iets in haar te breken. Ik had het gevoel alsof ze moor de telefoon heen wilde omhelzen. Ze zei dat ik haar hele dag goed had gemaakt en dat ik een grote pluim achter mijn naam zou krijgen en mocht er ooit nog iets zijn waarmee ze van dienst kon zijn dan moest ik het maar laten weten.
Ik moet binnenkort voorkomen bij de rechter omdat ik me een keer niet heb kunnen legitimeren op straat. Zou een grote pluim achter mijn naam bij een loodgieterbedrijf in mijn voordeel kunnen pleiten? Ik overweeg deze vrouw als getuige op te roepen.

zuurkool

Vandaag was G bijzonder ontstemt over de zuurkool die ik had klaargemaakt. Niet alleen kwam de zuurkool te laat, deze was ook nog eens vies. Ze had zich enorm verheugd op het enige rust moment van de dag. Even lekker eten en dan weer aan de slag, maar ik had dat volledig verprutst door crème freche door aardappels te mengen. Het maakte de stamppot tot een soort smeuïge kledder die ze niet erg kon waarderen. Ik moet zeggen dat het inderdaad best vies was, ook de vegetarische balletjes konden daar niks aan veranderen. De zuurkool was uiteraard aanleiding tot nog meer onvrede. Want wanneer ging ik bijvoorbeeld eens het internet regelen, we konden toch niet eeuwig meeliften op het netwerk van de buurjongen. Daar heeft ze natuurlijk gelijk in, het probleem is alleen dat we al een jaar een abonnement hebben gehad bij Casema en dat dit volstrekt niet werkte. Dan moest ik maar een ander bedrijf regelen, vond ze. Ze voegde er aan toe: dat het geld kost maakt me niet uit, alles kost geld. De conclusie van vanavond is als volgt: Ik ben een slechte huisman. Ik ben bang dat dit iets is waar ik, en wellicht zij ook, mee moet leren leven. Aan de buurjongen kan ik mededelen dat er aan een plan gewerkt wordt om op het netwerk van iemand anders mee te liften. Eind deze week weet ik meer.

Sapkuur

Goed, het was misschien wat naief van G om te denken dat ze een fles rum in haar handbagage kon meenemen, maar de manier waarop de douanier haar de fles ontfutselde kon bij mij niet geheel de indruk van eigenbelang wegnemen. In één beweging door gooide hij het in een container en ik weet zeker dat hij die er weer uit gaat halen. Eigenlijk zouden ze de fles ter plekken moeten vernietigen in een soort pers of glasbak, dat zou het gevoel genaaid te worden enigssinds kunnen wegnemen.
Het hele gedoe met vloeistoffen is sowieso onzinnig en getuigd van een nogal eendimensionale benadering van het probleem. Omdat er een bom van vloeistof gemaakt kan worden gaan we vloeistoffen verbieden. Het zou ongeveer hetzelfde zijn als we alles van hout uit huis verwijderen vanwege brandgevaar. Dat we die rum kwijt zijn is vervelend, maar nog enigsinds te beredeneren. De beste man hield van sterke drank. Ik hoorde gisteren een nog veel erger verhaal van een vriend die een sapkuur aan het doen was en een binnenlandse vlucht naar Madrid had. Hij had voor zijn lunch 100 ml fruitsap afgemeten in een drinkflesje van zijn dochter zodat hij echt kon bewijzen dat het 100 ml was.
Maar de mevrouw bij de douane zei dat de regel is dat de vloeistof ook in een 100 ml flesje moet zitten. Hoe hij ook probeerde uit te leggen dat het niet om explosieven ging, maar om zijn lunch en dat het ook overduidelijk 100 ml was omdat je het gewoon kon zien. Ze liet hem er niet door en riep zelfs de marechaussee.
“Deze meneer weigert me te begrijpen”
“Het is niet dat ik u niet wil begrijpen...”
“Jij houd nu je mond, laat deze mevrouw haar verhaal doen.”
Daarna was het een tijdje stil, de vier mannen van de marechaussee moesten immers nadenken en een gewichtige beslissing nemen. Uiteindelijk zei één van de vier. “ Neem eens een slokje.”
Toen mijn vriend dat gedaan had mocht hij door. Het was dus toch geen bom. Dat bewijst ook dat de douanier vanmorgen zijn kans schoon zag en donders goed wist dat het om rum ging en niet eens vroeg of we een slokje wilde nemen. Deze regel heeft niets met veiligheid te maken maar met commercie. Op deze manier draaien de tax free winkels veel meer omzet, dat is duidelijk.

