Konijn

Er loopt een zwart konijn rond in het hofje. Het konijn woont eigenlijk hierachter, in de Mallemolen. Geheel zelfstandig, hupt het dan over het pleintje naar ons hofje om te gaan eten. Hier is beter gras, denk ik. Een geinig, eigengereid, diertje is het. Volgens mij denkt het konijn dat het een kat is.

Ontsnappen

Vandaag hebben we een dvd gekocht bij de Hema, er moesten ook andere dingen gekocht worden, maar de dvd lag bij de kassa voor een tientje. Het betreft de film Revolutionary Road. Na een heerlijke lasagna gemaakt door de lieve G, gingen we koffie drinken bij de buurvrouw. Dat was erg gezellig, ze heeft koffie meegenomen uit Ethiopie. Lekkere koffie. Ook serveerde ze ons pittige chocolade uit Zuid Afrika. Ze liet ons, met enige schaamte, het kado zien dat ze voor haar dochter had gekocht voor sinterklaas. Een minischoonmaak setje, hierin zat een zwabber, een klein mini stofzuigertje en zo wat meer dingetjes. Dat wilde ze blijkbaar graag hebben want het stond op haar verlanglijstje. Hoe die kinderen daar dan weer bij komen, is simpel. Ze krijgen foldertjes in de bus. Na de koffie hebben we de dvd in de laptop gedaan. Revolutionary Road speelt zich af in de jaren vijftig en gaat over middle class morality en opgesloten zitten in een huwelijk (middle class morality is sinds de jaren vijftig nauwelijks veranderd, zie schoonmaakset voor kinderen). Het jonge stel uit de film, de Wheelers, hebben hun dromen opgeschort voor een praktische beslissing om in een buitenwijk te wonen voor de kinderen. Op een dag stelt de vrouw, Kate Winslet, voor om alles achter te laten en naar Parijs te gaan zoals ze altijd al hebben gewild. De beslissing wordt genomen, maar haar man, Leonardo di Caprio, lijkt uiteindelijk toch niet te willen. Hij trekt zich zachtjes aan terug. Als ze het merkt breekt er iets in haar. Ze houdt niet meer van hem, maar dat is niet alles, er sterft iets essentieels in haar. De levensvlam dooft uit. Na een gigantische ruzie lijkt ze de volgende dag een besluit te hebben genomen. Haar oude ideale zelf heeft ze begraven in het bos en ze is herboren als suburban housewife. Zo zou het kunnen eindigen, maar dat gebeurd niet, het wordt nog veel dramatischer. Je zou kunnen zeggen dat de film gaat over de angst om je idealen na te jagen. Maar ging het ook niet over de idee fixe van dat ideaal en het verlangen om te ontsnappen naar iets anders? Ontsnappen, kan ten slotte ook in een buitenwijk. Of overal waar je maar wilt. Koffie drinken bij de buren is ook een vorm van ontsnappen.

Napolitaanse Huiskamer

In Groningen woonden we in het stapelhuis. Teveel spullen op een te kleine oppervlakte die we alleen kwijt konden door ze te stapelen. Achter het houten ledikant, waar je net niet in kon liggen, doemde de gletsjer op. Daar lagen mijn kleren, waar ik iedere dag dan iets uit trok. Soms overviel de gletsjer ons, midden in de nacht, dan maakte zich een kledingstuk los van de grote berg en rolde naar beneden op onze hoofden. Daar werd je dan wakker van. Ook het Haagse huis, hoewel groter, doet denken aan een stapelhuis. Overal stapels boeken, multomappen, en boven, kleren. Kleren in stapels op de bank, in boodschappenmandjes van de Albert Heijn en de Plusmarkt, aan een keukentrapje en natuurlijk in de kledingkast. Maar ook daar houden de kledingstukken zich niet aan de strikte stapeltjes die ik ooit heb bedacht. Alleen de kleding aan hangertjes houdt zich koest. De was hangt, net als in Groningen, te drogen in de huiskamer. Niet aan een droogrek, maar aan een waslijn, die van de ene, naar de ander muur loopt. Gelukkig hebben we hier, om het niet al te schrijnend te maken, een woord voor bedacht. We noemen dit de Napolitaanse huiskamer. Armoede met stijl.

Cocktail

Na het kerstdiner, gisteren, in Vleuten, zijn we naar Amsterdam gegaan om Gin Tonics te drinken. Althans, daar draaide het op uit. Het ging natuurlijk niet om de Gin Tonics, maar om het gezelschap dat erbij hoort. Bij aankomst, troffen we een kleine cocktailparty dat zich reeds in ver gevorderd stadium bevond. Maar niet ver genoeg om geen aansluiting meer te kunnen vinden. We hadden het, zoals dat gaat op zulke avonden, over uiteenlopende dingen. Vandaag was het een rustige dag, een dag waarop we het rustig aan hebben gedaan. Een filmdag. In het filmuseum draaide 39 steps van Hitchcock. Een man raakt per ongeluk verzeild in een welhaast clichématig spionage drama, waarbij hij de spionnen moet ontmaskeren om zichzelf te redden.Hij wordt zelf gezocht wegens een moord die hij niet gepleegd heeft. Alle hoofdpersonages maken zich erg druk om iets wat voor de regisseur, de verhalenverteller, onbelangrijk is. In het geval van 39 steps gaat het om cruciale militaire informatie. Dit is verder niks,er wordt niet dieper op in gegaan, het is alleen de motor die het plot aandrijft. Hitchcock noemt deze motor, deze kapstok, de McGuffin. Het is de afleidingsmanoeuvre, de zure room in de tomatensoep, of het limoentje in de Gin Tonic die prominent in beeld komt, terwijl de voor en nadelen van zelfinseminatie worden besproken. Een nuttig begrip, de McGuffin, ook een goede naam voor een cocktail trouwens.

Immigration Officer

Bij het opschonen van mijn harde schijf (dat is ook zoiets, dat doe je zo tegen het einde van het jaar) vond ik een citaat terug van een soldaat die ik afgelopen zomer in California heb ontmoet. De man was naar Irak gestuurd, maar bleef gestationeerd in Duitsland.

‘Ik heb niet echt gevochten, toen ik aankwam was mijn onderdeel al vertrokken. Maar ik heb me wel vermaakt in Europa, Amsterdam, man, wat heb ik daar een goede tijd gehad. Maar je moet niet lager gaan dan Madrid, dan wordt het echt gevaarlijk. Daar stikt het van de gipsy’s.’

Deze man is binnen twee jaar een immgration officer in Sacramento. Niet dat een dergelijke uitspraak mij verbaast of shockeert, ik heb namelijk ook familie die zo praat. De vraag is alleen: wat zeg je tegen zulke mensen? Misschien dit: De werkelijkheid is altijd net iets anders dan we denken dat die is.

Anders dan bij Ryan Air

De tapijten deden het niet. We hebben er gisteravond geruime tijd opgezeten, maar er kwam geen beweging in. Eigenlijk kwam dat wel weer goed uit want mijn huisgenoot, de lieve G, voelde reeds de druk van een mogelijk vertrek oplopen. De druk van de deadlines. Het zou kunnen zijn dat de tapijtenverkoper ons een loer heeft gedraaid. Aan de andere kant, zouden het ook hele gevoelige tapijten kunnen zijn. Het werkt natuurlijk niet zoals bij Ryan Air. Die lanceren je gewoon in een metalen cilinder. Een hoop kerosine erin, vuurtje erbij en boem! Of je nou wilt of niet,als je aan boord bent, dan ga je. Met die tapijten is het anders. Dat moet je echt heel graag willen. Ik bedoel naast het prepareren van de tapijtdeeltjes in de sneeuw, is het van belang om ook mentaal helemaal deel te worden van het tapijt. Maar ja, als je dan te maken hebt met deadlines, dan zit je dus met een blokkade in je hoofd. En dat voelen ze, hè. Die tapijten.

Een beetje een technisch verhaal

De Perzische tapijten liggen klaar in de tuin. We gaan ermee naar Barcelona. De man die de tapijten aan ons had verkocht verklaarde dat de tapijten weliswaar konden vliegen, maar alleen als het moment zich aandiende. Dat is dus nu. Gelukkig is het Barcelona geworden, want de man had gewaarschuwd dat je ook over d ebestemming niets te zeggen hebt. Het had net zo goed Afghanistan kunnen zijn. Toevallig wilden we net naar Barcelona, dus dat komt mooi uit. Volgens de gebruiksaanwijzing moeten de tapijten op verse sneeuw worden gelegd om ze te laten werken. Het gaat erom dat de sneeuw kristallen alle tapijtdeeltjes met de neuzen dezelfde kant op moeten zien te krijgen. De sneeuw werkt als een deeltjesversneller. Maar dat wordt een beetje een technisch verhaal. Ik ben allang blij dat ik niet meer die vervelende sites af moet om goedkope tickets te vinden. Dat geeft het reizen altijd zo’n onaangename supermarkt kwaliteit. Het zal koud worden op die tapijten, en winderig, maar ook spannend en avontuurlijk.

