Instant

Vandaag ben in met snelwegcollega Melle op Zuidas geweest. We waren opzoek naar verhalen, maar dat is niet eenvoudig. Op de Zuidas waait het altijd en het is niet echt een as. Het is een gat, zeker na zevenen en in het weekend. Er wordt een poging gedaan appartementen te verkopen in chique woontorens, maar we hoorde dat bijvoorbeeld de Mahlertoren, nog niet eens voor 20 procent gevuld is. We zagen veel mensen in mantelpakjes en pak, het zijn de overalls van de zuidas. We lunchten in restaurant koetjes en kalfjes waar de Israëlische eigenaar vertelde dat de eigenaar van restaurant lotz een eindje verderop binnenkort multimiljonair wordt omdat de grond wordt verkocht. Lotz blijkt een soort kas te zijn waar je kan dineren en lunchen en die je ook kan afhuren. De eigenaar ontkende een miljoenen deal, hij zei dat het van tevoren bekend was dat ze weg moesten en dat het bovendien gepacht wordt. Nee, volgens hem moesten we bij Dicky’s zijn. ‘Die man had hier een aantal tennisbanen en hij heeft elf miljoen gekregen, een plek voor een horeca gelegenheid waar z’n dochter in werken en een hele verdieping in de toren er boven.’ Op weg naar Dicky’s vroegen we ons af hoe het toch kwam dat iedereen dacht dat we wel naar dit soort verhalen opzoek waren. Verhalen van instant rijkdom, zijn de verhalen van de Zuidas. Meneer Dicky’s was er niet en zijn dochters ook niet. We zullen terug moeten komen voor verhalen over tennis. Is de Zuidas nu een mislukte stad of een redelijk geslaagd bedrijventerrein?

Warm

 

Het was heet, maar de intercity was aangenaam. Een koele wind woei onder de bankjes door. Ik was niets vermoedend aan het werk toen een verbijsterend  schouwspel de opgeruimde en opvallend steriele stilte coupe binnen kwam. Het ging om een accordeon speler en zijn zus of vriendin die met een blikje rammelde. Dwars door de stilte coupe. Zoiets had ik nog nooit gezien, althans niet in een Nederlandse intercity. Ik vond het meer iets voor Spanje. Thuis was mijn buurman nog wakker. Ik heb champagne met hem gedronken op de stoep van het hofje. Een buurvouw kwam voorbij om haar hondje uit te laten. Het is de buurvrouw met de Colombiaanse vriend die zowel hier als in Colombia kinderen heeft rondlopen. Hij zegt dat hij liever kinderen had gehad met onze buurvrouw maar het is nou eenmaal anders gelopen. Het is een lieve jongen die misschien niet altijd even handig is geweest. De buurvouw was blij met het warme weer, ze was op het strand geweest. ‘Ik heb vandaag ook m’n haren geföhnd want dat moest toch een keer gebeuren.’

filosoof in het echt

Gisteren beweerde ik dat de meest interessante dingen worden gezegd aan de bar, daarmee impliceerde ik dat de context van de bar dezelfde onderwerpen als op het podium besproken worden in een ander, vaak verhelderend, daglicht plaatst.  Vandaag zag ik een uitbarsting op het podium die beter had kunnen plaatsvinden aan de bar. Niet dat het een beter is dan de ander, maar bar praat of geschreeuw vallen binnen een andere discipline dan de discussie op basis van argumenten. Er ontstond iets dat leek op een ruzie tussen twee filosofen. Eric Schliesser die op het podium zat en werd geïnterviewd, kreeg het te kwaad toen hij te horen kreeg dat een andere filosoof, Paul Cobben,  had beweerd dat het domein van de filosofie zich bezig zou moeten houden met universele kwesties en zich niet zou moeten bezighouden met subjectieve persoonlijke kwesties. Je hebt te maken met een traditie en een bepaalde structuur waarin je je moet verhouden. Schliesser werd woedend en zei dat het juist wel met individuele passie te maken heeft en noemde Plato als belangrijk voorbeeld van iemand die toch op dat grensgebied opereert tussen filosofie en literatuur. Schliesser werd zo kwaad dat zijn argumenten uiteindelijk ondergesneeuwd raakte in uitingen van wanhoop (' Paul waar ben je mee bezig' zei hij ondermeer). Schliesser zei ook dat het af en toe beter is om met een hamer op tafel te slaan dan altijd maar met argumenten te komen en te wikken en te wegen.Misschien heeft hij wel een punt. Bij Sloterdijk werd gelachen toen de mensen de dvd terugzagen, misschien omdat het nu ondertiteld was en je eindelijk kon begrijpen wat hij zei. Ik ben benieuwd hoe mensen deze dvd met Eric Schliesser zullen terugzien. Als er niet in geknipt wordt, zou je op het doosje kunnen zetten: life beelden van filosoof in het echt, niet voor alle leeftijden.