In onze handjes knijpen

Gisteren hebben we tijdens een literatuur festival een lezing bijgewoond van J.M. Coetzee. Goed hij was zelf niet aanwezig. Maar ik denk dat we wat Coetzee betreft al in onze handjes mogen knijpen met een speciaal voor deze gelegenheid ingesproken lezing. Hij was aan de beurt toen een Frans sprekende Chinees eindelijk uitgekakeld was. Je mag natuurlijk niet oordelen over iemands stemgeluid, maar je hoorde al aan zijn uitwijdingen dat hij nogal breedsprakig was. Ik was blij dat ik niet, zoals de rest van het publiek, een oortje in had.
Coetzee zegt geen woord teveel. Het is een genot om naar hem te luisteren. “As much as I would like to be with you in Barcelona. Alas that is not possible.”
Hij las een aantal stukken voor uit Diary of a bad year ( de essay gedeeltes) en het was weer geweldig om naar te luisteren. Je hebt geheel niet de behoefte om er nog iets aan toe te voegen. De strekking van één van zijn essay was bijvoorbeeld: De wereld van de mensen is verwikkeld in een schaakspel met de wereld van het virus. Die van het virus is aan de winnende hand.

Ondragelijk Ironisch

Het viel me al op dat er in Barcelona veel moeders rondlopen met een tweeling of een zwart kindje. Mijn vriendin Elisabeth zei dat dit komt doordat het Catalaanse zaad heel slecht schijnt te zijn. Die tweelingen zijn dus reageerbuis baby’tjes en die zwartjes komen dus van een echte vind of zijn bij de wereldwinkel aangeschaft.
Vanavond Woody Allen’s Vicky Cristina barcelona gezien. Dat zijn zogenaamd de drie hoofdpersonen van de film, maar barcelona kwam er bekaaid vanaf. Verder was Woody’s ironie bijna ondragelijk.

Parfum

Het lieve Gtje wilde op schiphol even rondneuzen in de parfumwinkel, dat deed ik dus ook maar al heb ik natuurlijk geen geld voor zo’n vluchtig consumptiegoed als een parfum. Bovendien verkopen ze geen Agua di Parma op vliegvelden, wat toch de lekkerste geur blijft. Al moet ik zeggen dat de nieuwste Burberry ook niet vies is. Zo rondhangend tussen de gekleurde flesjes trof ik een Italiaans echtpaar dat volledig gehuld ging in hardloopkleding. Geen trainingspak maar strakke broekjes tot op de enkels. Ik informeerde dus voorzichtig of ze wellicht een marathon hadden gerend. Zij niet vertelde ze, maar haar man wel. Die had die middag de Amsterdam Marathon gelopen. Het bleef onduidelijk waarom ze dan wel dezelfde kleren aan had. Misschien was dat uit solidariteit. Ik stelde me voor dat het echtpaar de hele wereld over reisde zodat hij overal kon hardlopen terwijl zij er op de fiets achteraan reed.

