Zondag voor het eerst in het Escher museum geweest. Zijn tekeningen zijn van een duizelingwekkende precisie en getuigen van een bijna religieuze bezetenheid. De verbeelding van oneindigheid lijkt een belangrijk wederkerend thema te zijn. Een vriendin zei dat het werk van Escher haar deed denken aan de deeltjesversneller in Zwitserland omdat Escher ook vaak opzoek lijkt te zijn naar het kleinste deeltje. En volgens mij heeft ze gelijk. Net als de tekeningen van Escher werkt de deeltjes versneller als een verbeeldingsmachine. Het onmogelijke wordt zichtbaar gemaakt. Op een computerscherm zal dan iets van een lichtpuntje zichtbaar zijn. Dat is dan het felbegeerde deeltje van Higgs. Escher's onmogelijke dimensies doen sterk denken aan de onmogelijke dimensies waar CERN naar opzoek is. Ook daar spelen zich zaken af die we zouden kunnen omschrijven als optisch bedrog(we zien een lichtpuntje op een computerscherm, maar het deeltje van Higgs geeft helemaal geen licht). Wetenschap is per definitie een verbeeldingsmachine. Ook in de kwantum mechanica is het ten slotte afhankelijk van de positie van de toeschouwer of er een deeltje dan wel een haartje wordt waargenomen. Maar ook de aangetoonde werking van placebo's in de geneeskunde toont aan dat verbeelding of inbeelding van groot belang is.