Bordeel

 

Vanavond bevindt ik mij in de kampeerboerderij voor intellectuelen. Ik zeg boerderij want er is een rietendak, ik zeg intellectuelen want er zijn filosofen, sociologen en psychologen dit weekend bijeengekomen bij de internationale school voor wijsbegeerte om te spreken over de thematiek ‘voorbij goed en kwaad’.  Ik ben gekomen om de intellectuelen in het echt te zien. Zoals wel vaker komt de waarheid pas naar boven op het  moment dat iedereen aan de bar staat. Of liever gezegd, een select groepje dat doorhaalt. Ik moest daar bij zijn, ik was aan het werk.  Er werd door verschillende mensen wat gemopperd op de film die over Sloterdijk gedraaid werd, een opname van het interview dat hier een paar weken geleden heeft plaatsgevonden. Sloterdijk zou niets nieuws te melden hebben er zouden wel urgentere thema’s zijn dan dat hij aan de orde stelt met ‘ je moet je leven veranderen’ . Er werd veel gelachen tijdens de vertoning van de film, veel meer dan tijdens de oorspronkelijke bijeenkomst. Dat doet film, de pratende mens op een filmdoek blijft iets grappigs hebben, vooral als het om Sloterdijk gaat. In het echt mompelt hij een beetje, maar bij film heb je ondertiteling. Sloterdijk zei ondermeer dat de filosofie failliet is, dat er over vijftig jaar geen filosofie meer gelezen wordt en dat we beter verschillende soorten wijn met elkaar kunnen vergelijken. Marc de Kesel, een Lacan specialist uit België was het niet met hem eens, althans hij vond dat Sloterdijk zich daar niet mee bezig moest houden: filosofie is een bordeel, maar over een bordeel moet je niet praten daar moet je werken.

Daar heeft hij allicht een punt.  

realiteitszin

 

De lieve G verwijt mij zo nu en dan een gebrek aan realiteitszin. Dat zou kunnen kloppen, maar het lijkt irrelevant. Alle realiteitszin lijkt zoek in een maatschappij waar we onze tijd verdoen met politiek discussies die niet politiek behoren te zijn. Denk daarbij aan het rituele slachten. Een non issue zolang er bejaarden zijn die niet gewassen worden. Ook de wietpas getuigd van een gebrek aan realiteitszin. De realiteit is namelijk dat bij ieder verbod de criminaliteit toeneemt. Het zou van realiteitszin getuigen als je alles legaliseert behalve wapens. Want daar kun je anderen al te gemakkelijk mee doodschieten. Ondertussen houd ik vast aan mijn eigen waanbeelden om de monsters van me af te slaan.

