San Jose

Schuimrubber

Vandaag hebben we een dagje doorgebracht in San Jose. In de bus werd ik getroffen door bovenstaande zelfgemaakte kassa. Het ding is van schuimrubber en ik dacht dat de chauffeur hem zelfgemaakt had, maar de bus op de terugweg had ook een stuk matras als kassa. Er is dus iemand die dit ergens zit te maken.

Kenmerken

De dorpen in de bergen rondom San Jose zijn bijzonder charmant. We hebben er verschillende bezocht. Ieder dorp heeft zijn eigen kathedraal. Zo hebben we een kathedraal gezien die helemaal uit plaatijzer bestaat. Het deed denken aan een tankschip op het land. Verder hebben we ook een kerk gezien met een plastic buitenkant met een baksteen motief. Dit fenomeen is bekend. Kerken moeten voldoen aan enkele formele voorwaarden, zoals een schip en een altaar, en dan is het een kerk.

Bezuinigen

 

We hebben gebarbecued bij de consul. Er wordt hier altijd ‘s middags afgesproken. Het was een aangename middag. De consul woont in een vergelijkbare gated community (vista monte) als onze vrienden. Die gated communities zijn een eigenaardig fenomeen. Het land schaft zijn leger af, maar dat wil niet zeggen dat er geen militairen zijn. Het nieuwe leger bestaat uit private beveiligers. Buitenlandse zaken betaalt alleen voor bewaking als het gedeelde bewaking is (lees: gated community). Dat is goedkoper. Er schijnen ook geen papieren kranten meer te zijn op de ambassade, dat is ook te duur.

Heidens

In Costa Rica communiceren mannen met elkaar door middel van de velgen van hun auto. Er worden bijeenkomsten georganiseerd waar het alleen maar gaat over de nieuwe velgen. Het is ook een populair gespreksonderwerp op straat. In het overweldigende natuurgeweld is dit toch een interessante culturele verworvenheid. Het land heeft geen schrijvers van naam, maar wel een leuk ritueel dat bestaat uit de aanbidding van bling-bling velgen. Het is nog niet gelukt om zo'n heidens ritueel bij te wonen.

Cocodrilo

 

Vandaag passeerden we een brug waar iedereen stopt omdat er krokodillen onder liggen. Het waren kolossale beesten. De brug zelf is er niet echt toe uitgerust om de nieuwsgierige bezoekers overheen te laten wandelen. Aan het begin van de brug kun je fruit kopen en honing en je kunt er eten in een restaurant dat ‘restaurante del cocodrilo’ heet. Dat is altijd grappig om te zien. Op de krokodillen komen mensen af en op de mensen komen handelaren af. De vraag is alleen: waar komen de krokodillen op af? Zou er misschien een doortrapte ondernemer zijn die stiekem de krokodillen eten geeft onder de brug?

Cocodrilos rio Tarcoles Costa Rica

Zwitserland

Gisteravond zijn we aangekomen in San Jose alwaar we zij opgehaald door onze gastheer die aan de rand van de stad woont. Tussen de huizen zijn nog veel stukjes boerenland te vinden waar koeien grazen. Onze vrienden wonen naast de moeder van Chuck Noris. Dat schijnt iemand te zijn die in vechtfilms speelt. Hollywood Amerikanen houden van Costa Rica. Gewone Amerikanen ook. Verder is het hier een paradijs voor surfers. Zelf vinden de Costaricanen dat ze het Zwitserland van Latijns Amerika zijn. Daar zit wel wat in. Waar Zwitserland het bankwezen heeft, daar heeft Costa Rica de natuur. Daar verdienen ze ook het meeste geld mee; ecotoerisme.

Conversationkiller

Er waren vandaag een stuk of tien expats in het huis waar we logeren. ‘Wij zijn de overblijvers,’ zei mijn gastheer. ‘De meeste mensen zijn met kerst naar huis.‘ We gingen barbecueën met de overblijvers. Het was een hele gezellige middag en er werd wat afgekletst.’Je kunt wel horen dat je filosofie gestudeerd hebt,’ zei iemand tegen mij nog voor ik klaar was met een betoog over het Nederlandse landschap. Het is denk ik de meest efficiënte manier om een gesprek plat te leggen en een goede indicatie dat ik weer eens aan het doordraven ben.

Rijbewijs

Bij het inpakken gebruik ik de techniek van het proppen. Dat leidt soms tot discussie met mijn reiscompagnon, de lieve G geheten. Ze vindt dat niet netjes, maar als je propt kan er volgens mij meer in de koffer. In ieder geval zijn we ingepakt. De lieve G is nog bij de GGD geweest voor de zekerheid maar ik had geen zin om te betalen voor iets wat je ook online wel kan vinden. Ondanks de hoge biodiversiteit heeft Costa Rica geen malaria muggen. Er schijnt wel Dengue, knokkelkoorts, te heersen en dat wordt ook overgebracht door de muggen. Tegen Dengue kan je helaas niets beginnen. Ik ga er vanuit dat we het er heelhuids vanaf brengen. Al heb ik wel mijn Ghanese en Internationale rijbewijs ingepakt voor een mogelijk freewheel avontuur.