Nieuwe Realiteit

Een vriend van mij had laatst de toekomst gezien.
Hij zei: ’Het wordt niet 1984 van Orwell, maar a brave New World van Huxley.’
Wat hij bedoelde was dat we niet in een realiteit zullen gaan leven waarbij jij niet alleen tv kijkt, maar de tv ook naar jou kijkt zoals Orwell suggereert. Maar we zullen worden beheerst door technologie en rationalisme. Wikipedia meldt het volgende over de roman:’ De mensen zijn gezond en gelukkig, oorlog en armoede kennen ze niet. In die zin lijkt het werk eerder een utopie dan een dystopie, zij het op ironische wijze, want traditionele waarden als liefde, trouw, gezinsleven, kunst en godsdienst bestaan niet langer, evenmin als de vrije keuze voor een individueel bestaan.’
Ik geloof dat mijn vriend gelijk begint te krijgen. Klagen we niet met zijn allen over de kunstmatigheid van het leven en kunnen we er tegelijkertijd niet genoeg van krijgen? Begin volgend jaar verschijnt het boek Reality Hunger van David Shields, waarin de auteur zich verzet tegen de gebeeldhouwde roman die de werkelijkheid veel te gepolijst weergeeft terwijl die werkelijkheid al zo kunstmatig is. Vele auteurs hebben zich al positief uitgelaten over dit boek dat eigenlijk een manifest is.Hiervan is John Coetzee de opvallendste, dit is een deel van het citaat:" I, too, am sick of the well-made novel with its plot and its characters and its settings. I, too, am drawn to literature as (as Shields puts it) 'a form of thinking, consciousness, wisdom-seeking'. I, too, like novels that don't look like novels."’
Waarom zou een roman met een opbouw niet kunnen leiden tot een belangrijk inzicht?
Shields beweert dat we steeds grotere brokken realiteit in onze boeken moeten opnemen, meer citaten uit van alles en nog wat zodat er een collage ontstaat.

Wordt de wereld begrijpelijker of leren we iets meer over onszelf door een collage aan te bieden van stukjes realiteit in plaats van een nieuwe realiteit te construeren die een schaduw vooruitwerpt op wat komen gaat? Ik denk dat er wat al te gemakkelijk aan de kwaliteiten van de roman voorbij wordt gegaan. A Brave New World zou ons toch aan het denken moeten zetten.

Dorpsleven

Afgelopen weekend zijn we naar twee films geweest. Avatar van James Cameron en Das Weisse Band van Michael Haneke. Hoewel het twee totaal verschillende films zijn, zowel wat betreft genre, als aanpak als ook budget, lijken ze meer op elkaar dan je zou denken. In zekere zin gaan beide films namelijk over een visie op het dorps- en plattelandsleven ten opzichte van het geciviliseerde bestaan in de stad.
In Avatar, de spectaculaire 3D film van James Cameron, is er sprake van een grote dosis Oriëntalisme geprojecteerd op de planeet Pandora waar mensen in dorpsgemeenschappen dicht bij de natuur wonen. Das Weisse band gaat ook over een dorp en het plattelandsbestaan, maar dan in Duitsland vlak voor de eerste wereld oorlog. In dit dorp is het helemaal niet zo gezellig. Er gebeuren vreselijke dingen, alleen weet niemand wie er voor verantwoordelijk is, vooral omdat er niet over gepraat mag worden. De stadse politie toont zich erg clichématig stads als ze niet geloven dat een kind visioenen heeft gehad van de mishandeling van een gehandicapt kind. De ratio van de stad versus het gevoel van de plattelander. Haneke echter portretteert de dorpsbewoner als dom, achterbaks of loyaal aan de lokale baron. De baron en de barones zijn zo ongeveer de enige verstandige figuren van het dorp. Verstandige goed opgeleide mensen die echter ook niet van rampspoed verschoond blijven. Het geheel is sober en erg art house-achtig gemaakt. Dit in tegenstelling tot Avatar waar helemaal niets sober is. In een gigantische stijl wordt hier het goede dorpsleven van de blauwe inboorlingen geplaatst tegenover de brute kracht van de ‘geciviliseerde’ aardbewoners die louter geïnteresseerd zijn in de grondstoffen en niets willen weten van heilige bomen en voorvaderen.Uiteindelijk winnen de onderdrukte stammen van de oppermachtige vijand. Ook in Das Weisse Band is er sprake van een oorlog, alleen vaagt die het dorpsleven uit zonder het per se op dit dorpsleven gemunt te hebben (na de oorlog koopt de hoofdpersoon een huis in de stad en heeft nooit meer iemand uit het dorp gezien).Haneke laat zien dat het kwaad niet van buiten komt, maar zich in het dorp zelf schuil houdt. Ik vond de film tegenvallen. Alles wat Haneke heeft willen vertellen hebben we ook al in Dogville van Lars von Trier gezien, alleen dan beter omdat die Haneke ook in soberheid voorbij streeft. Natuurlijk hoeven we bij Avatar ook niet over het verhaal te beginnen, maar de film was extreem onderhoudend. Ik zat drie uur lang aan het scherm gekleefd, compleet overrompelt door vliegende draken, spectaculaire stunts en de brute machinerie van de oorlogsindustrie.

Slapstick

We hebben vandaag aan een kleine poolwandeling gemaakt van Groningen naar Haren om een vriendin met hersenschudding op te zoeken. Als de seizoenen een genre zouden hebben dan behoort de winter tot die van de slapstick. Mensen gaan schuifelend en stuntelend door het leven en hebben vreemde opgebolde kleren aan. De muts op het hoofd van menigeen is de muts van Harlekijn en Uilenspiegel.Ja, al met al, een komisch seizoen. Al kan dit voor sommigen behoorlijk pijnlijk uitpakken, getuige de hersenschudding van onze vriendin.

Dirty Work

Tijdens een etentje gisteravond met vrienden in het bijzonder goede restaurant Brussels lof in Groningen hebben we een deel van de avond besteed aan het discussiëren over het in dienst nemen van werksters, in het bijzonder, zwart betaalde werksters. Ik ben niet bekend met het fenomeen werksters in Nederland, maar ik sta er zeker niet negatief tegenover. Er waren twee kampen. Het ene kamp beweerde dat je in principe je eigen rotzooi moet opruimen. En als je al een werkster in dienst neemt dan moet je die op zijn minst wit uitbetalen. Ik vond het argument dat je je eigen troep moet opruimen sympathiek, maar ook romantisch en principieel. De informele economie mag dan verwerpelijk zijn, het is tegelijkertijd onmogelijk om die niet te hebben. De regelgeving is te ingewikkeld om principieel te kunnen functioneren, zelfs in Nederland. Er zijn nou eenmaal een hoop illegalen die op de een of andere manier hun geld moeten verdienen. Hier komen de pragmatische gemaksmens en de illegale zwartwerker elkaar tegen in een informele zone van wederzijdse behoefte bevrediging. De idealist staat dan langs te zijlijn te roepen dat het anders moet.
De discussie deed mij denken aan het boek Summertime van Coetzee. Het is een fictieve biografie waarin de jonge Coetzee zichzelf als een principiele man neerzet die zijn eigen huis isoleert en zijn eigen auto maakt.

p. 7 What he fiends himself doing is what people like him should be doing since 1652, namely, his own dirty work.

Later heeft de idealist Coetzee hier een discussie over met een pragmatische vrouw.

p.61 The first principle of economics is that if we all insisted on spinning our own thread and milking our own cows rather than employing other people to do it for us, we would be stuck forever in the Stone Age.

Licht gespannen

Soms is het prettig om even te gaan liggen. Je bent aan het typen en je denkt: ik moet even plat, daarna wordt alles beter. Dit overkwam mij vanmiddag op de letteren faculteit in Groningen. Ook Boris op wiens kamer ik zat te werken, ging even liggen. Gewoon even vijf minuten de ogen dicht om daarna weer fris verder te gaan. Het lijkt bovendien wel kerst. Niemand is er. Gisteren ook al niet. Boris deelt zijn kamer weliswaar met nog vijf andere personen, maar die hebben zich blijkbaar al overgegeven aan geurkaarsen met dennegeur.De kans dat die binnen zouden komen leek ons nihil. Nihil, maar niet geheel afwezig zo bleek. Een onderzoeker die zijn dissertatie schrijft over het oude Rome, trof ons aan op de vloer. Hij deed net alsof hij niet verbaasd was, alsof het hem niet uitmaakte dat we op de vloer lagen. Toch zag je aan zijn gezicht dat hij er moeite mee had. Teveel asscociaties met het decadente Rome wellicht. Wij wisten ook even niks te zeggen. Vanaf dat moment hing er een licht gespannen sfeer in de kamer.