Rooster

 

Vanavond kwam er een vriend eten. De lieve G heeft samen met hem zijn trouwpak uitgezocht en gekocht. We hadden het over zwangerschappen en we dronken slibowich en witte wijn. Het thema zwangerschap hangt blijkbaar in de lucht. Dit keer ging het over de casus dat twee vrouwen een kind willen en hoe dat dan moest, het gaat om een bevriend stel. De lieve G zei dat ze er vanuit ging dat het op de ouderwetse manier zou gebeuren. ‘ Anders wordt het wel een heel klinisch gebeuren.’ Voegde ze eraan toe. Volgens mij en de vriend die aanwezig was zou er van ouderwets geen sprake zijn. Deze seks moest volgens ons geplant worden in een rooster, je bent ten slotte niet per se in een keer zwanger.  Het zou om triootjes moeten gaan en er zou ter ontspanning drank bij moeten komen. Zeker de eerste rondes. Natuurlijk zouden we het ook gewoon kunnen vragen hoe ze het gaan aanpakken, maar daar ging het waarschijnlijk niet om. Het is leuker om er met slibowich over te speculeren.

weekmakers

 Sommige vrouwen stellen deadlines in hun relatie. Ze zeggen: ´als je over twee maanden geen kind  

 met  me wil, ben ik bij je weg.´

     Een vriend van me heeft zo´n relatie.

    ´Vrouwen zitten net als plastic vol met weekmakers. Er is niks aan de hand, totdat ze in je bloedbaan   

     komen.´

     Ik had de zin thuis eerst geoefend, onder de douche. In het echt klonk het minder gevat.

     Hij stelde me gerust, hij had het eerder meegemaakt en was niet aangetast door weekmakers. Hij

     gebruikt een condoom.

Wantrouwen

Sinds de Arabische lente zich aan het voltrekken is heb ik het boek Dessert Encounter in huis. Het is een reisverhaal van Knud Holmboe, een Deen die zich tot de Islam heeft bekeerd en in de jaren dertig door Noord Afrika reist, van Marokko op weg naar  Benghazi in Libië.  De enige echte problemen ondervindt hij als hij de bezettende Europese macht tegen komt; de Italianen. Ik heb het nog niet uit maar deze ontmoeting wordt al aangekondigd in de introductie. Wat weten we eigenlijk van de Italianen in Noord Afrika? Ik wist er niet veel van, maar officiele Italiaanse cijfers melden dat er tussen 1928 en 1931 83.000 mensen van tribale stammen in Libie en Egypte zijn uitgemoord in concentratiekampen en dat de wezen zijn opgevoed in speciale fascistische kampen om later te kunnen assisteren bij het bezorgen van de fascistische beschaving in Ethiopie.

Holmboe's verhaal schijnt het beste journalistieke document te zijn dat we bezitten van de genocide die  zich daar moet hebben afgespeeld. Het kan geen kwaad om hier kennis van te nemen, al was het maar om een beetje te snappen waar het wantrouwen vandaan komt uit Noord Afrika en de Arabische wereld jegens het westen.

Ander verhaal

Ik hoorde vandaag dat in Frankrijk het anti-terrorisme systeem al dusdanig geevolueerd is dat het merendeel van de opgepakte terreur verdachten ( 300 van de 350) nog niks hebben gedaan, ze voldoen alleen aan het profiel van een mogelijke terrorist. Ze wonen in communes bijvoorbeeld en gebruiken geen mobiele telefoon. Het nadeel van dit systeem is dat het ´Selffulfilling´ is. Zodra je mensen schuldig maakt die nog niet schuldig zijn hebben ze het gevoel wraak te moeten nemen. Vervolgens zal het systeem zeggen dat het gelijk heeft en dat ze een goede reden hadden dit individu vast te zetten. Zie je wel het zijn terroristen. In het Israel-Palestina conflict speelt zich natuurlijk hetzelfde spelletje af, alleen jammer dat de Palestijnen dit niet echt in de gaten lijken te hebben. Ze dragen jurken, lange baarden en praten een raar soort engels, ik vind dat geen probleem, maar genoeg mensen die meteen zeggen het wel te begrijpen dat Israel een muur heeft gebouwd. Zet er een Palestijn neer die in Harvard heeft gestudeerd en je krijgt een heel ander verhaal.

kunstlicht

Het weer liet weinig toe in het Noorden van Nederland. We aten haring met rode kool en later geroosterde groente met gevulde pasta. Daarna konden we toch nog even naar buiten. We hebben een prachtige wandelroute ontdekt over het schattige bedrijventerrein De Hoogte naar het van Starkenborghkanaal  en dan via de begraafplaats weer terug. Daarna werd het donker en moest ik nog wat gekke foto’s maken van de lieve G in kunstlicht.