Utopie

Laatste vertelde een vriendin over haar schoonzus: ’Ze is tamelijk preuts en je zou nooit iets schunnigs of seksueel geladens uit haar mond horen en nu wil ze voor kerst het zoveelste deel van Fifty Shades of Gray hebben. Alsof niet iedereen weet waar het over gaat. Mijn ouders zijn er ook gewoon bij. Ik ben benieuwd wat die zullen denken als ze een blik in dat boek werpen.’ Het is bekend fenomeen. Terwijl porno doorgaans heimelijk wordt geconsumeerd, is deze ‘mama porno’ zoals Peter Gielen het dit weekend in de Volkskrant noemt, geen probleem omdat iedereen het leest. Een beetje zoals de Da Vinci code. Het paradoxale is dus dat de schoonzus als doorsnee mens, ineens kinky seks boeken gaat lezen omdat het zo hoort. Fifty Shades of Grey normaliseert. Ze beseft ineens dat ze die gedachtes best wel mag hebben omdat het normaal is, iedereen heeft ze (is dat wel zo?). Giesen denkt overigens niet dat iedere vrouw die Fifty Shades leest, heimelijk naar sm smacht. Het is relatieporno volgens hem en vooral een porno utopie om bij weg te zwijmelen. Porno heeft onze warme belangstelling. Internet schijnt het meeste gebruikt te worden om porno op te zoeken.

Biodiversiteit

Maandag vertrek ik met de lieve G naar Costa Rica om een vriend op te zoeken die daar diplomaat geworden is. Costa Rica heeft de hoogste biodiversiteit ter wereld lees ik op internet en het land heeft geen enkele schrijver van formaat voortgebracht. Interessante combinatie van feiten. Zou het een iets met het ander te maken hebben? Ik kan me voorstellen dat een schrijver eventueel moedeloos zou kunnen worden als deze oog in oog staat met de overweldigende natuur. Toch vind ik het een verleidelijke gedachte om de Costa Ricaanse identiteit aan te nemen en dan een roman te publiceren. Met een beetje geluk ben je dan als snel de beste schrijver van het land.

Opgesloten

 

Op de site van de New York Times staat een beschouwing op het schrijvershuisje. Er schijnen recent enkele boeken over te zijn verschenen. Een daarvan is het boek ‘Heideggers Hut’ van Adam Sharr. Mensen hebben een fascinatie voor de plek waar grote schrijvers hun meesterwerken hebben gemaakt. Vaak zijn het plekken ver weg van de maatschappij. Op internet wemelt het van de foto’s. Hoe kan het toch dat we het leuk vinden om deze mini Olympus te bezoeken of te zien? De plek waar de Goden hebben gewoond, maar waarvan ieder spoor doorgaans ontbreekt? Het prikkelt onze fantasie om in de buurt van een God te komen, we willen hun geheim ontfutselen. Het bezoeken van zo’n plek is waarschijnlijk een alibi, een aanleiding om het ergens over te kunnen hebben. De vraag is alleen waarom veel schrijvers beter schrijven als ze ver weg zijn van de samenleving. Er zijn vele meesterwerken in de gevangenis geschreven (Boethius, Bunyan, Gramsci en Negri schreven hun belangrijkste werk in de gevangenis). Misschien moeten we schrijverskloosters gaan oprichten. Als je slecht werk produceert wordt je gestraft met de vrijheid.

Scrapcar

Vandaag had ik een vergadering die duurde van 13:00 tot 20:00 en het ging over een project dat we willen gaan doen in Ghana. Het project behelst het assembleren van een auto uit tweede hands onderdelen. Een manier van werken die daar gebruikelijk is en die wij in kaart willen brengen omdat het deel uitmaakt van onze mobiliteitscultuur. Het zijn onze autowrakken die daarheen gaan.

De autowrakken worden uit elkaar gehaald en onderdelen worden opnieuw gebruikt. Zo ontstaan er unieke recycle auto’s. Fair Trade? Waarom niet. Je zou de auto zelfs als kunstwerk kunnen importeren. Dan zet je er in Nederland een stuur op en heb je van een kunstwerk  een auto gemaakt.Een perfecte belasting sluiproute.

De vale gier in Nederland

 

De vogel vliegt hoog. Het is een grote vogel met een vale kop. Hij is onbekend in deze contreien, hij hoort hier niet thuis. Zijn spiedende oog graast het landschap af. De geur die het beest heeft opgevangen heeft hem in z'n greep en als hij het ziet, als hij de bron heeft gefixeerd, begint hij te dalen in grote cirkels en als er iemand beneden zou staan dan zou diegene niet kunnen geloven wat hij ziet want vogels met een dergelijke spanwijdte heb je hier niet en hij zou denken met een exotisch exemplaar van doen te hebben. En dat is ook zo. Maar er is niemand die omhoog kijkt op dat moment. Als de vogel lager komt en de contouren van een bos zichtbaar worden, niet ver van het meer dat daar als een gat in de aarde de suggestie wekt dat als je omlaag vliegt je eigenlijk omhoog gaat, zien we misschien wat de vogel ook heeft gezien. En misschien willen we er nog niet aan denken en maken we onszelf wijs dat het nog moeilijk te zeggen is wat er bij de boom is gebeurd. De oude eik. Als de vale gier, want dat is hij, een vale gier uit Afrika, is geland, als hij luidt klappend met zijn vleugels een eind van de grote eik is neergekomen, zien we dat er iemand aan de boom is geknoopt. Die persoon heeft zichzelf opgehangen. De vogel heeft zijn kop gefixeerd op het karkas dat daar al enige uren moet hangen. En als de gier voor zichzelf heeft besloten dat de kust veilig is fladdert hij enigszins lomp en onhandig naar het lichaam en zet zijn klauwen op een schouder alvorens met zijn zware snavel als een bijl tussen de ribben zet. De vogel is alleen en er zijn geen andere mensen en wij zien hoe de kop in de buik verdwijnt en ingewanden naar buiten sleurt. Het is alsof hij een koffer uitpakt waarvan alle kleren in elkaar zijn gedraaid.  Zo nu en dan verliest het beest zijn evenwicht en maakt dan een soort noodlanding naar de voet van de boom. In zijn snavel hangen bloedrode slierten uit de menselijke koffer die hij  naar beneden sleurt en aldaar naar binnen slokt. Tot hij weer omhoog fladdert en doorgaat met zijn werk.De koffer is nog lang niet uitgepakt. 