Comfort

Een vriend van ons heeft gisteravond door de hevige sneeuwval een ongelukje gehad met de auto. Terwijl hij met vijf kilometer per uur zijn straat inreed gleed hij in de bocht tegen een stilstaande Volvo station aan. Het voorheen zo ranke autootje zag eruit alsof die geschampt was door een tank. We troffen onze vriend aan in zijn woonkamer met wijn en sigaretten terwijl hij samen met de gedupeerde bezitter van de Volvo verzekeringspapieren aan het invullen was. Er waren die avond al drie auto’s tegen de Volvo aangereden. Toch leek hij er tamelijk relaxt onder. Veel relaxter in ieder geval dan onze vriend die eigenlijk al gestopt was met roken, maar daar onder deze omstandigheden toch weer mee was begonnen. Misschien is dat dan het verschil tussen een Porsche en een Volvo. Het doet iets meer pijn als die stuk gaat. ‘We zouden dit weekend naar Berlijn en dat moet nou ineens in een leenauto. ‘ Naar Berlijn in een leenauto. Comfort is een vorm van gevangenschap, je kan er wel steeds meer comfort bij krijgen, maar je kan nooit meer terug. Het werd vervolgens nog erg gezellig met een hoop wodka en youtube. We spraken over iemand met een trauma die geen recht dacht te hebben op behandeling omdat ze geen oorlog had meegemaakt. Haar moest uitgelegd worden dat de oorlog zich ook thuis kan voltrekken. Een trauma kan je leven binnensluipen op kousenvoeten als je ligt te slapen, maar ook naar Berlijn gaan in een leenauto kan traumatisch zijn.

wat je waard bent

Op de BBC hoorde ik een verhaal over een onderzoekscommissie die had uitgerekend dat iemand die in een ziekenhuis schoonmaakwerk doet per 1 betaalde pond 10 duizend pond terugverdient voor de maatschappij. Bankieren vernietigen daarentegen 7 pond per 1 betaalde pond. Ze brengen dus helemaal geen geld op maar maken het kwijt. Adverteerders zijn nog erger die vernietigen 11 pond voor iedere pond die ze verdienen. Dit komt omdat ze aanzetten tot onverstandige koop gedrag en dat is dus helemaal niet goed voor de economie, zoals vaak gesuggereerd wordt. Afval recyclers verdienen 12 pond voor iedere pond die geinvesteerd wordt.

Het is een interessante nieuwe manier om salarissen te berekenen, gewoon door te kijken wat lever je nou helemaal op voor de samenleving? Bankiers zijn ten slotte jarenlang betaald om ons tot de financiële afgrond te brengen en als ze eventueel wel geld maken dan is dat ook ten behoeve van een kleine groep ten koste van de rest.
http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/8410489.stm?lsf

Pervers

Toen we zondag wegens internet problemen (die nog niet helemaal zijn opgelost)in een lunch café hebben gewerkt ving ik een gesprek op tussen drie personen waarvan er twee uit Roemenie kwamen. Ze spraken over de verkiezingen in Roemenie en hoe lachwekkend die waren. Zo hadden de kandidaten een optreden gehad in een talkshow waar aan ze werd gevraagd wat het mooiste was dat ze hadden gedaan of meegemaakt in hun leven. Een kandidaat zei dat dit het bekeren van een moslim kind tot het christendom was geweest, een andere dat hij eindelijk voor zichzelf was opgekomen en niet had gedaan wat zijn schoonmoeder hem had opgedragen. Ook viel bij een van de twee kandidaten, of misschien wel een derde kandidaat de opmerking dat zijn dochter aan de duim van Bill Clinton had gezogen. Goed om te weten dat naast Italië ook andere landen lijden aan een toenemende pervertering van de politiek.

Twee invaliden liftjes

Vannacht had ik een droom die een vreemde voortzetting leek te zijn van de snelwegsafari van enkele weken geleden. Ik kan me alleen het onderstaande fragment herinneren.

We arriveren bij een liefelijk parklandschap en stappen uit de auto om een wandeling te maken. Een slingerpad voert ons over een groene heuvelrug die begroeit is met kleine dennenboompjes van drie meter hoog met een ronde kruin. Links en rechts van ons strekken zich ondiepe groene valleien uit waar dezelfde kleine dennenboompjes groeien. Het paadje dat schuin omhoog loopt leidt uiteindelijk tot een gemetselde muur van een terras. Om op het terras te komen kun je gebruik maken van twee invalide liftjes. Die zijn duidelijk niet bedoelt voor mensen in een rolstoel want eenmaal op de heuvelrug zouden die hopeloos vast komen te zitten. De liftjes worden bedient door een mompelend oud vrouwtje met een hoofddoekje, die hier een klein zakcentje mee verdient. Net als we naar haar toe willen lopen horen we het angstaanjagende kabaal van een cross motor onze kant opkomen. Over het smalle pad komt de engel des doods aangereden, zonder helm en in een T-shirt. Hij kijkt ongeïnteresseerd en ziet ons niet staan. Zijn motor heeft overdreven grote wielen en achterop zit een babe die ook geen helm op heeft. Zij heeft lang donkerblond haar. Als ze afstappen kijkt de babe even naar ons, uitdrukkingsloos. Dan stapt ze op de schoot van haar vriend die al op een stoeltje is gaan zitten die op het platform van de invalide lift is gezet. Ze houdt zich vast aan zijn nek en terwijl ze hem aankijkt plooit haar gezicht zich in een verleidelijke glimlach. Speels steekt ze haar benen uit als ze omhoog gaan. Het oude vrouwtje mompelt nog wat en weg zijn ze.

Boeddhist

Gisteren ben ik met een vriend wat gaan drinken in de Paas, een kroeg die beweert 160 bieren in huis te hebben. Ik vind dit altijd een dubieus soort reclame, verder is het een leuke tent. We hebben gesproken over informele systemen in Lima, Kumasi en Singapore. Later vroeg hij:’ wat wil je in het leven?’
Ik:’opzoek naar interessante en prikkelende verhalen.’
Hij:’Nee dat bedoel ik niet, dat is vorm. De vraag is wat wil je precies bereiken, wat zijn je doelen, wat houd je gaande?’
Ik had eerlijk gezegd geen idee. Veel meer dan leuke projecten doen kon ik eigenlijk niet bedenken. Mijn vriend was vroeger Boeddhist, dat is hij inmiddels niet meer. Hij maakt zich kwaad over dingen. Dat is voortschrijdend inzicht.

Mannenbolwerk

Ik ploeg gestaag door de geluidsopnames van de snelwegsafari waarvan het interview met de heer Stolwerk, sloper voor het leven, toch een zeldzaam hoogtepunt blijft. Het beeld waarbij hij zijn rollator laat staan en een trapje opklimt die hem in de cockpit van zijn veertig ton zware Liebherr graafmachiene brengt, staat op het netvlies getekend. Een echte man. De snelweg lijkt uberhaubt het laatste mannenbastion te zijn. Terwijl binnensteden inmiddels door de meisjes zijn overgenomen met fijne winkels waar mooi uitgelichte spulletjes liggen, is op de snelweg alles lekker groot en robuust. Je ziet het al aan de winkels die voor truckers zijn bedoelt. Alle spullen zijn recht toe recht aan opgehangen en uitgelicht met TL balken. Op de snelweg kun je lekker veel vlees eten en zijn vrouwen enerzijds teruggebracht tot esthetische lustobjecten die je ongegeneeerd kunt bekijken in de playboys die in truckstops op trafel liggen en anderzijds staan er achter de bar vaak minder mooie maar onverwoestbare 'moekes' die een soort moederrol vervullen. Maar vergeet ook niet de homo ontmoetingsplaatsen, wat ook een echt mannelijk fenomeen is. Overigens denk ik niet dat het zozeer met homseksualiteit te maken heeft alswel met het verboden karakter van de activiteit. Een poging van brave huisvaders om hun gezinsleven te ontvluchten.

De pil

Vandaag is een vriendin van ons komen eten. We hebben het de hele avond gehad over het krijgen van kinderen. Onze vriendin vertelde dat vriendinnen haar tijdens een ‘onschuldig’ dagje winkelen in Den Haag gingen bekennen dat ze gingen stoppen met het gebruiken van de pil. Het werd half emotionele, half snotterend gebracht. Alles kan gebracht worden als een klein dramatisch theatermomentje, zelfs het stoppen met de pil. De dames hier aan tafel vonden dat je gewoon zwanger moest worden zonder daar al teveel woorden aan vuil te maken. Ik heb vanavond opvallend weinig gezegd.

Verveling

Bij het lezen van Paul Virilio's boek over de geschiedenis van de snelheid (‘Het Horizon Negatief') moest ik denken aan een uitspraak van science fiction auteur J.G. Ballard over verveling. Op internet vond ik het citaat terug.

I would sum up my fear about the future in one word: boring. And that's my one fear: that everything has happened; nothing exciting or new or interesting is ever going to happen again... the future is just going to be a vast, conforming suburb of the soul.

J. G. Ballard (b. 1930). Interview, 30 Oct. 1982, in Re/Search 8/9.

Zal hij bedoelen dat we worden veranderd door de omgeving die we zelf scheppen?
De toekomst is een kasteelwoning in een buitenwijk, waar het leven zich binnen afspeelt. Een binnen dat zo is ingericht met allerahnde apparatuur dat het een buiten kan suggereren om de hersenen te prikkelen en de geest ervaringen op te laten doen. Toch geloof ik dat niet. Nu al zijn de homo ontmoetingsplaatsen een bewijs dat het leven op internet een leven erbuiten juist kan stimuleren. Aan de andere kant lijken de uitspattingen van sodomie door brave huisvaders juist weer het ultieme bewijs voor die verveling waar Ballard bang voor is.