Inpakken

Gisteren kwam ik op een feestje de professionele Babbelaar tegen. Hij vertelde dat hij rijk geworden was met de verkoop van golfkarton, nu kan je met veel dingen rijk worden, maar aan golfkarton had ik nog nooit gedacht. Grote bedrijven gebruiken het om hun producten in te verpakken. Inmiddels importeert hij voor de lol auto’s en verkoopt ze weer aan de eerste die zich meldt. Hij noemde merken waarvan ik nog nooit had gehoord. Dit is niet zo gek want ik zit niet zo goed in mijn merken kennis. Maar van sommige auto’s blijken er niet zoveel gemaakt te zijn en via serienummers vinden de echte liefhebbers dan de locatie. De Babbelaar zegt expres geen reclame te maken omdat je mensen het gevoel moet geven dat ze een vondst hebben gedaan. Hij presenteert de auto's dan ook in een rommelige setting en onder het stof. Interessante gedachte: iedere consument moet op zijn eigen manier ingepakt worden, in dit geval pakt hij zichzelf in. 

sfeer

We zaten gisteren bij de Vietnamees aan de vismarkt. We hadden het over kunst en kunstsubsidies. Mijn tafel genoten zeiden dat kunst een economische waarde had. Ik heb dat altijd een raar argument gevonden. Als kunst zich moet meten met al die andere goederen op de markt dan wordt die strijd verloren want kunst kun je niet opeten. Het is meer een sfeer, net zoiets als religie. 

Offer

 

Ik las vandaag in de NewYork Times een opiniestuk van Nicholas D. Kristof  over het Amerikaans leger als interessant model voor het Amerikaanse zorgstelsel.´One of the things I admire most about the military is the way it invests in educating and training its people. Its universities — the military academies — are excellent, and it has R.O.T.C. programs at other campuses around the country. Many soldiers get medical training, law degrees, or Ph.D.’s while in service, sometimes at the country’s finest universities.´De conclusie is min of meer dat het Amerikaanse leger een zuiver socialistisch model is dat goed functioneert en misschien navolging verdient op breder vlak. De vraag is of het zo eenvoudig te kopieren is. Deelnemers aan dit model hebben ten slotte hun leven als onderpand gegeven, dat is de reden dat hun gezondheidszorg goed geregeld is en dat ze goede opleidingen krijgen. Als het erop aankomt moet men wel bereid zijn zichzelf te offeren voor dit model.

Collecte

 

Iedere ochtend staat er een koelwagen te loeien onder mijn raam. Het is een vrachtwagen van de Hanos en blijkbaar is het nodig  om iedere dag allerlei horeca gelegenheden van verse spulletjes te voorzien. Dat  is nog niet eens het ergste. Rond het middaguur staat er vrijwel dagelijks een man van het Leger des Heils voor de bibliotheek met zijn collecte bus te rammelen. Meer dood dan levend, staat hij daar, de rust te verstoren. Een eindeloos vervelende herhaling van dat stomme gerinkel. Glazig kijkt hij de wereld in vanachter zijn bevlekte brillenglazen.  Het woord ‘bijdrage’ strompelt bij herhaling uit zijn tandeloze mond. Dan trek ik mijn hand weg en valt zijn levensloze lichaam aan mijn voeten. Men zal zeggen dat hij goed was. Of om Schopenhauer te citeren: ‘Het kan geen kwaad om de proletariërs erop attent te maken dat in hogere klassen met het hoofd word gewerkt.’ (Lawaai en rumoer, 1771).