Johannes de Walvis

-->

Zoals de gevangenis de crimineel heeft uitgevonden en de psychiatrische kliniek de gek, zo heeft de media walvisvrienden van ons gemaakt, vol medelijden en misplaatst verdriet.

Partij van de dieren kijkt naar Berlijn voor inspiratie

Bultrugsoep

 

-->

In De Posthoorn van afgelopen woensdag, onze buurtkrant in Den Haag stond een curieus berichtje. Let wel: dit was gepubliceerd voordat de bultrug op Texel nieuws was.  

“Op het strand tussen Den Haag en Wassenaar is een dode haai aangespoeld. Het beest was aangevreten door zeevogels, maar toonde desondanks sporen van een grotere aanval (alleen de kop was nog over). Is een zoogdier de dader? Voor de kust van Scheveningen trekken veel bruinvissen langs. ‘Varkens van de zee’ worden ze genoemd vanwege hun gezonde eetlust en omdat ze vroeger op het menu stonden (bruinvis met kaneel, safraan en peper). Bruinvissen treffen in de noordzee geen natuurlijk vijanden, zo willen badgasten graag geloven. En het is een feit: dode bruinvissen die vaak worden gevonden, zijn steevast slachtoffer van een aanvaring met een schroef of zijn gestikt in een visnet. Zijn de bruinvissen dan de top van de voedselpiramide? Niet altijd, er wordt wel eens een exotische haringhaai op de veiling gezien. Dan zijn er nog zeehonden en een enkele dansende bultrug.’

Laten we met zijn allen ons hoofd niet verliezen. Die bultrug op Texel, daar moet een groot kerstmaal van worden aangericht voor vluchtelingen en immigranten en of uitgeprocedeerde asielzoekers.In verschillende landen hebben ze er heerlijke recepten voor bedacht. Hieronder volgt een beroemd recept uit Groenland voor walvis. Het kan ook met zeehond gemaakt worden, of lam of rendier. Maar in ons geval is het absoluut bultrug want we hebben er een.

Suaasat

1 kg vlees (zeehond, walvis), in stukken
1 ui
1-2 wortels
groene kruiden
2 liter koud water
100-200 ml kort korrelige rijst (voor pudding)
zout

Doe water, kruiden, wortel, ui, vlees in een grote pan en kook op een hoog vuur tot het vlees bijna gaar is. Doe er dan de rijst bij en breng opnieuw aan de kook. Kook tot de rijst gaar is en voeg zout toe naar smaak.

Falen

-->

 

Vandaag ben ik aanwezig geweest bij de Bouma lezing in Groningen die bestond in feite uit enkele lezingen die allemaal waren gerelateerd aan de crisis en de bouwsector. Wat blijkt? Volgens een van de sprekers, Theo Deutinger, zit dat groeigeloof diep in onze genen. Het is een gekte die ons tot mensen maakt. Het gaat terug tot het zoeken naar de bron van de eeuwige jeugd. We houden niet van het verval en zijn opzoek naar dingen om ons bezig te houden, naar dingen die ons kunnen redden van de dood.

De kanttekening die gemaakt werd is dat we moeten dromen, maar dat het wel dromen moeten zijn die kunnen falen. De culturele revolutie in China was een voorbeeld van zo’n project dat niet mocht falen.Er zijn heel veel doden bij gevallen.

Vitale Cynicus

-->

 

In het boek de Graanrepubliek lees ik over het landbouwbeleid van de  ‘rode boer’ Sicco Manshold. Om het boerenbedrijf uit de ‘blut und boden filosofie’ los te weken moesten boeren worden omschreven als rationele landbouwers met zo groot mogelijke kavels. De kleine keuterboertjes stonden de vooruitgang in de weg. Als vice commissaris van de Europese unie  maakte hij zich niet geliefd toen hij een rem op de productie wilde zetten. In 1971 trokken de boeren naar Brussel om daar alles kort en klein te slaan.

Tijdens de lunch vandaag met mijn mede kantoorgenoten werd er gesproken over de tv serie boer zoekt vrouw. Een van ons had het een keer gezien, iedereen had er een mening over.  ‘Iedere boer is een cynicus of wordt door een cynicus uitgebuit,’ verklaarde een van hen. Mansholt werd in de boerenoptocht naar Brussel in 1971 een boerenmoordenaar genoemd, dat is misschien wel erger dan een cynicus.