Chintnikolaas

Vanavond heb ik sinterklaas gevierd met de kinderen van de broer van de lieve G. De opa’s en oma’s van beide kanten waren er ook. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst sinterklaas heb gevierd, maar het viel me op dat de cadeaus nogal groot en robuust waren, of in elk geval de verpakkingen. De kinderen die drie en zes zijn, waren vrij snel klaar met het eraf trekken van het inpakpapier, maar het echte werk begon daarna pas. De leuke gekleurde plastic speeltjes uit China zaten verschanst achter goed dicht geniet karton en plastic dat zo hard was dat je er nog met geen schaar doorheen kwam. Het behoeft geen uitleg dat vooral de volwassenen vervolgens het echte uitpakwerk moesten verrichten. Iedereen moest meehelpen en er werd allerlei gereedschap ingezet om de klus geklaard te krijgen. Toen dat eenmaal gelukt was en al dat heerlijke Chinese plastic over de vloer rolde, moest de boel nog in elkaar gezet worden. Een treinrails circuit bijvoorbeeld waarvan alle stukjes ingewikkelde codes hadden zoals Nx23A9 en dan moest je dus opzoek naar de Nx23A10 anders kwam je niet verder. Ja, Sinterklaas is een echt kinderfeest, dat was wel weer duidelijk.

Limonov

Vandaag sprak ik mijn vriend, die net is teruggekomen uit Moskou. Hij vertelde over het interview dat hij heeft gehad met de leider van de coalitie tegen Poetin, Eduard Limonov. Niemand weet precies hoe serieus deze Limonov is, hij lijkt vooral een nar te willen zijn die geen enkele illusie koestert ooit aan de macht te zullen komen. Mijn vriend vertelde echter dat hij een gebroken man aantrof. Hij reageerde nauwelijks op zijn vragen en bleef maar langs hem heen uit het raam kijken. Wat ooit als een grap begon, lijkt zich als een boemerang tegen hem te keren.Hij is net weer vrijgelaten uit de gevangenis. Hij zorgt er op die manier wel voor dat Poetin negatief in het nieuws komt. Leuk oom te bedneken trouwens dat toen poetin de KGB spion uithing in oost berlijn, Limonov op hetzlefde moment hooggehakt door New york liep.

Andrew Meier die Limonov voor New York Times interviewt krijgt ook de indurk dat Limonov afdwaalt tijdens het interview maar en in algemene zin verloren rond lijkt te dobberen. Of zoals Meier het uitdruktt:'(he is) a performance artist who could not perform.'
In het interview met Meier kijkt hij nostalgisch terug naar de tijd dat hij in New York woonde. De jaren zeventig worden een soort mythich tijdperk voor hem. Het ophemelen van de jaren zeventig lijkt me het ultieme bewijs dat Limonov even niet meer weet waar hij heen gaat.

lees hier Meier's artikel
http://www.nytimes.com/2008/03/02/magazine/02limonov-t.html?_r=1&scp=1&sq=limonov%20+%20andrew%20meier&st=cse

Fatale Jetlag

In ‘Het Horizon – Negatief’ (over de ontwikkeling van snelheid, 1984)van Paul Virilio lees ik een intrigerend verhaal over de 76 jarige vrouw Sarah Krasnoff die in 1971 met haar 14 jarige kleinzoon 160 keer tussen Amsterdam en New York heen en weer vliegt. Ze probeert op deze manier een voogdij zaak te ontlopen en ze heeft ontdekt dat ze haar in d elucht niets kunnen maken. Maand in maand uit vliegen ze daarom heen en weer. Uiteindelijk sterft ze aan een fatale jetlag in een Amsterdams hotel.

Het verhaal, hoe ongelofelijk ook, lijkt volgens een snelle internet referentie te kloppen. Het is intrigerend dat iemand daadwerkelijk bedenkt om op de vlucht te gaan door permanent heen en weer te vliegen. Hoe desperaat was deze mevrouw eigenlijk? Of leek het haar gewoon een praktische oplossing? Mevrouw Krasnoff moet hoe dan ook een vermogende dame zijn geweest.
Ik trof over jetlags ook een mooi verhaal van Pico Iyer aan in de New York Times van 2004. Zie link hieronder. Hij spreekt ook al over Sarah Krasnoff.


http://www.nytimes.com/2004/03/07/magazine/in-the-realm-of-jet-lag.html

IKEA Family

‘Maar ik ben lid van de IKEA family’, zegt een vrouw tegen een jonge man met kastanjekleurig haar en een blauwe stropdas. Hij lijkt onvermurwbaar. ’Dit past nu eenmaal niet in ons beleid mevrouw, we mogen die borden echt niet weggeven.’
De vrouw laat het erbij, haar poging om het bord van de IKEA kast Ingvar voor de verjaardag van haar zoon mee te krijgen is helaas mislukt. De IKEA familie blijkt niet helemaal te zijn wat ze ervan had verwacht.

Gouden formule

Vandaag heb ik in Utrecht gegeten met G en een vriendin die we nog kennen uit Groningen. Zij werkt als eindredactrice bij een radio omroep voor jongeren en vertelde over een interview dat ze gedaan hadden met één helft van het auteurs duo Paul Ruven & Marian Batavier die een boek hebben geschreven waarin ze de gouden formule van Hollywood hebben beschreven. Een boek dat overigens al in 2007 is verschenen. Dit is volgens hen de formule: H(K2>K1)+Pr=P5. Hoofdpersoon heeft een probleem, hij zit opgelsoten in leven 1 maar wil naar leven twee en bereikt dat in vijf stappen. Belangrijker nog dan de formule is de gouden zin waarmee je de film verkoopt. Onze vriendin had bedacht: Een man wordt wakker en komt erachter dat hij alleen kan overleven als hij mensenvlees gaat eten. Dit vond Ruven een goede zin, alleen wordt er bijna geen geld uitgetrokken voor zombie films en om in één klap rijk te worden, daar is het allemaal om te doen. Zelf heb ik de volgende zinnen bedacht die iedereen zo van mij mag overnemen.


Huidschilfers, daar had Marja altijd een hekel aan gehad, nu zat er iedere dag tot haar elelbogen in te woelen.

Toen Houtenmannetje die ochtend wakker werd kwam hij erachter dat de bladeren van Berk reeds het oude tuinpad waren neergedaald.Hij besloot direct Poppetje te bellen om haar het nieuws mede te delen.

Marja ontdekt dat ze getrouwd is met een man die abortussen verkoopt als shoarmavlees

metrokunstje

Diep in en uitademen

Ik bevind mij op de luchthaven van Helsinki en wacht op mijn vervolgvlucht naar Amsterdam. Sinds twintig minuten staat iemand naast mij, op nog geen twee meter afstand, oosterse oefeningen te doen. Misschien heeft hij vliegangst. Moskou bleek een aangename verrassing te zijn en een plek waar ik zeker wil terugkomen. Ik heb zo ongeveer iedere ochtend een typisch Russisch pannenkoekje genuttigd en iedere avond een gepofte aardappel met kaas boter en verschillende sausjes. Je zou verwachten dat dit traditionele voedsel wordt verkocht door oude vrouwtjes bij de metro, maar dat is niet zo. Zoals zoveel kleine ondernemingen zijn ook de pannenkoekjes en aardappels onder gebracht bij grote ketens. Deze kapitalistische machtsstrijd werd in de jaren negentig letterlijk uitgevochten met liquidaties op klaarlichte dag. Het zijn dus allerminst onschuldige pannenkoekjes of aardappels. Alles wat met voedsel te maken heeft is aan ketens verbonden en dus gethematiseerd. Als je een pannenkoek bestelt bij Teremok, wat kasteeltje betekend, word je bijvoorbeeld aangesproken als iemand van adel. Restaurants kiezen niet zelden voor een sprookjes thema of richten het restaurant in als een oude boerderij. In de Gum, het beroemde winkelcentrum aan het rode plein, kun je tegenwoordig weer ouderwetse sovjet lekkernijen krijgen in de met een retrostijl ingerichte sovjet kantine. Een andere lekkernij die in de rest van Europa niet verkocht mag worden, is het mineraal water. Dit water is zo ongelofelijk ziltig van de mineralen dat je haast zou denken dat het een medicinale werking heeft. Ook de excursie naar een zeventiende eeuwse wijk onder leiding van twee lesbische architecten, waarvan er een de luchthaven van moskou heeft ontworpen, mag tot de hoogtepunten worden gerekend. Er zijn niet veel oude dingen meer in Moskou en deze wijk staat ook op de nominatie om gesloopt te worden. Het ligt nogal centraal en volgens de wetten van het kapitalisme, kunnen daar veel duurdere appartementen voor in de plaats gezet worden. Inmiddels is de meneer naast mij klaar met het doen van zijn oosterse oefeningen. Hij is bezig met het diep in en uit ademen en maakt een buiging naar iedere windrichting.