Wolf

 

Ik zit pro forma op facebook, ik heb dit deel van de digitale snelweg al wel verkend, maar ik rijd er nog niet echt overheen. Misschien komt dat nog en dan ken ik de weg alvast. Zonder met facebook bezig te zijn lees ik wel het boekje over facebook van Stine Jensen ( een slordig geschreven boekje waarin ze het  de hele tijd over 'The Social Connection' heeft terwijl ze de film 'The social network' bedoelt, vreselijk!). Ze onderzoekt het begrip vriendschap, wat zij het delen van intiem kapitaal noemt,   en wat er op facebook van gekomen is. Intiem kapitaal, human interest, is interessant zegt ze, maar waar ligt de grens tussen honger naar roddels en een zinvol persoonlijk verhaal? Ik krijg de indruk dat er op facebook wat dat betreft vooral een derde categorie speelt en wel die van de oninteressante roddels. Over twee weken wordt Stine Jensen geinterviewd door Arnon Grunberg. Het zal plaatsvinden in de internationale school voor wijsbegeerte (ISVW). Je kan daar ook logeren en er is veel voor te zeggen om te spreken van een  kampeerboerderij voor intellectuelen. Daar wilde ik wel bij zijn, mits ik met Stine Jensen aan tafel mocht zitten. Ik had bedacht dat ik daar meer van leer dan van haar facebookpagina (Ze wil trouwens geen vrienden met we worden, ik heb al een maand geleden een verzoek de deur uit gedaan). Grunberg vond dit toch geen goed idee, een roofdier was wat hem betreft voldoende. Maar hij vergist zich, want die hele tafel zit vol roofdieren. Jensen citeert zelf, op pagina 58 van haar boekje, Thomas Hobbes: de mens is voor de mens een wolf.

Afval

 

Er staan weer beelden op het Lange Voorhout. Gigantisch grote beelden natuurlijk, zoals ieder jaar. Dit jaar is het de beurt aan de Chinezen. Tussen al de spektakel sculpturen zag ik een aantal sobere pakken met in elkaar gedrukt afval. Erg mooi.

Gedragsproblemen

 

Vandaag was mijn opa jarig, hij is 88 geworden, een getal dat hij ook cadeau heeft gekregen in de vorm van een enorme krakeling. De bijeenkomst vond plaats bij het restaurant Mero dat wordt gerund door mijn nichtje en haar vriend. Het was volle bak, met nichtjes en neefjes, ooms en tantes. Een nichtje vertelde over haar werk als remedial teacher, dat is een soort hulp voor moeilijke lerende kinderen en of kinderen met een gedragsstoornis. Het bracht nostalgische herinneringen bij me teweeg. Ik ben vroeger ook onder handen genomen door een remedial teacher, ze hebben met het alfabet laten leren met schuurpapier, of ze me ook van mijn gedragsstoornissen hebben verlost weet ik niet.

Slachtoffers maken

 

Vandaag had ik lunch met een vriend uit Boston en zijn zus die bij de international criminal court werkt op de afdeling victim assistance. Mijn vriend werkte tot voor kort bij een belangrijk advocatenkantoor in New York. We hebben tijdens de lunch uitgerekend dat hij zo’n 3700 dollar per dag verdiende voor zijn baas. Daarna hebben we het gehad over de vraag of hij uiteindelijk voor het kwaad werkte. Een boeiende vraag. Hij verdedigde zich door te stellen dat het kwaad zich aan het ene uiterste van een continuüm bevindt en het advocatenkantoor aan het andere uiterste, ze zijn wel met elkaar verbonden maar de advocatuur is niet zelf de duivel. Omgekeerd was zijn zus er ook niet van overtuigd dat hetgeen zij deed, opkomen voor internationale slachtoffers per se goed is. Niemand schijnt het namelijk echt te interesseren wat de slachtoffers echt vinden. Ze worden als groep gerepresenteerd en wat zij willen, of wie zij zijn,  is de uitkomst van een proces dat gemanaged wordt door de international criminal court. Om hen te helpen moet je van mensen eerst slachtoffers maken in de juridische betekenis, dat wil zeggen dat ze door een hele set van procedures moeten om ze die nieuwe identiteit te geven. De zus van vriend was er niet helemaal zeker van of het uiteindelijke doel, meer gerechtigheid in deze wereld daadwerkelijk gehaald wordt. Vanuit een bepaalde optiek zijn de slachtoffers alleen maar een vehikel voor advocaten die carrière willen maken binnen het international court of justice. De vraag is dan alleen op welk deel van het continuuum je zit en of een systeem ook in zichzelf goed kan zijn terwijl de mensen die erin zitten handelen uit eigen belang.