‘Wat is Yvonne Jaspers dan, de presentatrice van boer zoekt vrouw, is zij ook cynisch?’

‘Yvonne Jaspers is een vitale cynicus,’ zei iemand anders. Dat zie ik wel voor me, denk ik. Iemand die bij het draaien van de camera een vriendin van de boeren is, maar uiteindelijk vooral voor de kijkcijfers gaat.

De wereld van dieren en mensen

Om inzicht te krijgen in hoe dieren de wereld zien, ben ik 'A foray into the worlds of animals and humans' aan het lezen van Jacob von Uexkull. Het verscheen in 1934 en is een zeer goed leesbaar boekje dat online als pdf is terug te vinden. Het staat vol intrigerende zinnen. Wat te denken van deze: "When a dog runs, the animal moves its legs. When a sea urchin (zee egel) runs, its legs move the animal."

Patatduif

 

In de periode 10 juni t/m Zondag 23 juni 2013 zal ik op de facebookpagina ForaEnFauna actief worden als patatduif, dit uitschot van het dierenrijk verdient een stem op internet. Er zal ook als patatduif getwitterd worden. Ik heb nog even getwijfeld of ik als doodskloppertje pissebed, teek of huisvlieg zou optreden. Het doodskloppertjes is de naam van een houtvretende kever.

Doodskloppertje: Als het tijd is om te paren, beuk ik met mijn hoofd tegen houten balken aan.  De mens wordt dan een vaag kloppen gewaar en denkt aan de dood.  Ik ben een boodschapper van de tijd die voorbij gaat, terwijl de tijd voor mij niet bestaat.

Personeelsbeleid

 

Afgelopen Zaterdag hebben we sinterklaas gevierd in Groningen. Het ging om een groep van 15 mensen die daar gestudeerd hadden en die elkaar al lang niet hadden gezien. In het enthousiasme, als gevolg van dit weerzien, begon iedereen het op een zuipen te zetten. Er waren ook gedichten en surprises. Een hilarische bijeenkomst. Hieronder mijn gedicht (als vormexperiment in dit tamelijk platte genre).

 

Het vocht zit overal

Geen plekje is nog droog

Het vlees kookt van binnen

En de zon steekt naalden in je oog

Je tuurt over het trapveldje

Een gespuugd stukjes land

Vervloekte aarde

Koude kompressen en noodverband

Dat is de pijn in je boten en hoofd

Door de hitte verlies je langzaam al je manieren

Jij en  de voetbalmakelaars

Jullie zijn de aasgieren

Dikke mannen in korte broeken

Zweten langs de zijlijn

Als pas geboren kalfjes

Nat van het geboorteslijm

Je kijkt met hun ogen

Vastgekleefd van het zout

Ze letten op techniek

Maar dat alles laat je koud

Blote voeten op het harde zand

Een bal wordt gespeeld met het hoofd

Glimmende zwarte huiden

Topspelers die uit Afrika worden geroofd

Je bent een winterman

Met een sneeuwwitte baard

Je bent beroemd

Vanwege je elegante paard

Witlicht snijdt je wimpers los

Zout dat in straaltjes naar beneden loopt

De wedstrijd is voorbij

Het is de makelaar die zijn spelers koopt

Je ziet de koppen over racisme

Alweer in de kranten staan

Maar dat is een leugen

Jij redt juist de Afrikaan

De klauwen van de voetbalmakelaar

Zijn naam staat nooit in de krant

Hij laat zijn tanden flakkeren in de zon

Een van zijn spelers is in het ballenhok beland

Iedereen wil goedkoop

Met zo min mogelijk commentaar

Negerslaven kunnen wel

Maar niet in het openbaar

De voetbalmakelaars zoeken hun kampioenen uit

De rest gaat met jou mee

Om te spelen bij een Spaanse club

De waarheid vertel je pas op open zee

Je vertelt over het lopen op het dak

En wat ze moeten doen

Een zak over de schouders

Met een kinderschoen

Dat het in de winter is

Hoeven ze nog niet te weten

Wie niet oppast glijdt uit

En dat is slecht voor je geweten

Dan moet je weer naar Afrika

Langs de zijlijn met die lui

Omdat ze op zijn zeg je

Uitgegleden over een ui

Je denkt ik  ben de sint, ik doe een boekje open

Dit is nog eens nieuws uit Spanje

Met gevoelige kwesties

Een gedicht zonder franje

Jij zit natuurlijk te wachten op de clou

Die maar niet komt

Toch is paniek overbodig

Jouw cadeau is een hond

De Sint, Accra zomer 2012

De wereld volgens Monsanto (vlaams/nederlands ondertiteld)

Niets

 

De promotie van gisteren werd afgesloten met een borrel. De broer van de promovendus bleek zich te verdiepen in komkommers. Hij deed dit voor het bedrijf Monsanto. Hij wist niets van de schandalen rond zijn werkgever. Vooral omtrent genetisch gemanipuleerde soja. ’Ik houd me bezig met komkommers,’ was zijn verweer. Dat kan natuurlijk, maar het getuigt van weinig interesse in de antecedenten van je werkgever. Online is een evenwichtige en goed gedocumenteerde documentaire te vinden die is uitgezonden op de Belgische televisie. Later op de avond ontpopte de kersverse Doctor zich als een liefhebber van tarotkaarten. Ik kreeg de indruk dat ze erin geloofde. Op mijn kaart stond niets, dat wil zeggen ‘no-thingness’. Dit veroorzaakte de nodige opschudding. Al met al een leuke borrel, je kreeg de kans niet je te vervelen.

