Natuurlijk heeft het Openbaar ministerie haar eigen systeem om te bepalen of iets een strafbaar feit is of niet. Het persoonlijke verhaal is daarbij nauwelijks van belang. Kijk naar het vermoeden van gedwongen prostitutie in Utrecht. De meeste vrouwen waarvan justitie denkt dat ze gedwongen in de prostitutie zitten zeggen zelf dat er niks gedwongen aan is. De blauwe plekken vertellen weer een ander verhaal. Justitie is geneigd de blauwe plekken serieuzer te nemen dan de prostituee. Maar misschien verkiest de vrouw mishandeling wel boven naar huis gestuurd te worden, een huis dat zich pak weg ergens in de Oekraïne bevindt en waar ze waarschijnlijk nog veel harder geslagen wordt. De hulp van justitie is goed bedoeld maar de benaderingswijze is wat eendimensionaal. Je kan de mishandeling niet aanpakken en vervolgens iemand naar huis sturen, lijkt me. Maar dat gebeurd wel en daarmee wordt justitie medeverantwoordleijk voor het lot van zo'n vrouw. Ik zou het OM willen vragen luister naar mij zoals u naar een blauwgeslagen prostituee zou moeten luisteren: “Mijn verhaal is de moeite waard ook al spreken de feiten het tegen. Uw feiten zijn echter minder evident of universeel toespasbaar dan u denkt. Ik ben in overtreding geweest, ik heb in de cel gezeten, u heeft mij mijn veters uit m’n schoenen laten halen omdat u bang was dat ik mezelf wat aan zou doen (een tamelijk fijnzinnige vernedering moet ik bekennen). Ik mocht met niemand telefoneren. Ik miste mijn afspraak en mijn interview (wederom publieke vernedering). Het heeft geld en tijd gekost en nu wilt u deze justitiele dwaling ook nog eens op mij vergelden? Maar officier van justitie dan kunt u mij net zo goed direct terug sturen naar de Oekraïne.