Openbare Ruimte

1. Er zijn allemaal nieuwe borden in de stad Groningen. Op een bord in het park staat te lezen ´stadsgroen´. In de stad op een pleintje zag ik een bord waarop allemaal poppetjes waren getekend en pijlen. Dat betekent dat je er kan samenscholen, denk ik. De vraag is vervolgens of je er ook mag haat zaaien. dat is het probleem met borden en wetgeving. het ene bord lokt het andere uit. Wie het vanzelfsprekende benoemd begeeft zich op een gevaarlijk hellend vlak. 


2. ' Deze drop is allemaal zoet', zegt de eigenaresse van Droppie, een drop speciaalzaak in Groningen.
´maar er staat zout op het dropje geschreven´, werp ik tegen.
´ja deze drop komt uit Belgie, daar weten ze niet wat zout is.´


3. Het mollige meisje, of toch al wel een vrouw, was aan het studeren, zo leek het. Opgetut en wel, liet ze haar pen over een stapel papieren vliegen. Ze had net parfum achter haar oren gedaan, had ik gezien.  Haar donkerblonde haren waren in een staart gedaan, of staartjes. Ze kon er echter niet vanaf blijven, haar eigen haren interesseerde haar meer dan de papieren op haar tafeltje. de elastiekjes gingen los.  De haren zagen er gewassen uit. Telkens als ze haar hand erdoor haalde, keek ik op. Dat kwam omdat ze een armband droeg die klonk als een kattebelletje. Ik wilde niet opkijken, maar ik moest wel. We zaten in de stilte coupe.

Lekages

 

Vanochtend  zou er een onderhoudsmonteur komen om het gas af te knijpen. We hadden geen idee wat dat betekende, maar het klonk ingrijpend. Om kwart over acht ging de bel. Een man met een kist die naar binnen wou.  Hij bleek het hele blok door te moeten om op gaslekken te controleren. Bij ons lekte er niets, gelukkig. Omdat hij tijd over had begon de monteur wat college te geven over schroefdraadtypes, loden buizen en hennepafsluitingen. Voor ieder adres had hij een uur gekregen en bij ons was hij vrij snel klaar. De tijd moest dus gedood.  Hij heeft zelfs een stuk buis van onze oven ingekort zodat deze nu recht staat en de keukendeur weer dicht kan. ' Zo, als ik nu nog even naar de wc kan, ga ik weer verder.'  Daarna vertrok hij, met zijn kist. 

Cyclus

 

Amerikaanse dollars, uitgegeven voor ontwikkelingshulp in Afghanistan, schijnen op de verkeerde plekken terecht te komen. Niet op maatschappelijke relevante plekken, maar in de onderwereld. Dat blijkt uit recent onderzoek. Het gaat hier uiteraard over corruptie. Toch vreemd dat zoiets nog als nieuws gebracht wordt. In Irak zijn vergelijkbare problemen. Misschien hadden de Amerikanen iets moeten doen met microkredieten, kleine beetjes werken vaak beter voor de ontwikkeling. In relatie tot armoede in Irak stond er een verhaal in de New York Times over de goudzoekers in de rioleringsstelsels van het juweliersdistrict in Bagdad. Ze zoeken in de onderwereld naar flinterdunne snippers die worden weggespoeld uit de werkplaatsen erboven. Op een goede dag verdienen ze twintig euro aan het goud dat ze weer terugverkopen aan de winkels in de bovenwereld. Die verwerken het weer waardoor nieuwe hoeveelheden worden weggespoeld en dan begint het weer opnieuw. De boven en de onderwereld zijn in een eeuwige cyclus met elkaar verbonden.