Ik worstel en blijf drijven

-->

Vandaag was ik voor het eerst bij een promotie. Een interessant ritueel. De promotie was van een vriendin en ging over ‘resiliance’ bij jongeren in geval van een ramp. Vooral hun veerkracht in het geval van watersnoodrampen was van belang. Het onderzoek strekte zich uit van Indonesië en  Burkina Faso tot  Ecuador.

De eerste vraag van een professor uit Ierland loog er niet om. Hij zei:’ jij bent opzoek gegaan naar respondenten, maar zij zijn ook opzoek gegaan naar jou en wel omdat ze een reden hebben jou een bepaald verhaal op te hangen. Hoe heb je zuivere respondenten kunnen vinden?'

Ik geloof wel dat ze zich eruit gered heeft, maar dat is natuurlijk een vraag die op zichzelf een bom legt onder dit soort empirisch onderzoek. Nooit zul je weten of je deel uit maakt van een groot complot om jou te misleiden.

Ik worstel en kom boven, staat er als motto in haar promotie. Een van de laatste professoren die een vraag mocht stellen zei dat haar proefschrift voorbeelden gaf van 'ik worstel en blijf drijven'. Ik vond dat een mooie conclusie van deze middag. (overigens werden er vanavond ondanks deze phd gewoon tarotkaarten getrokken tijdens de borrel, misschien kwam dat door de drank wat ook een vorm van verdrinken is).

El Topo

-->

Op aanraden van een vriend zag ik de film El Topo, een haast Bijbelse western in Mexcio.

Eigenlijk weet je niet goed waar je naar zit te kijken, maar dat is in dit geval niet storend maar geeft de beelden een mythische lading.De film is hier te zien.

Babbelen

 

Het schijnt goed te gaan met Nederland. Er worden grensrechters doodgeschopt en de discussie over Zwarte Piet laait weer op, maar dat zijn relatief kleine flauwtes in vergelijking met bijvoorbeeld de economie van Griekenland. Op de radio kon gereageerd worden op de stelling: geweld in voetbal is onuitroeibaar. Het merendeel was het daarmee eens.  Dat lijkt mij ook het enige juiste antwoord. Vaak kwam er dan wel achteraan dat er harder opgetreden moet worden, wat volgens mij in tegenspraak is met de eerdere stelling. Geweld is niet uit te roeien met geboden en hardere straffen, hooguit kun je het geweld kanaliseren. Dat heeft met opvoeding te maken.Alle discussies lijken op elkaar, ook het gebabbel over Zwarte Piet gaat over opvoeding. Hij mag dan in essentie racistisch zijn, dat wil nog niet zeggen dat het racisme uitlokt. Met Zwarte Piet zeggen we niet: alle negers zijn slaven. We zeggen hooguit: sommige zwarten hebben fluwelen broekjes en maillots aan, zijn bijzonder acrobatisch en hebben de morele autoriteit om je eens per jaar in de zak mee te nemen naar Spanje. Daarbij: Sommige blanken zijn stram en zitten op een schimmel. Wie Zwarte Piet verbiedt doet niet alleen aan symptoom bestrijding, maar ook nog eens aan de bestrijding van de verkeerde symptomen. Het zijn afleidingsmanoeuvres. Zolang we hierover blijven babbelen hoeven we niet na te denken over echte problemen.

Sleeping with the enemy

-->

 

Peter Drehamans schrijft vandaag in de Volkskrant over zijn schrijverschap. Hij zegt dat hij van het vleugelpaard Pegasus is gevallen (ik krijg paintbrush visioenen). Het bestijgen van Pegasus  schijnt een poëtische beschrijving van het schrijverschap te zijn; een roeping en een wilde risicovolle rit. Hij zegt dat er voor schrijvers zoals hij geen plaats meer is bij uitgeverijen. Als voorbeeld van schrijvers die wel een uitgeverij kunnen vinden noemt hij Leo Maan  die met haar  zogenaamde shock romannetje  en rondborstige voorkomen een  hype creëert. Het hilarische is dat hij met deze Leo Maan getrouwd is. Als 52 jarige uitgebluste schrijver (elf boeken op zijn naam, inderdaad nog nooit van gehoord) is hij dus ook gevallen voor haar 'truucjes' als circuspaardje en dat  zet het hele stuk in een ironisch licht. Hij 
wordt niet meer uitgegeven en is getrouwd met de uitwassen van het probleem dat hij beschrijft.

snuffeldichter

De slimme dichter wordt curator en snuffelt op marktplaats naar de pareltjes.

