De tuin architect en denker Louis le Roy is op een terrein van vier hectare grond in Mildam bezig met een onderzoek dat er in het kort op neerkomt dat hij wil kijken wat één persoon in een leven kan bewerkstelligen door alleen maar stenen te stapelen. De structuren die daarbij ontstaan vormen een fundament voor allerlei mossen en planten die langzaam met het bouwsel integreren. Le Roy beschouwd deze bezigheid als het creëren van complexe systemen waardoor er een rijker ecosysteem ontstaat. Dat laatste begrip, complexe systemen, is afkomstig uit de biologie. De theorie die erachter zit is ‘hoe complexer een systeem is hoe beter de overlevingskansen van dat systeem zijn’.
Ons lichaam bijvoorbeeld, weet tamelijk goed met mankementen om te gaan. Als er ergens een spiertje is gescheurd wordt dat over het algemeen nog aardig opgevangen door andere spieren. Maar in de samenleving zijn bestuurders juist naarstig opzoek naar monoculturele systemen, waarbij methodes als functiescheiding worden toegepast. Soms als dingen uit de hand lopen wordt er nog wel eens in wijken ingegrepen en wordt er gentrification toegepast: hoge inkomensgroepen worden dan in achterstandswijken geplaatst met als doel een soort gedwongen integratie, maar dan is het meestal al te laat.
Hoe meer onduidelijkheid en chaos hoe beter. Misschien geldt dat ook wel voor relaties tussen mensen. Hoe complexer of onduidelijker die zijn, hoe beter de overlevingskans van het systeem. Daarom moet je ook nooit trouwen, dat is namelijk een monoculturele relatie en schept een vals soort zekerheid dat niet goed is voor de overlevingskansen van het systeem.