Vertimmeren

Soms kan de systeemwereld zo star en alles overheersend worden dat het individu verstrikt dreigt te raken in een complex netwerk van regelgeving. In de metro van Moskou worden daarom tal van diensten aangeboden om de burger te helpen met de bureaucratische rompslomp. Dat kan variëren van hulp bij het invullen van verzekeringspapieren en het regelen van een tijdelijk rijbewijs tot hulp bij verzekeringspapieren en het regelen van verschillende diploma’s. Zodra om één uur de metro stopt met rijden komt er direct een informeel transport systeem in werking van privé auto’s die je tegen een kleine betaling thuis willen brengen. Aan flatgebouwen in Moskou is dikwijls het balkonnetje afgetimmerd tot een serre om toch net wat meer leefruimte te hebben in de over het algemeen krappe flats. Hoe totalitair sommige regimes ook zijn, mensen weten hier en daar toch wat te vertimmeren om het leven dragelijk te maken.

graanlamp

Een requiem voor Pluto

Pluto leunt met een elleboog op zijn vuil oranje knie en rookt een sigaret. Hij zit op een plastic tuinstol achter het bankje waar knorretje en de roze draak staan opgesteld. Het Disney karakter dat normaal gesproken altijd met zijn vrolijke hondenkop met zijn tong uit de bek het publiek tegemoet treed, lijkt er even doorheen te zitten. Zijn trouwen hondenogen staan vermoeid in het oude hoofd. In de nauwe doorgang op de stoep, tussen de muren van de dierentuin en de weg, heeft Bugs Bunny even zijn plaats ingenomen om het publiek te verlokken met hem op de foto te gaan. Pluto krabt aan zijn stoppelbaard en neemt een hijs van zijn sigaret. Bugs Bunny probeert kleine kinderen van hun ouders te scheiden en ze in de richting van het bankje te duwen. De vrolijke Russische volksmuziek die sfeerverhogend moet werken wordt af en toe overstemt door de manager van het Disney duo die aanwijzingen geeft dat ze vrolijker en actiever moeten doen. Het is treurig om te zien hoe deze ooit zo populaire Disney figuren hun laatste dagen moeten slijten op de koude straten van Moskou.

Piepschuim

Par van de economische verworvenheden van het volk

Pluto

Straathonden 2

Straathonden

Belomor kanaal sigaretten

Moskou Metro

De Doorvoerster

Station Sint Petersburg

Havermout

Vlak voordat Boris en ik gisteravond de trein terug naar Moskou namen ben ik nog even bij een vriendin langs geweest die hier drie jaar geleden met haar toenmalige vriend naartoe is gekomen. Mijn vriendin, L, is inmiddels met haar Russische vriend getrouwd en er is ook een kind opkomst. Omdat ik me graag een voorstelling wil maken van hoe het moet zijn om op te groeien in een voormalige sovjetwijk heb ik de metro naar deze industriële ring rondom Sint Petersburg genomen.‘We wonen naast een fabriek waarvan niemand weet wat er gemaakt wordt’, vertelt L nadat ze me bij de metro halte heeft opgehaald. De hele sfeer op straat spreekt me direct al veel meer aan dan het granieten centrum van Sint Petersburg. Bij de uitgang van de metro worden sjaals, bloemen en vruchten verkocht. We stoppen bij een straatje met lage witte huizen uit de Stalin tijd.’ Hier zou ik graag willen wonen, maar dat is niet te betalen.’ Het blijkt in Rusland nogal veel geld te kosten om geld te lenen. We passeren een half gesloopte kerk, de Brezjnev en Chrusjtsjov flats en de vage fabriek waarvan niemand weet wat er gemaakt wordt. Het appartement van L en haar man R ziet er waarschijnlijk heel On-Russisch uit. Ik heb geen enkel vergelijkingsmateriaal, maar ik denk niet dat veel Russen hun keukenkastjes zullen afplakken met het karton van de havermout verpakking. Leonie vindt het leuk in Sint Petersbrug al had ze graag wat meer vrienden gehad. ‘Maar dat is toch moeilijk hier en er is ook weinig tijd voor.
Ik werk veel, daarna moet ik boodschappen doen en als ik thuis ben moet er weer gekookt worden.’
Leonie zegt ook dat ze zich wel enigszins heeft moeten aanpassen aan de machocultuur in Rusland.’ Er is er maar een de baas in huis en dat is hij.’
Sinds de crisis krijgt L ook maar dertig procent van haar salaris uitbetaald. Ze werkt bij de sales afdeling van St. Petersburg in your pocket, een soort krantje met culturele tips. ‘Dat maakt het ook niet erg aantrekkelijk, daarom heb ik maar bedacht om moeder te worden.'
Leonie heeft pompoensoep gemaakt, ook al niet erg Russisch, alhoewel de pompoen wel hier vandaan komt. Roma is er nog niet omdat hij tot laat moet werken als verkoper van industriële aggregaten en daarna nog langs de bank wil. Ik vraag L waarom ze niet in Nederland zijn gebleven.’In Nederland kan je wel een leuk salaris hebben en dat is het dan, maar echt heel rijk kan je daar niet worden, dat is in Rusland wel mogelijk, althans voordat de crisis uitbrak.’
R’s salaris is afhankelijk van het aantal aggregaten dat hij verkoopt en die lopen met de crisis ook niet echt lekker. Als de soep op is brengt L me weer naar de metro, ze moet toch nog een nieuw pak havermout kopen voor het ontbijt.

Cleaning Garbage Can

Treinreis3

Treinreis2

Treinreis

Aankomst in de parodie op het westen

Op het perron van station Leningrad ruikt het naar kolen, waarmee van oudsher de wagons worden verwarmt. Bij wagon nummer zes controleert de Provodník, letterlijk vertaalt de ‘doorvoerster’, onze tickets. Ze is een streng uitziende geblondeerde dame die ’s avonds de lakens uitdeelt, maar waar je ook terecht kan voor een kop zwarte thee met suiker. Het is vooral zaak haar te vriend te houden, anders kan ineens alles heel problematisch worden. De meeste Russen zitten al nerveus in hun coupes te wachten totdat de trein zich in beweging zet. Uit ervaring weten ze dat alles nog tot op het laatste moment mis kan gaan, maar zodra de wielen knarsen worden de pyjama’s aangetrokken en gaan de tassen met eten open, waarna men zich overgeeft aan een uitgebreid bacchanaal.Omdat wij niet beschikte over een dergelijke tas vol lekkernijen zijn wij in de resturatiewagon gaan zitten. Een gezellige plek met vrolijke gordijntjes. Melodye liudi, vremia!
Bij terugkomst in de coupe lag het stel reeds te slapen en zat er voor ons neits anders op dan hetzelfde te doen.
Het was afschuwelijk warm in de kleine ruimte zonder enige vorm van ventilatie. De angst om nooit meer wakker te worden maakte het onmogelijk om het bewustzijn uit te schakelen. Zonder een oog dicht te hebben gedaan liepen we om half zeven ’s ochtends verveeld door de voortdurend neerdalende regen, door straten van St. Petersburg.
Een vreemde sensatie, net alsof we in een ander land waren aangekomen. Terwijl Moskou niet de indruk wekt dat er ooit een stedenbouwkundige plan aan ten grondslag heeft gelegen, is St Petersburg overdreven geplant en strak vormgegeven.Het is haast een parodie op een Italiaanse Renaissance stad, maar dan zonder de culturele bagage die haar Italiaanse voorbeeld leefbaar maakt. Maar dat is slechts de oppervlakkige conclusie van een kortstondige bezoeker. Ik verwacht dat een bezoek aan de buitenwijken, waar in fijne grijze flat de pleegouders van Boris wonen, hier verandering in zal brengen.

Honden in de metro

Bij de ingang van de metro en bij de tunnels onder de weg staan altijd mensen spulletjes te verkopen, van kleding en veters tot bloemen en ijsjes. Het blijkt dat je rond vijf uur s’nachts nog een bosje bloemen kan kopen in Moskou. Bij de ingang van de metro zie je ook veel langharige straathonden. Ze schijnen zelfs de metro te nemen. Het beest gaat met de eindeloos lange roltrappen naar beneden en stapt samen met de andere reizigers aan boord. Daarna ligt de hond bij de schuifdeur te slapen en spitst hij zijn oren bij het omroepen van de stations. Bij het juiste station stapt hij dan met de andere reizigers mee naar buiten.

Diorama's

Het centrale museum van de grote vaderlandse oorlog is een immens lang gebouw dat zich als een muur voor je verheft.Vanaf het metrostation ben je ongeveer tien minuten onderweg voordat je het plein naar de ingang van het museum bent overgestoken.
In het museum zelf krijgt de bezoeker een overzichtelijk en fris beeld van de tweede wereldoorlog voorgeschoteld. Hierbij wroden mythologisering en esthetisering als presentatietechnieken niet geschuwd. Het mooiste voorbeeld hiervan zijn nog wel de diorama’s die de verschillende slagen rond moskou en Berlijn invoelbaar moeten maken. We troffen ook een muurschildering die de hemel en de hel moeten voorstellen. Aan de linkerkant zien we de hemel met symbolen van de voormalige sovjet unie. Rechts zien we de hel, met op de achtergrond de skyline van New York. Toegegeven, het schilderij is maar weinig subtiel.

de eXtra lounge van het Karston hotel.MOV

Het Tretjakakovksokaja district en andere plekken

Moskou - De stad is gehuld in een permanente grijze sluier waar zo nu en dan wat regen uit druppelt. Toch past het goed bij het straatbeeld van grijze flats, brede snelwegen en verwaarloosde stadsperkjes.Stedenbouwkundig, doet de stad nogal rommelig aan. Er wordt met het grootste gemak een grijze kolos naast een heel klein kerkje gebouwd. Niet er strak naast maar er schuin tegenaan, zodat deze flat goed in het gelid staat met de andere flats. Hierdoor ontstaan er allerlei vreemde stukjes ongebruikte ruimte waar soms dan weer pannenkoeken met room worden verkocht of gepofte aardappelen.