Een poging:

 

Beschrijving

de machines/gereedschap

zodat je zelf etiketten/stickers

kunt drukken
dmv te knijpen

druk je de letters erin

WEG=WEG
ik moet (helaas) opruimen

Lessen voor architecten

-->

Afgelopen drie dagen ben ik met enkele Groningse architecten op pad geweest in Duitsland. Soms moet je voor inspiratie de grens over. Of misschien gaan architecten wel in het buitenland kijken om voor de verandering eens anderen te zien lijden onder de malaise (Berlijn) in de bouwsector. In Berlijn zagen we een voorbeeld van een parkje dat met veel pijn en moeite tot stand was gekomen en dat uiteindelijk maar een mager resultaat heeft opgeleverd. Het ging om een strook land tussen een woonstraat en een spoorlijn, vlakbij de Warschauerbrucke waar vroeger spionnen werden uitgewisseld. We wandelden van een voetbalkooi en een 100 meter hardloop baan naar de andere kant waar het gebouwtje staat dat hierboven is afgebeeld (google maps). Naarmate je verder weg kwam van de voetbalkooi zag de omgeving er minder ontworpen uit. De meest actieve groep is de crossfietsjeugd die hier een racebaan hebben aangelegd. Verder zagen we een moestuin van een school, een kampvuurplek en een plekje waar werd wild gekampeerd. Mensen uit de buurt onderhielden dat allemaal zelf. Het was nat en modderig. ‘Jullie moeten maar eens terugkeren als de zon schijnt, dan is het hier heel levendig,’ zei diegene die het hele plan had geïnitieerd. Welke les konden de Groningse architecten hieruit leren? Misschien wel dat je heel goed zonder ontwerpers kan. Of in ieder geval dat zonneschijn belangrijker is dan een voetbalkooi.

De Buitenwijkdictator IV

‘Wat is er gebeurd?’ Vroeg ik.

‘De politie, de schoften. Ze zijn bij mij binnen geweest. Ze hadden een huiszoekingsbevel of zoiets. Wietplantage zeiden ze. Alles overhoop getrokken, pure intimidatie.’ Rudolf  had een glazige blik in zijn ogen en zijn monotone stem was als die van een slaapwandelaar. Niet hij, maar iets of iemand anders in hem, was aan het woord. Zijn verwilderde binnenkomst had hem een dramatisch momentum gegeven en iedereen staarde hem aan toen hij het kleine toneelpodium beklom.

‘Heren,' zei hij luid en duidelijk met een blik vol vuur.'We hebben lang genoeg over ons heen laten lopen. Niet zij, in het oude verrotte centrum, maar wij die wonen in de nabijheid van de snelweg wijzen de weg naar de toekomst. Wij zijn bewoners van een voormalig vliegveld, vergeet dat niet. Deze plek bestond al toen Den Haag nog op de zeebodem lag. We moeten ons losrukken uit de verstikkende omhelzing om weer lucht te kunnen krijgen.’ Hier liet Rudolf een stilte vallen om vervolgens zijn belangrijkste boodschap  nog eens te herhalen: ‘Mannen, het wordt tijd om ons af te scheiden.’

Er werd wild geapplaudisseerd en er steeg een gejoel en gegrom op uit de groep die bijna dierlijk was. Het was vreemd om mijn zinsconstructies uit zijn mond te horen, maar Rudolf wist mijn woorden de juiste kracht mee te geven. Hij laadde ze op met agressie.

De laatste kreten waren nog niet weggeëbd of er klonken loeiende sirenes op de stoep van het buurtcentrum. De ME was gearriveerd en de politie kwam binnen met getrokken pistolen. We werden ingerekend en we waren ervan overtuigd dat we waren afgeluisterd wat onze woede en revolutiedrang alleen nog maar aanwakkerde. Pas veel later kwamen we erachter dat Rudolf de agenten had neergeslagen die bij hem hadden aangebeld wegens de vermeende wietplantage. Maar dat maakte voor ons eigenlijk niet zoveel uit, de woede bleef en in het vervolg waren de mannenavonden revolutionaire bijeenkomsten waarbij ons plan tot afscheiding iedere keer geraffineerder werd. Zo geraffineerd werden  de plannen tot revolutie dat we ons al min of meer zagen als een vrijstaat nog voordat er iets was gebeurd. De mannenavond was onze vrijstaat. Het was wederom Rudolf die als eerste actie ondernam.  Het was alsof dat indicent met de agenten, iets in hem had losgemaakt.  Hij had iemand van de plantsoenendienst afgerost.’De plantsoenendienst is de meest zichtbare representatie van de Haagse bemoeienis,’ had hij ter verklaring aan ons gegeven. Hij moest de gevangenis in en zo werd Rudolf Mest onze afwezige Messias, onze leider op afstand. En we konden onszelf tijdens de mannenavonden wijsmaken dat de revolutie moest worden uitgesteld, dat we  moesten wachten op Rudolf Mest en dat als hij vrij zou zijn, we pas echt iets konden ondernemen. Hij was onze buitenwijkdictator, wij waren het volk die hem op handen zouden dragen.

  (Einde)

De Buitenwijkdictator III

 

Bij de ingang van het buurtcentrum liep ik Gina tegen het lijf die op weg was naar buiten. Ze kwam van tekenles.

‘Hey, waarom was je niet op tekenles?’ Haar stem klonk teleurgesteld.

‘Ja, daar kan ik niet meer bij zijn,’ zei ik. ‘Ik ga voortaan naar de mannenavond.’

