Het is zover: Mijn vriendin heeft een coach. Dat wil zeggen: ze heeft zich beschikbaar gesteld als proefkonijn. Het gaat namelijk om een coach in wording, genaamd Jos, die zoals piloten dat noemen ‘vlieg uren’ moet maken om een officieel brevet te krijgen. Jos was vroeger een consultant van het één of ander, maar blijkbaar moest daarbij vooral veel getypt worden want Jos zit van z'n oksels tot z'n enkels onder de RSI. De coach typt niet. Ik zeg het maar eerlijk: ik houd er niet van, al dat gekoots. Zeker niet sinds de vriendin van een vriend van mij het met hem heeft uitgemaakt omdat de coach had gezegd dat dit beter was. Dat is natuurlijk de coach als schaamlap of excuus automaat. Je kunt voor iedere beslissing verwijzen naar je coach, zelfs als deze daar helemaal niks over gezegd heeft. ‘Het moet van m’n coach', is de hedendaagse variant op: ‘God heeft het zo gewild.’
Vandaag kwam Jos op huisbezoek en heeft hij verteld over ‘leven in het hier en nu’. Dat we altijd bezig zijn met de toekomst of het verleden, maar dat we het hier en nu vaak vergeten. Dat klinkt natuurlijk bekend in de oren. Coaches vertellen ons vooral wat we eigenlijk al weten, net als belastinginspecteurs en pastoors.
Sommige mensen kijken naar goudvissen in plaats van dat ze een coach consulteren, niet vanwege de goudvissen, maar vanwege het glas.
“Glas”, schrijft Walter Benjamin, “is een hard en glad materiaal waarop niets zich vastzet. Ook een koud en nuchter. De dingen uit glas hebben geen ‘aura’. Het glas is nu eenmaal de vijand van het geheim. Het is ook de vijand van het bezit.”
Mensen die leven in een wereld van glas, leven in een wereld zonder bezit en wie geen bezit heeft, heeft ook geen zorgen. Zeker niet in tijden van de economische crisis. Kijk naar een goudvis en zie het glas: ‘welkom in het hier en nu.’
Overigens heeft Jos ook al een vriendin van ons ‘gelukkig’ verklaard. Dat klinkt best interessant, maar dan zou ik dit wel zwart op wit willen hebben, zodat je dat officieel op je CV kan zetten: In bezit van universitair diploma geschiedenis behaald aan de universiteit Groningen en een certificaat ‘gelukkig persoon’ met het stempel JOS (Juichend Op Straat).