Gisteravond nadat Boris mij van het vliegveld had gehaald zijn we de stad in gegaan. In oude gedeukte metrowagons uit de jaren zeventig bereikten we het Tretjakakovksokaja district. Op een duister parkeerplaatsje trok Boris een nietszeggende metalen deur open die ons via een trappetje in de kelder bracht waar zich een soort bistro bevond met grof gestuukte wanden. Er was lifemuziek en er stonden overal gezellige houten tafeltjes die bezet waren door de moskouse jeugd. Niet de wel bekende Gouden Russische jeugd met teveel geld, maar meer het soort universiteitstudent of kunstenaars type. Het was een plek die net zo goed in New York had kunnen zijn. Vooral het feit dat hier opvallend veel mensen zaten met gezichthaar, maakt het On Russisch. Russen doen niet aan baarden. Later zijn we met een auto, iedereen neemt je wel ergens mee naartoe voor twee euro, naar het Tsjistye Prudy district gegaan. Ook hier dook Boris door een stenen poort die ons naar een onduidelijk binnenplaatje bracht waar zich een danstent bevond. Hier waren wederom de intellectueel-achtigen goed vertegenwoordigd. Zonder dat het vervelend werd, overigens. Sommigen dingen doen dan aan New York denken, gelukkig doet niemand hier heel aanstellerig of hip. Ik heb in ieder geval nog geen Gay-Nerd met afgezakte broek gezien.

Onduidelijke saus

Omdat de snelwegsafari is afgelopen en het niet langer conceptueel verantwoord is om vlees te eten, heb ik niet kunnen lunchen aan boord van het Finnair toestel van Amsterdam naar Helsinki. De lunch bestond uit een bakje met een soort gehaktballetjes in een onduidelijke saus. Terwijl ik in een IKEA context dit gerecht onder het mom van ‘onderzoek’ waarschijnlijk zonder pardon naar binnen had geslobberd, stond het me nu behoorlijk tegen. De vertrekhal van de luchthaven in Helsinki lijkt op andere vertrekhallen alleen dan kleiner en op de vloer liggen gelakte houten plankjes.
De broodjes zijn wel net zo duur als elders. Ik moest €3,90 afrekenen voor een met kaas belegde cracker. Wat wel erg goed is aan deze vertrekhal, en dat maakt de cracker meer dan goed, is het gratis internet en de vele stopcontacten.

Terug naar de oorlog

We zijn wedergekeerd van de kale vlaktes van de systeemwereld waar de ijzige wind van de realiteit harder waait dan elders. Het voelt als een jetlag. In de tijdzone waar we vandaan komen woedt een permanente oorlog van de mens met ruimte en tijd. Of vrij naar Paul Virilio: Mobiliteit is een ingekapselde oorlog met beheerste explosies. Zo beschouwd waren de bermen en vluchtstroken waar we rondscharrelden loopgraven en snelwegrestaurants schafthuizen voor soldaten. We zijn teruggekeerd van het front en ondanks de gruwelen die we hebben gezien, willen we maar één ding: terug naar de oorlog. (voor diegene die nu pas inschakelen, zie snelwegsafari.nl)

SF16 patroon

Als we een openbare gelegenheid binnen komen gaat onze blik onmiddelijk naar beneden, richting de plint. We zoeken naar stekkerdozen om onze apparaten aan op te laden. We doen dit overal behalve bij Van der Valk. Zonder jas lopen we daar met onze rugzakken naar binnen voorbij de receptie, rechtstreeks de trap op naar de vliering, waar 's avonds het ontbijt wordt ingedekt. Toch lijkt het personeel er geen bezwaar tegen te hebben als we hier zitten. De afgelopen weken is er op die manier telkens ergens in een Van der Valk een ontbijttafel ongedekt gebleven. We zijn echter alweer van de snelweg af voordat het als een patroon herkend zal worden.

zie snelwegsafari.nl

SF15 Amfitheater van de nacht

Vijf seconden of langer: Stilte en duisternis. Dan aan de horizon een licht geruis. Licht met ruis, dat groter wordt en naderbij komt. Op de gladde baan beneden ons glijden ze voorbij, van links naar rechts, van rechts naar links. De nachtvlinders. Sommige als simpele dubbel koppige motten andere als veelogige droomwezens die zich slechts even recht voor ons bevinden maar dan doorschieten in hun rechtlijnige dans langs de geleide rail. Hoog gezeten op de tribune van de snelwegberm kijken we neer op het theater van de snelwegnacht.

SF14 Camper

Het is alweer donker in snelwegland. We zijn zojuist door de bospolitie van een parkeerplaats gestuurd omdat we er illegaal geplukte cantharellen aan het nuttigen waren. Op de én of andere manier kwam het gesprek op campers. ‘Ik had ooit een Duits vriendinnetje waarvan de ouders een camper hadden. Toen ik dat hoorde leek het me gaaf er een keer mee op vakantie te gaan. Mijn vriendinnetje die overigens ook Eva heette, leek dit eerst niet zo’n goed idee te vinden. We kenden elkaar ook nog maar vier maanden. Maar ik drong toch aan. Ik had een beeld voor me van de camper als verrijdbaar huis waarmee je middenin Parijs zou kunnen staan. Maar dat werkt natuurlijk helemaal niet zo, daar kwam ik later ook achter. Voordat het zover was moest ik natuurlijk eerst die ouders ontmoeten en met name de vader, het was vanzelfsprekend zijn camper. Toen we daar aankwamen, ze woonden in Emmerich in zo’n diep treurig Duits huis zoals je die alleen in Duitsland hebt, bleek die vader een soort camper-cursus- weekend te hebben voorbereid..... oh dit is een afslag te vroeg.’
We keren via het klaverblad weer de snelweg op om de afslag te nemen naar een van der valk hotel. Dat hotel heet toevallig ook De Cantharel. We weten dat je bij van de valk ongestoord tot diep in de nacht kan werken. Van der valk heeft gebouwen met vele hoekjes. We parkeren de Blauwe Bogl en ik schenk twee plastic bekertjes vol wijn.
‘Zoals je vroeger in de Kijk wel eens plaatjes had van een vliegtuig waarbij alle onderdelen apart voor het vliegtuig stonden uitgestald, zo had de vader van Eva zijn camper uitgestald. Echt ongelofelijk wat hij allemaal in de tuin had gezet. Hij had bijvoorbeeld een zeemlapje dat je op het dak moest leggen als je vanaf het trappetje je knie op de rand zette, dat soort dingen.’ Een auto draait hinderlijk z’n grootlicht in onze cabine. ‘Ik kwam er langzaam maar zeker achter dat die camper het leven van die man was en wilde er eigenlijk vanaf zien, maar dat doe je ook weer niet. Hij had er ten slotte een heel weekend voor vrij gemaakt. Wij gingen er dus mee op pad, maar binnen de kortste keren was ik het zeemlapje kwijt en gingen we door een diepe kuil waardoor er een kras op de zijkant kwam. Het werd een vreselijke vakantie omdat Eva als blok zenuwen naast me zat.’

SF13Het Engelse gras rukt op richting Duitsland

‘ We hebben uiteindelijk maar klaphekken geplaatst want anders knippen zede hele tijd het hek kapot.’ Zegt Frits Hollander die zich normaal gesproken bezig houdt met de aanleg van tunnels voor dassen en ecoducten. Hij verteld hoe Rijkswaterstaat gedwongen is zich bezighouden te houden met sodomie langs de snelweg.’ zo’n klaphek is eigenlijk een soort wildwissel voor behoeftige mannen, maar het is natuurlijk niet echt de bedoeling dat het gebeurd. Er komen daar ook gezinnen met kinderen.’
In weerwil van het populaire beeld dat de snelweg een verstorende factor is in de natuur kunnen we de snelweg zelf ook weer opvatten als een eigen ecologische structuur. Daarbij is de snelweg niet alleen een uitlaatklep voor zaken die in de maatschappij niet getolereerd worden, maar heeft het ook z’n eigen biologische dynamiek gekregen. Vooral de brede snelweg bermen vormen een unieke soort nieuwe natuur waar bijvoorbeeld door het strooien in de winter zoutminnende planten zich steeds meer thuis voelen. ‘Het Engelse gras rukt op richting Duitsland.’
Zie verder www.snelwegsafari.nl

SF12 De nieuwe tunnel zal acht man werk bezorgen

Frans Pot, regionaal coördinator bij de verkeerscentrale Utrecht, wijst naar een scherm van acht bij drie meter waarop een fascinerende collage te zien is van twaalf camerastandpunten die samen het verkeer van een vijftal snelwegen tonen. Dit is wat de verkeercentrale het ‘beheersgebied’ Utrecht noemt (A12, A2, A 28 en A27 ). ‘Je ziet de knooppunten. Helemaal links bovenin is knooppunt Hoevelaken, daar knooppunt Everdinge en wat je normaal op de meest rechter monitor ziet is knooppunt Oude Rijn, maar er is een ongeval gebeurd dus die zien we nu centraal.’
De mannen en vrouwen van de verkeerscentrale zijn observanten die pas ingrijpen als het misgaat of mis dreigt te gaan. Daar waar de doorgang wordt belemmerd in de vorm van een ongeluk wordt het verkeer omgeleid en komt er een rood kruis te staan op een DRIP (Dynamisch Route Informatie Paneel) boven het betreffende wegdek. Vanaf de werkvloer van de verkeerscentrale wordt pas echt duidelijk dat de snelweg niet slechts een strook asfalt is waarop het verkeer voortraast. De snelweg is een proces dat aan de gang moet worden gehouden. Op het scherm is een overzichtskaart te zien met bewegende blokjes. Dit zijn de inspecteurs ter plaatse. ‘ Je ziet Tollenaar die werkt bij Wijk bij Duurstede, dus als er bij Veenendaal iets is dan sturen we hem erop af.’
Binnenkort wordt er een tunnel geopend en dat betekend dat er een hele nieuwe ‘desk’ bij komt die acht man personeel werk zal bezorgen.