‘Oh, dat wist ik niet,’ zei Gina. Ze leek te twijfelen of ze nog iets zou zeggen. Toen zei ze het: ‘ Zijn dat wel jou soort mensen? Ik bedoel, het lijkt me de harde kern van Ado Den Haag en ik heb jou nooit over voetbal gehoord.’

Ik haalde mijn schouders op.’Voetbal is een mannending, daar zul jij nooit iets van begrijpen.’

‘Ik vind het wel jammer,’ zei ze vleiend. ‘Het was altijd erg gezellig tijdens tekenles.’

‘Ja, gezellig dat was het, maar het is tijd voor verandering.’

Ik gaf haar een hand en zei gedag. Een tikkeltje formeel wellicht, maar er zat even niets anders op. Je moest hard zijn op dit soort momenten anders bleef het nasudderen. De meeste mannen waren er al, alleen Rudolf ontbrak nog.

We hadden de vorige avond tot diep in de nacht aan de toespraak zitten werken. Het was een mooie toespraak geworden, maar we waren allebei van mening dat het beter was om eerst in te drinken. Oortje keek me argwanend aan.

‘We hebben iets voorbereid,’ zei ik tegen hem. ‘Rudolf komt zo, doe mij maar een biertje.’

Oortje deed niets, maar Rodney schoot me te hulp en paasde een flesje.

De situatie was in het begin wat ongemakkelijk waarschijnlijk omdat Oortje over mij had zitten roddelen. Dat was ook waar hij zijn bijnaam vandaan had. Hij hoorde iets en kwekte dat dan door inclusief door hem zelf getrokken conclusies. Verder was hij vooral oerdom en ik had met Rudolf ingeschat dat hij gemakkelijk kon worden ingezet om vuile klusjes op te knappen.

Twee  biertjes verder werd de sfeer al wat meer ontspannen en werd er niet meer zo op mij gelet. Toen Rudolf binnenkwam keek iedereen naar hem.  Hij zag er lijkbleek uit en trilde een beetje.

 (Wordt vervolgt)

Sukkel

In verband met de groeiroman, de online roman die we met zijn vieren an het schrijven zijn, ben ik vandaag met een van mede auteurs in de wereld van het condoom gedoken. We waren bezig met een passage die zich eind negentiende eeuw afspeelt en we wilden weten hoe destijds schapendarmen condooms werden gemaakt. Al eeuwen gebeurde het op die manier, maar pas in 1783 duikt er een eerste definitie op in de Classical Dictionary of the Vulgar Tongue geschreven door Captain Francis Grose. Cundum: the dried gut of sheep, worn by men in the act of coition, to prevent veneral infection, said to have invented by one Colonel Cundum…

Verder vonden we deze geweldige site geschreven door een prostituee. Dit citaat van deze post , wilde ik jullie alvast meegeven als levensles: ‘Een man met een condoom om, ziet eruit als een sukkel. Een naakte man met sokken aan is nog aantrekkelijker dan een naakte man met een condoom om zijn lul.’

De Buitenwijkdictator II

-->

-->

 De tweede keer dat ik Rudolf Mest ontmoette was tijdens mijn werk in de supermarkt. Samen met de rode duivel moest ik blikjes doperwtjes stapelen en rechtzetten. Ik doe dat soort werk het liefst in stilte, maar de rode duivel babbelde erop los. Ze sprak uitgebreid over haar ouders die zwaar religieus waren. Ze zei: 'Als ze weten dat ik met mijn vriend naar bed ben geweest vermoorden ze me.’ Verder verklaarde de rode duivel dat ze een opleiding wilde doen om hondenfluisteraar te worden. ’Ik heb het gevoel dat ik honden echt begrijp.’

Kort daarop was Sander, de bedrijfsleider, verschenen. Zijn strakke mond en rimpels in het voorhoofd, waren tekenen van boosheid. Hij vroeg met barse stem waar we mee bezig waren.

‘Ik had gezegd dat je eerst de voorraad moest wegwerken en dan pas spiegelen.’ Sander zei het meer tegen de rode duivel dan tegen mij.

 ‘Nou dan ben je niet duidelijk geweest,’ reageerde zij doodleuk. 

‘Zie je nou wat ze doet,’ zei Sander met een hulpeloos gebaar naar mij. ‘Nu weet je waarom ik haar de rode duivel noem.’

Ik knikte en maakte me uit de voeten want ik wilde niet verstrikt raken in andermans liefdesperikelen. Ik wist toevallig dat Sander haar wel zag zitten en ik zag gewoon hoe de rode duivel haar om haar vingers met gelakte nagels wond.

Toen ik bij hen vandaan liep opzoek naar iets anders om te doen viel mijn ook op de spitse gestalte van Rudolf Mest die half voorovergebogen in het koelvak hing. Hij viste naar Big American Pizza’s. Ik besloot op hem af te gaan.

‘Hoi,’ zeg ik tegen Rudolf. 'Daar ben je dan.’

'Ja, daar ben ik,’ zei Rudolf wat ongemakkelijk en ging recht opstaan.'Wat toevallig je hier te treffen.’

‘Ja, ik werk hier.’

‘ Oh ja, leuk,’ zei Rudolf. Er viel even een stilte en ik nam diep adem.

‘Zeg Rudolf, denk je dat het erin zit dat ik een keer mee mag met de mannenavond?’