Murphy's Law

Vandaag om 20:30 had ik naar Barcelona moeten vliegen met mijn moeder en mijn zusje. Mijn vader ging alvast niet mee aangezien hij mijn opa (zijn vader) wil steunen in de moeilijke dagen voor de begrafenis van diens vrouw. Mijn lieftallige huisgenoot de lieve G (Er bestaat overigens ook een niet lieve G, maar dat is iemand anders en ook geen huisgenoot) ging zowiezo pas maandag wegens de stress hormonen opgewekt door haar werk. Hoe dan ook, we zouden dus met z’n vieren een week doorbrengen in de Catalaanse hoofdstad, ware het niet dat mijn paspoort zich niet aandiende. Vanwege de identificatieplicht sleep ik dat ding overal mee naartoe en ik vermoed dat ik het bij het uitpakken en inpakken van mijn koffer, dan wel tas, ergens heb laten liggen. Vooralsnog zijn er drie opties: Groningen, Apeldoorn, Den Haag. Het huis in Den Haag is inmiddels volledig overhoop gehaald, dus de kans dat ie daar ligt is tamelijk klein. Toen bleek ook nog eens dat het appartement waarvan ik zwart op wit heb staan dat we het de achttiende konden betrekken, bezet was. Lekkere organisatie. Nu zullen er velen zijn die denken dat het zoekraken van mijn paspoort te maken heeft met een weeffout in mijn karakter. Maar is er hier ook niet sprake van een zekere wet die bekend staat bals Murphy’s law: als er 1 ding mis gaat dan gaat alles mis ? ik dacht het wel.

Overleden

Vandaag, om iets over vier, is de vrouw van mijn opa overleden. Het is de eerste keer dat er iemand dood gaat in mijn omgeving. Toch vreemd voor iemand van 32 jaar. Er was nog even overleg geweest tussen mijn opa en de zus van zijn vrouw, maar ze hebben besloten dat sonde voeding eigenlijk meer uitstel zou zijn dan een oplossing. De aparaten gingen uit en de morfine toevoer werd langzaam opgevoerd. Dit is de tweede vrouw die mijn opa naar het graf draagt. De tweede vrouw ook waar hij het 25 jarig huwelijk mee heeft gevierd.

Tunnels

De laatste tijd zijn e rveel tunnels in het nieuws. Nabij Berlijn wordt tot eind deze maand het bunkercomplex van Honecker opengesteld, daarna gaat het dicht. Het schijnt ondanks het toeristische potentieel toch niet helemaal rendabel te zijn. Vandalen hebben het onder water gezet en het is er nu behoorlijk vochtig. Vandaag werd bekendgemaakt dat er ook in Londen onder het Bush House (waar de BBC is gehuisvest) ook een tunnelsysteem is aangelegd. Net als de Honnecker bunker is dat heel lang geheim gehouden, maar nu is de kans op een nucleaire dreiging te klein heb ik begrepen. Dus wordt het bestaan van deze gangenstelsels in de openbaarheid gebracht. Misschien willen ze het wel verkopen aan de hoogste bieder. Voorlopig gaan de gangen van de Honnecker bunker dicht, dat is zeker.Wat er in Londen gaat gebeuren, is nog onbekend. Of dat wel toeristisch uit te buiten is, schijnt ook de vraag te zijn aangezien het alleen toegankelijk is vanuit een postkantoor. De enige tunnels in het nieuws die wel commercieel haalbaar blijken te zijn liggen tussen palestina en Egypte. Er schijnt een levendige handel via het tunnelstelsel plaats te vinden. De economie van Palestina is er grotendeels van afhankelijk. Volgens Israel gaan er vooral veel wapens door.

I Am Patient

Geluiden uit de omgeving van een zekere overledene hebben te kennen gegeven dat deze post kwetsend zou kunnen zijn. Het was handig geweest als die geluiden zich manifesteerden als comment op deze blog. Ik ben voorstander van het publieke debat en ben vooral nieuswgierig naar iemands ideeen over al dan niet kwetsende woorden. Maar ik heb deze indirecte suggesties ter harte genomen en de post aangepast. Niet omdat de inhoud niet correct zou zijn, maar omdat het punt dat ik wil maken beter tot z'n recht komt indien het voorbeeld wordt veralgemeniseerd.

