Op zondag moest G Bob ophalen. Bob is de kat van Laura en Gil, die dat beest al enkele dagen alleen hadden gelaten want ze waren al voor kerst vertrokken naar het iberisch schiereiland. Bob was nogal schuw en G belde mij na anderhalf uur bijna radeloos op dat ze hem maar niet te pakken kreeg. Ze wist niet waar hij zat. Hij bleek onder de keukenkastjes te zitten, maar hij verroerde zich niet en was er ook niet uit te lokken met brokjes. Terug komen om het de volgende dag opnieuw te proberen zat er niet in. De mensen wonen aan de andere kant van het zuiderpark, zo’n half uur met de tram in een buurt waar je niet vrolijk van wordt. Vanaf Holland spoor komt er beveiliging aan boort van de tram en dat betekend dus dat je een ander soort Den Haag
binnen rijdt.Dat is best fascinerend om te zien en je krijgt er ook wel even een New York gevoel bij, dat wil zeggen een gevoel alsof je je ergens in een verwaarloosd deel van Queens bevindt. Daar dacht ik dus aan toen ik in de tram opweg ging naar G en
en de vooralsnog onzichtbare Bob. Ik was niet van plan langer dan een half uur te besteden aan het vangen van Bob, als daar geweld bij moest komen kijken dan moest dat maar.
Terug in ons eigen huis (ik laat hier maar even achterwege hoe we Bob uiteindleijk hebben gevangen) stopten we eerst alle spleten onder kasten dicht met oude kleren om te voorkomen dat hij daar dan weer dagen onder zou gaan zitten. Maar het mocht niet baten, als je niet oplette was Bob telkens voor lange tijd verdwenen. Dan weer zat hij achter de oven, of de pick up, in de kast achter de cd’s. Plekken waar je volgens mij helemaal niet comfortabel kunt zitten maar Bob had er geen last van.
Vanmorgen heeft Bob een tafeltje van mijn omgegooid, een lang lopend project, waarvan het einde bijna in zicht was. De hoek is er vanaf gebroken. Als Bob ook maar een grijntje instinct heeft, blijft hij voorlopig zitten waar hij zit, op welke onmogelijke plek dat ook moge zijn.