‘Daar wilde ik het nog met over hebben,' zei Rudolf ineens enthousiast, alsof hij zich plots wat herinnerde. 'Misschien weet ik wel iets waardoor ze je niet kunnen weigeren. Ik ben van plan die mannenavond wat meer inhoud te geven. Het is nu voornamelijk bier drinken en schreeuwen. Dat is hartstikke leuk natuurlijk, maar ook zonde. Wat ik bedoel is; er zit veel energie bij die mannen, daar zouden we wat mee moeten doen. Aangezien jij schrijft dacht ik zo, misschien kunnen we samen iets op papier zetten. Ik wat ideetjes.'

Ik kon hem van blijdschap wel om de hals vliegen, maar zoiets doe je niet. Zeker niet in een supermarkt. Hoe dan ook, dit was heel erg goed nieuws.

(wordt vervolgt)

De Buitenwijkdictator I

-->

 

Anja, een half Indonesische dame van middelbare leeftijd, had gehuild toen ze naar de buitenwijk Ypenburg was gekomen, zo eentonig vond ze het hier en zo eenzaam voelde ze zich ook. Nu wilde ze niet meer weg. ‘Sydney mijn man, daar staat ie met zijn paardenstaart, heeft hier het chique gedeelte van  Ypenburg geschilderd,’  vertelde ze trots. Hun huwelijk was een open huwelijk, had ik begrepen, omdat Anja gehecht was aan vrijheid. Later drong het tot me door dat de ruzie tussen Rob en Koen, waar ik een staartje van had meegekregen, ook met Anja te maken moest hebben. Het begin van die ruzie had ik niet kunnen volgen omdat ik niet aan de bar stond, maar was aangeschoven bij een bebrilde jongeman die ook bij de groep mannen hoorde die eens in zoveel tijd in het buurtcentrum bijeenkwamen om te drinken, maar veel jonger was dan de rest. Minder luidruchtig ook. Zijn naam was Rudolf Mest en hij was systeembeheerder van een groot bedrijf. De jongen had een vreemde mengeling van nuchterheid en arrogantie. Misschien dat die arrogantie werd aangewakkerd door het bier dat hij aan het drinken was. Zo vond hij dat het bedrijf waar hij systeembeheerder was, feitelijk door hem werd gerund. Mest intrigeerde me. Hij leek me een man met ideeën waarmee je ver kon komen indien ze in vruchtbare aarde zouden vallen. Ik begon hem dan ook te peilen over wat hij van allerlei beleidskwesties vond. Hoe hij Ypenburg zag in relatie tot Den Haag.

‘Wij zijn geen Hagenaren,’ vertelde Mest. ’Wij zijn Ypenburgers, door ons heeft de koningin kunnen vluchten naar Engeland. ‘

Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog had het Nederlandse leger een verrassingsaanval weten af te slaan van Duitse parachutisten. Mest was niet de enige die hier trots op was, de historische vereniging van Ypenburg had een populaire site.

Zelf probeerde ik me ook uit alle macht verbonden te voelen met de wijk. Ik wilde me hier thuis voelen en begon met een teken en schildercursus in het buurtcentrum en nam een baantje bij de supermarkt. De schildercursus was leuk, ik ontmoette er een Hindoestaans meisje genaamd Gina. Ze was een alleenstaande moeder van een schizofreen jongetje en woonde boven het winkelcentrum in een flat. We kletsten wat af tijdens tekenles zodat ik mijn perspectief tekening telkens verpestte. Dat was leuk, maar sinds mijn ontmoeting met Rudolf Mest had ik minder plezier in de schilderles. Ik wilde graag naar de mannenavond en die begon altijd halverwege de schilderles. De kantine van het buurtcentrum heette tijdens de mannenavond ‘De Cockpit’.

Ik had al eens gevraagd of ik erbij mocht zijn, maar Oortje wilde het niet hebben. Oortje was een gevaarlijk uitziende Hagenees uit de Schilderswijk die mij een keer had zien schrijven in een notitieblokje en had dat verdacht gevonden. Misschien dat het uiteindelijk zou lukken via Rudolf, maar ik zou het juiste moment moeten afwachten.

 (wordt vervolgt)

Lijzig

 

Omdat ik '4 maanden,3 weken, 2 dagen' had gezien van de Roemeense regisseur Cristian Mungiu, had ik hoge verwachtingen van zijn nieuwe film 'Over de Hills'. Het is een lijzig kloosterdrama. Ik zoek al langer naar een excuus om dat woord te gebruiken. Dit is het moment. Lijzig vind ik een mooi woord omdat er direct een gevoel bij me opkomt; Langgerekt, emotieloos, kleverig. Natte washandjes. Er zit ook iets van apathie in dat woord. De actrices waren apathisch, of speelden apathische personages. Los van enkele psychotische  uitbarstingen kwam er weinig emotie in de film voor. De oude thematiek, orthodoxe kerk met middeleeuwse opvattingen in huidige tijd, werd niet op  erg originele wijze in beeld gebracht. Al ging ik wel even rechtop zitten toen het psychotische meisje werd gekruisigd. Op enkele scènes na was de film lijzig, langdradig en apathisch, wat misschien drie begrippen zijn voor hetzelfde mankement.