Publiek

Werken met collega´s kan soms een hoop tijd kosten. Vooral als het gaat om de gezamenlijke lunch in het gebouw van de faculteit letteren. Het is een wandeling van slechts vijf minuten maar wie eenmaal  is aangeschoven zal moeten blijven zitten tot iedereen is uitgegeten. Het is onbeleefd om weg te lopen als iemand nog een boterham uit zijn trommeltje haalt. Dat heet beleefdheid wat weet voortkomt uit onze schaamtecultuur.Je kunt ook beleefdheid met iemand naar bed gaan. Tijdens de lunch vertelde martijn dat hij zich ooit zo geschaamd had voor een mislukte voordracht dat hij een jaar had gewacht met het indienen van zijn proefschriftvoorstel. Ik had ook een mislukte voordracht afgelopen zaterdag. Althans eentje ging er goed, de andere die ik bij wijze van verarssing  in de trein vanuit Berlijn had geschreven, was te lang. De schaamte hierover duurde ongeveer tien minuten. Maar dat kwam omdat er nauwelijks publiek aanwezig was. Hoe meer publiek des te groter de schaamte (vooral de d t fouten en slordigheden op deze blog, waar ik regelmatig op wordt gewezen, doen mij in schaamte vallen).

Poetsdoekje

 

Soms toont er zich een ganggenoot in de deur opening, dat leidt niet zelden tot gesprekjes. Vandaag had ik het met Martijn over de hel en de onderwereld en hoe in de oude Christelijke teksten eigenlijk helemaal geen referenties naar de hel bestaan. De hel is pas later ingezet als politieke mal om mensen te laten doen wat je van ze verlangt. En als economisch wondermiddel. Diegene met geld konden namelijk aflaten kopen. Dit was een win win situatie. De kerk verdiende een leuk zakcentje en de aflaatbezitters hadden ziele rust. De Holocaust is ook zo’n mal, het legitimeert Israel tot zo ongeveer ieder handelen. Netanyahu had het in het Amerikaanse congres over een episch gevecht tussen vrijheid en slavernij dat eraan zat te komen, of iets van die strekking. Het publiek was hem nogal goed gezind ook toen hij doodleuk de holocaust er weer bij haalde. Onvoorstelbaar, er is geen gebeurtenis zo geprostitueerd als het uitmoorden van de joden. Sterker nog, het geldt allang niet meer als een gebeurtenis, het is alleen nog maar een poetsdoekje om akelig politiek handelen te rechtvaardigen.  Ook Obama ontkomt niet aan de mal van de Holocaust.

Borstlamp

 

Om half twaalf gister nacht, moest ik een voordracht geven in de Job Lounge van het Groninger museum. Voordracht is niet het juiste woord, eigenlijk ging het om een pecha kucha, een format waar ik zo langzamerhand een beetje op uitgekeken ben. Dat komt omdat de plaatjes de hoofdrol spelen en omdat je een bijna performance-achtige show moet geven om het publiek te boeien. Niet alle verhalen lenen zich daar voor.  De Job lounge is overigens een schitterende ruimte ontworpen door de vormgever Job. Vooral zijn plafondlampen zijn interessant.  Aan de zijwand gehangen gedragen ze zich als borsten.

 

Ik ben in Berlijn. De eerste twee nachten sliep ik in een bed and breakfast, maar dat wordt gerund door twee bejaarden aan wie het digitale tijdperk volledig voorbij gegaan is. Ik ben gevlucht naar een Nederlandse vriend. Hij vertelde dat mijn timing uitstekend was omdat Berlijn zojuist was ontwaakt uit de winterslaap en dat de zon inmiddels  de eeuwige grijze lucht, ook wel de betonvlakte genoemd, had weggevaagd. Ook de financiële bezorgdheid die opdoemde bij mijn infrastructuur bijeenkomst enkele dagen geleden is opgeklaard. Na het raadplegen van mijn email, bleken die ongegrond te zijn. Het gaat dus goed. Gisteren heb ik met een Duitse vriend gegeten op het terras van de Kuchen Kaizer op het oranienplatz. Ik koos voor een Duitse pasta variant, die Kazespatzle wordt genoemd. Het was een zeer aangename avond.