Vandaag om 20:30 had ik naar Barcelona moeten vliegen met mijn moeder en mijn zusje. Mijn vader ging alvast niet mee aangezien hij mijn opa (zijn vader) wil steunen in de moeilijke dagen voor de begrafenis van diens vrouw. Mijn lieftallige huisgenoot de lieve G (Er bestaat overigens ook een niet lieve G, maar dat is iemand anders en ook geen huisgenoot) ging zowiezo pas maandag wegens de stress hormonen opgewekt door haar werk. Hoe dan ook, we zouden dus met z’n vieren een week doorbrengen in de Catalaanse hoofdstad, ware het niet dat mijn paspoort zich niet aandiende. Vanwege de identificatieplicht sleep ik dat ding overal mee naartoe en ik vermoed dat ik het bij het uitpakken en inpakken van mijn koffer, dan wel tas, ergens heb laten liggen. Vooralsnog zijn er drie opties: Groningen, Apeldoorn, Den Haag. Het huis in Den Haag is inmiddels volledig overhoop gehaald, dus de kans dat ie daar ligt is tamelijk klein. Toen bleek ook nog eens dat het appartement waarvan ik zwart op wit heb staan dat we het de achttiende konden betrekken, bezet was. Lekkere organisatie. Nu zullen er velen zijn die denken dat het zoekraken van mijn paspoort te maken heeft met een weeffout in mijn karakter. Maar is er hier ook niet sprake van een zekere wet die bekend staat bals Murphy’s law: als er 1 ding mis gaat dan gaat alles mis ? ik dacht het wel.
