Toen we als één van de laatste de grote zaal van theater Diligentia aan het Lange Voorhout binnenliepen zag ik al dat het mis ging. Het publiek draaide zich als 1 man naar ons om, met een blik vol verwachting en al een halve grijns op hun gezicht. Die dachten dat we bij de act hoorden. Het nadeel van theaters en bisocopen is toch wel dat je deel gaat uitmaken van een groter publiek. Als de voorstelling goed genoeg is dan vergeet je dat publiek vanzelf, dan gaat het alleen nog maar om hetgeen zich op het toneel afspeelt. Met cabaret is dat anders, en nu wist ik ook direct weer waarom ik niet zo van caberet houd: het is nogal dwingend. Je bent er heel duidelijk een publiek en het is niet de bedoeling dat je dit tijdens de voorstelling vergeet. Bij cabaret wordt het publiek namelijk voortdurend als zodanig aangesproken. Lekker meeleven, daar gaat het om bij cabaret. Achter mij zat een vrouw voortdurend naast het zo nu en dan lachen ook nog eens aaah’s en oooh’s uit te stoten. Natuurlijk moest ik ook wel lachen, wat dat betreft is het soms bijna een fysieke sensatie: je kan niet anders omdat je lachspieren worden gekieteld (dat wil niet zeggen dat het ook echt leuk is, soms is het gewoon heel flauw).
Toen we het theater hadden verlaten overheerste toch vooral een leeg gevoel. Het was allemaal een beetje te gemakkelijk geweest. Cabaret is wat dat betreft hetzelfde als patat met mayonaise. Je denkt in eerste instantie: ‘ik heb er zin in’, maar als alles eenmaal naar binnen gewerkt is voel je je vies en heb je de neiging te gaan douchen.