Waar sommige mensen graag op straathoeken rondhangen en joints roken daar genieten andere mensen ervan om in een ziekenhuis te verblijven. Hun lichamelijke toestand is deel van hun identiteit geworden en het lijden wordt bewust dan wel onbewust ingezet om hun directe omgeving te chanteren. Hun lichamelijke gebreken worden een manier om de wereld naar hun hand te zetten. Ik kende iemand die zo was. Haar geval doet me altijd denken aan een artikel van Abram de Swaan dat ik jaren geleden eens heb gelezen. Hij schrijft dat de kracht van de zwakken hun hinderkracht is. Ze zitten anderen in de weg en om die hinder tegen te gaan of om hun schuldgevoel te bestrijden, bieden anderen zorg aan de zwakken. Let wel: geen mens kan zonder zorg, maar de meeste mensen kunnen hun zorg zelf kopen door arbeid te verrichten. Zo niet de zwakken onder ons.
"(...)Maar al die mensen die niet door rechtstreekse, en erkende, tegenprestaties kunnen zorgen dat anderen voor hen zorgen, kunnen in ieder geval toch iets anders: hun medemensen hinderen. Hun hulpeloosheid, en het leed dat daarvan de oorzaak is, of anders al snel het gevolg, stoort ieder die het aan moet zien. Kinderen en idioten, kreupelen, krankzinnigen, zieken en oudelieden, aan al die mensen die er zelf niets aan kunnen doen, moet dus een ander iets doen. De kracht der zwakken is hun hinderkracht. Zuigelingen, de meest hulpelozen van alle mensen, houden zich in leven door bij iemand anders het besef te wekken van hun volstrekte afhankelijkheid; naarmate kinderen ouder worden leren ze beter te zorgen dat er voor ze gezorgd wordt: kinderkracht is hinderkracht. Veel neurose, wangedrag en verslaving volgt eenzelfde patroon: als nu niet iemand zich om mij bekommert, bega ik een ongeluk dat hem spijten zal."

Vooral die laatste zin klinkt mij bijzonder herkenbaar in de oren als iets dat diegene had kunnen zeggen waar ik voorheen deze post aan had gewijd.

het hele artikel is hier te lezen: http://www.dbnl.org/tekst/swaa005mens01_01/swaa005mens01_01_0003.htm

oprecht vals bescheiden

In de Volkskrantbanen las ik over het bedriegersyndroom. Mensen die dat hebben zijn de hele dag bang om door de mand te vallen. Complimentjes wuiven ze weg door erop te wijzen dat het zonder hun collega’s nooit zou zijn gelukt. De familiesituatie blijkt vaak een rol te spelen. Ze hebben het gevoel tegen een beeld op te moeten boksen dat er bestond van hun broer of zus.
Het lijkt me moeilijk om als buitenstaander een onderscheid te maken tussen het bedriegersyndroom of valse bescheidenheid. Misschien is het syndroom nog wel het beste te omschrijven als een vorm van oprechte valse bescheidenheid.

intrigerend op een irritante manier

Hemingway blijft toch eigenaardig, ik ben nog steeds bezig met for whom the bell tolls (het favourite boek van McCain) en je denkt toch in eerste instantie dit is niks, wat een gezever. Maar ik ben toch blijven doorlezen, ik wil namelijk weten waarom hij de Nobelprijs voor literatuur heeft gekregen. Dat snap ik nogsteeds niet helemaal, al vind ik hem wel goed. Raymond Carver had hem van mij ook mogen hebben. Toch blijft het spannend dit boek over de Spaanse burgeroorlog waar, op bijna idere pagina, heerlijk gegeten wordt en vooral veel wijn wordt gedronken uit zakken van leer. De huidiege regering van Spanje schijnt het plan te hebben opgevat om uit te zoeken wie er nou echte misdaden heeft begaan in d eburgeroorlog of dat nu fascisten of communisten zijn. Dat lijkt me vijwel onmogelijk om nog uit te zoeken. Maar het verleden blijft knagen. Toch ben ik benieuwd of het meer zal zijn dan een gebaar alleen.