In de Volkskrantbanen las ik over het bedriegersyndroom. Mensen die dat hebben zijn de hele dag bang om door de mand te vallen. Complimentjes wuiven ze weg door erop te wijzen dat het zonder hun collega’s nooit zou zijn gelukt. De familiesituatie blijkt vaak een rol te spelen. Ze hebben het gevoel tegen een beeld op te moeten boksen dat er bestond van hun broer of zus.
Het lijkt me moeilijk om als buitenstaander een onderscheid te maken tussen het bedriegersyndroom of valse bescheidenheid. Misschien is het syndroom nog wel het beste te omschrijven als een vorm van oprechte valse bescheidenheid.