SF11mobiliteit moet je leren

De snelweg is een efficiency ruimte ontworpen om processen te stroomlijnen. Er is rekening gehouden met zichtlijnen, er staan borden en strepen op de weg om het verkeer zo goed mogelijk door te laten stromen. Op de snelweg wordt automobilisten zoveel mogelijk werk uit handen genomen, maar in feite doen ze nog teveel, of in ieder geval teveel van het verkeerde soort handelingen. Teveel gas, waardoor er teveel geremd wordt. Remmen is funest voor de doorstroom omdat het een domino effect genereert en uiteindelijk resulteert in een file. In tegenstelling tot hoe ze er bij de verkeerscentrale in Utrecht naar kijken, zien automobilisten zichzelf niet als stroom, maar als individu en dat individu wil zo snel mogelijk thuiskomen. Op een goede manier deelnemen aan het verkeer geldt als een oefening in inschikkelijkheid, of ‘inritsen’, zoals dat bij de verkeerscentrale heet.

SF10 Dierbare momenten in een flitsstad

Het is nu tien dagen geleden dat we vertrokken op de missie om een maand lang op het Nederlandse snelwegnetwerk te verblijven. Een missie met als vertrekpunt de vraag of het mogelijk is op de snelweg te wonen. Het is een vraag waarvan we aanvoelde dat die belangrijk was zonder het diepste wezen ervan exact te doorgronden.
De snelweg is een plek met een rigide eendimensionale zijns vorm die grenst aan ene vorm van niet zijn, of onderweg zijn. Als ik naar onszelf kijk en moet beschrijven waar we nu zijn, dan heb ik moeite me uit te drukken. We zitten in een kom die is ontstaan door de aanleg van het snelwegknooppunt dat er naast zit. In de kom bevinden zich als chips in een printplaatje van een computer verschillende bedrijven en horeca gelegenheden die op elkaar ingespeeld zijn als verschillende onderdelen van één systeem waarvan de dynamiek en de logica niet in handen is bij één van de deelnemers. Wij bevinden ons in een hotel, een plek, een tijdelijke plek opgebouwd uit tijdelijke materialen. Alleen de Chinees biedt hier de mogelijkheid om te vluchten in een wereld van sensaties en belevingen. In de Japanse afdeling van dit Chinese restaurant laat de chef-kok de deelnemers van het bedrijfsruitje een spectaculair hoog vuur zien. Wij aten er al eens een heerlijke Te Pan. Wij hadden er een goed moment, zoals we ook in pension landzicht of met de jagers langs de A50 een goed moment hadden. Ons leven op de snelweg bestaat uit een aaneenschakeling van grotere en kleinere momenten. Maar zoals wij leven leeft natuurlijk niemand. Niemand neem de tijd om een uur lang op bedrijventerreinen rond te rijden, als ze er niet moeten zijn. De reden dat wij het wel doen, trekt het scheef vergroot het uit. Wij zien geen bedrijventerreinen maar een wijds en dominant landschap dat een belangrijk deel van Nederland bepaald. We rijden over het bedrijventerrein en kijken naar wat we hebben, naar hoe Nederland erbij ligt.

SF09 De mens zal steriel worden

Buiten bij de Praxis wordt de wereldproblematiek besproken

Wat zijn jullie aan het doen?

We moeten even een extra onderdeel in elkaar schroeven voor ons safari mobiel zodat het dekzijl omhoog blijft staan als het regent.

Wat benne de gij van plan dan?

De snelweg wordt wel eens omschreven als een noodzakelijk kwaad en omdat wij niet precies weten wat daar mee bedoeld wordt zijn we van plan een maand in het noodzakelijk kwaad te wonen.

Een noodzakelijk kwaad wil ik niet zeggen. Het enige kwaaie aan de snelweg, zijn de files en daar kan de snelweg natuurlijk niks aan doen. Het probleem is de groei en de zogenaamde vooruitgang. Alles wat te snel groeit gaat ook heel hard weer stuk. Ik zie het in dagelijkse in mijn praktijk als hovenier. De snelgroeiers gaan al kapot bij 1 nacht vorst.
De mensheid groeit ook te snel, we kunnen de wereldbevolking alleen nog voeden doordat we dat technologisch allemaal weten rond te breien. Maar de natuur dunt uiteindelijk zichzelf wel uit. We zullen niet massaal dood gaan aan kanker of aids maar aan Soas, de mens zal vanzelf steriel worden. Nou succes met de safari, ik ga een kast in elkaar zitten.

Internationale Justiz und Industrie Verein

Bezoek van de directeur van Internationale Justiz und industrie verein Joost Onna aan de expeditieleden van de snelwegsafari

Hoe heeft u ons gevonden?
Ik las over dit project in de Pers. Via internet zag ik waar jullie zaten en verder volg ik Melle Smets al vrij lang.
Wie bent u?
Mijn naam is Joost Onna. Onna betekend vrouw in het Japans. Je zou het boek Suna No Onna eens moeten lezen. Dat betekend vrouw in de duinen, geweldig verhaal.
Bent u Japans?
Nee, zie ik er zo uit dan?
Wat is uw functie?
Ik ben directeur van het Justiz un Industrie Verein.
Waarom heeft uw organisatie een Duitse naam?
Das musste sein
Pardon?
Het klonk gewoon beter
Wat wilt u precies van ons?
Ik weet dat jullie veel bezig zijn met bedrijventerreinen en vanuit mijn informele subdivisie bij het Nederlandse justitie apparaat ben ik daar ook mee bezig. Op bedrijventerreinen wordt ongelofelijk veel gesjoemeld en justitie heeft moeite daar op in te spelen. Informele, of in vakjargon ‘illegale’ constructies, zijn erg boeiend, maar justitie kan er niet adequaat op reageren. Ik streef er naar om justitie zelf ook informeel te maken. Inmiddels staat er dan ook een pingpong tafel bij ons op de afdeling. Met mijn nieuwe vereniging wil ik de informaliteit van bedrijventerreinen en justitie nader tot elkaar brengen. Door de informalisering van beide ‘bedrijfstakken’ kan er iets moois ontstaan, misschien wel een nieuwe informele vorm van stedenbouw op de bedrijfsterreinen. Ik krijg de indruk dat jullie ook zoeken naar de marges in zowel wettelijk als in fysieke zin. Zouden jullie met mij op de foto willen om officieel het Justiz und Industrie Verein te lanceren?
We zijn vereerd.

SF08 bedevaardsoord

Gisteren zijn we bij een soort kunstuitleen voor bedrijven geweest, Business Art Solutions genaamd. Ofwel BAS. Bedrijfskunst is een aparte tak van sport constateren we. Bedrijfsleider Monique vertelt ons dat in veel gevallen een naakt boven het bureau van de directeur 'not done is'. 'Hoe mooi het ook is geschilderd, zoiets wordt toch als ongepast gezien.' Monique vertelde ons ook over een beeldje van een hondje dat een cigaar rookt.' ton het rook verbod kwam moets dat beeldje weg.''
We krijgen een rondleiding door het bedrijf. In een kast staan een aantal zeefdrukken, die opvallen omdat niet direct duidelijk is wat er wordt afgebeeld, we zien een kantoorsetting en een detailopname van iets wat lijkt op bedrijsfpand. Mooi werk, dat geleend is van het stedelijk museum. 'Hier is vreemd genoeg bijna geen animo voor.'

Later als we in de Blawue Boggel wegrijden denken we aan wat Monique gezegd heeft. Het is alsof de klant, het grote bedrijf instinctief doorheeft dat iets wat kunst zou kunnen zijn niet in zijn bedrijf thuis hoort. Decoratie wel, maar alsjeblieft niet iets waar een idee achter zit. Dit is een soort angst, die we vaker hebben gezien. Zodra er iets buiten het gebruikelijk plan valt, komt het opzetten als een alerische reactie: de Frenchise paranoia.

Nu staan we op een parkeerplaats van McDoanlds te wachten op visite uit de oude wereld. Deze parkeerplaats is bijzonder omdat er een twaalf meter hoog beeld van Michael Jackson staat dat de eigenaar ooit heeft gekocht na een toer die de King of Pop door Europa maakte. Het staat er sinds 1995, maar is sinds de recente dood van michael een waar bedevaardsoord geworden.

