Gisteravond na het zien van de documentaire But one of my two eyes in het Gemak.org, over het Israëlische nationalisme, lijdende palestijnen , jonge soldaten die orders opvolgen, ja waarover ging het eigenlijk niet?, volgde er een vreemde discussie over hoe het toch mogelijk is dat de Israëli niet inzien dat deze situatie volstrekt niet rationeel is. ‘Het is toch niet rationeel om die kinderen bij het hek te laten wachten, die moeten naar school?’, zei de gespreksleider tegen een dame die onderzoek had gedaan naar het Israëlische leger. Wat het leger precies met rationaliteit of irrationaliteit te maken heeft weet ik niet. Maar ik denk dat binnen de militaire logica volstrekt rationeel gehandeld wordt, of in ieder egval zo rationeel mogelijk. Maar goed ieder vorm van rationaliteit is voral rationeel binnen de kaders logisch orde die ze zelf heeft voortgebracht.Kinderen bij een hek laten wachten kan dan dus heel rationeel zijn.
Los van rationaliteit (dat blijkbaar als iets positiefs wordt gezien) was vooral de sfeer in het zaaltje interessant. Dat was een sfeer van onbegrip: ‘Hoe konden die Joden nou niet inzien dat ze hetzelfde doen wat de nazi’s ooit bij hen uitspookten?’. Dat werk.
‘De zwakken proberen de sterken altijd een schuldgevoel aan te praten’, zei de vriend met wie ik naar deze avond was gekomen.Een vrouw in het publiek kwam met een uitspraak waarmee ze misschien wel meer iets over zichzelf wilde vertellen dan dat ze een bijdrage wilde leveren aan de discussie. Ze vertelde dat ze eens een snoepautomaat had gezien, waar tussen de marsen en de milkyways ineens een condoom verstopt zat. ‘kunnen we met dat soort trucs de Israëli niet de ogen openen?’. Dat niemand daar nog opgekomen is: we verstoppen het midden oosten conflict als een condoom in een snoepautomaat. Dan kunnen Israëli zich discreet laten informeren over wat er echt aan de hand is.