SF07 Boertje

Vanmiddag hebben we geluncht in een sligro groothandel. Na deze lunch die bestond uit een ragoutje voor Melle en een broodje roombrie voor Bram, kwam de dame van de sligro kantine erachter dat we helemaal geen sligro klanten waren. 'Ja mij maakt het niet uit hoor maar mijn collega's vroegen ernaar en zonder sligro pasje mag u her eigenlijk helemaal niet zijn.'
Nu zitten we in Truckers cafe truckstop 8 op het bedrijventterein acht. De maaltijd bestond uit een bord nasi goreng met sate en sajur voor melle (het was achteraf geen sajur maar iets wat erop leek volgens melle, die het de volgende dag ook weer bij zijn ontbijt aantrof). Melle de rasoptimist, die daarom wel wat wegheeft van Sponge Bob, zegt dat hij de nasi heerlijk vond. Bram bestelt een patat speciaal en garnalen kroketjes. 'De garnalen kroketjes zijn eigenlijk voor de lunch bedoeld', zegt de dame die de bestelling opnam. Gelukkig konden de, voor de lucnh bedoelde kroketjes, ook
's avonds worden geserveerd. We spreken met twee truckers en vragan hen of ze wel eens last hebebn van slaap achter het stuur.'Als ik begin te piekeren weet ik dat ik op het punt sta in slaap te vallen.' De chauffeur, die zo te horen uit Friesland komt, vertelt dat hij door de lsaap wel eens dingen heeft egzien die er helemaal niet waren.Zo is hij wel eens op de rem gaan staan omdat hij dacht dat er een tractor met een aanhanger voor hem reed.' dat bleek helemaal niet zo te zijn en de auto's achter me hadden geen idee wat er gebeurde.'
Op een ander moment zag hij eens een oud boertje langs de rand van de weg staan.'ik dacht hij zal het toch niet gaan doen, hij zal toch niet gaan oversteken? Toch zette hij een voet op de weg en ik zwenkte uit. Maar er was helemaal geen boertje.'
Ik vond dit wel een mooi verhaal. Ik stelde me voor dat dit een spookverschijning was van een boer die na een lange reis terugkeerde naar z'n land, maar dat dit niet lukte omdat er inmiddels een snelweg door de streek was aangelegd.

SF06 Consumptielandschap

Gisteren hebben we een avond in Landzicht gezeten, een oude uitspanning net voor Waalwijk die al door de derde generatie van Heumen wordt gerund. Over de totale lengte van de horizon is de snelweg te zien en de inconsequente skyline van een bedrijventerrein.'s Nachts lijken de lichte spikkeletjes van lantarenpalen bij een knooppunt samen te klonteren als een lichtwolk van laaghangende sterren. Deze plek bestaat eigenlijk niet, er behoort binnen de logica van de vastgoed speculatie allang een gigantisch hotel of van der Valk restaurant te staan. Meneer van der Valk is san ook langsgeweest, maar de familie van Heumen heeft nooit gebogen voor de Valk in z'n Toekans veren. Zodoende is landzicht een tijdscapaule waar je het gevoel hebt de jaren vijftig binnen te lopen. Het pension wordt door enkele mannen die 'niemand meer hebben' permanent bewoond. Zodoende is de familie van Heusden eigenlijk een grote extended family geworden. 'Als je deze plek tegen het licht zou houden van een reguliere boekhouding dan kan het helemaal niet uit. De uren en de koffie die we hier schenken, dat is in feite onbetaalbaar. Maar wij zien het gelukkig niet puur als werk, het loopt door elkaar, dit is ons leven.', zegt eigenarese Carla van Heumen.'Hopelijk neemt onze jongste zoon Raymon het over, maar hij is nog maar dertien en bijzonder getalenteerd in biljarten.'
We krijgen gratis boerenkool van Carla en blijven de hele avond bier drinken en naar de wedstrijdjes biljart kijken. De ouders van Richard van Heumen (Carla's man) hadden naast pension Landzicht ook altijd een varkensfokkerij. Toen dat wat minder goed liep had de oude van Heusden bedacht om de stallen om te bouwen tot een discotheek. "‘Dat is goed’, zei de gemeente, ‘begin maar vast met afbreken, de vergunning komt eraan.’ Maar die vergunning kwam dus niet. Daar zat m’n vader met gekleurd licht discoballen en een stuk of wat varkens die niet wilden dansen.", zegt Richard met een lachje. Het is allemaal al lang geleden. Na dat incident zijn Richards ouders in het pension zelf gaan wonen en sinds die een anatal jaren terug kort na elkaar zijn komen te overleiden is Richard met zijn gezin in het pension getrokken. De varkenshouderij is inmiddels een soort manege geworden waar mensen die daar zelf geen plek voor hebben, of geen tijd om zo’n dier te verzorgen, hun paarden kunnen stallen. We zien dit veel in Brabant. Grote terreinen langs de snelweg waar niet langer landbouw wordt bedreven maar waar voor veel geld paarden worden gestald. Deze ‘verpaarding’ van het landschap past in de verschuiving van productielandschap naar consumptielandschap. Een tendens die vanaf de jaren negentig is ingezet. De snelweg speelt hierbij een cruciale rol.Nog zo'n aan de snelweg gelieerd pret landschap is de jachthaven Scharloo ter hoogte van Waspik bij de afslag 35 van de A59.
De jachthaven is alleen voor de happy few, hier kun je je boot laten liggen, zonder er verder nog naar om te kijken. Net als bij het paardrijden worden de vervelende klusjes zoals onderhoud en verzorging uitbesteed. ‘Er liggen hier een paar Amerikanen die soms maar één keer in de twee jaar naar de haven komen.’ zegt de eigenaar.

SF05 De Formule

Vanaf truckstop Hazeldonck zijn we vandaag naar Waalwijk gereden om daar een dame van de Telegraaf te woord te staan. We hebben uiteindelijk met haar gesproken in het Chinese restaurant achter het formule 1 hotel. We hadden graag in het F1 hotel zelf afgesroken, maar de eigenarese zei dat dit moeilijk lag. We hadden al eerder contact met haar gehad omdat we het interessant vonden dat zij en haar man in dit hotel wonen om het van daaruit te runnen. Maar de formule liet het niet toe dat ze ons te woord stond, jammer. Haar baas in Frankrijk zag het blijkbaar niet zitten. Geen snelwegsafari aan zijn broek.
(zie snelwegsafari.nl voor uitgebreider verslag)

SF04 Truck stop

Vandaag hebben we de hele dag gewerkt in een restaurant van een belangrijke truck stop aan de belgische grens. Het is best prettig werken tussen de Truckers die komen en gaan. Af en toe vang ik een gesprek op. Een chauffeuer zei: ' toen ze me vroegen wat ik voor rvacht bij me had zei ik dus: geen idee het zou cacaine of hroiene kunnen zijn. Toen zei hij: maar u bent verantwoordelijk voor uw vracht meneer. Toen zei ik: welnee ik ben alleen verantwoordelijk vor het van A naar B brengen van deze vracht....'
Edje, zoals ik het personeel een mannelijke serveerder heb horen noemen, vertelt ons dat sinds het invoeren van het verplichte pausesyteem voor truckers, het helemaal niet meer zo gezellig is. 'Vroeger bleven ze nog wel eens hangen, maar dat kan nu niet meer nu alles gereguleerd is.'
Edje is een nogal vrouwelijke homo, zonder stigmatiserend te willen doen, vind ik hem een wonderlijke verschijning in deze wereld van ruige truckers mannen. Hij is niet de enige. Gisteren liep er een collega van hem rond waar je mee kon kletsen zoals je normaal gesproken met vrouwen kletst.

notitie:
Vervoersbedrijven zijn ontstaan vanuit de agrarische sector. Boeren moesten toch al van alles vervoeren dus dat was tamelijk vanzelfsprekend. Dit verklaard misschien wel waarom de truckerswereld zo’n witte wereld is.

Voor uitgebreidere verhalen over de snelwegsafari, kunt u terrecht op www.snelwegsafari.nl

SFF03 Ze hoefden nooit meer boodschappen te doen

In restaurant Joost ontmoeten we twee chauffeurs, de één is lang en mager met grote handen en een rood aangelopen hoofd, de andere klein met een goedgeknipt baardje, een beetje een Mario Bros type. Iemand die goed aan auto’s jan sleutelen.
Als we de heren vragen naar verhalen van de snelweg barsten ze los en beginnen ze tegen elkaar op te bieden. ‘ die douaniers waren overal waar je kwam even corrupt.’, zegt Lange Jan die eraan toevoegt dat hij de moffen weer Duitsers is gaan noemen sinds hij de Fransen heeft leren kennen.’ Fransen zijn pas echt hufters, ze weigeren je als mens te behandelen en spreken alleen maar Frans.’
We leren in korte tijd een hoop bij over het Truckers bestaan van voor de val van de muur. In West Duitsland was de benzine vroeger een stuk goedkoper, dus als je met duizend liter de grens over ging dat moest je ook met duizend liter weer terug komen. Maar omdat de chauffeurs zelf de duimstok mochten hanteren, zijn in die periode onvoorstelbare hoeveelheden benzine naar Nederland gesmokkeld. Mario Bros vertelt over douanier Pietje die je altijd kon vinden in het truckers café bij de grens. ‘Pietje zat dan aan de bar met de rug naar het café, je moest dan de serveerster Pietje een borrel laten brengen. De serveerster zegt dan tegen Pietje van welke chauffeur hij een drankje heeft gekregen en als Pietje dan opstond en langs je tafel liep dan murmelde hij of hij bij dock a of b zat. Als je dan voorbij kwam zette Pietje zonder blikken of blozen de nodige stempels.’
In Spanje hadden ze gigantisch rekken met cola, fanta en noem maar op’ zegt lange jan ‘ ik reed toen met de bus en de douaniers vroegen altijd of je iets in je minbar had. Ik gaf nooit iets en dan gaan ze je pesten en moet je ineens alle paspoorten verzamelen en dat duurt dan al gauw twee uur.’ Vermoedelijk praat Lange Jan over de tijd van Franco, cola zal wel een schaarste product zijn geweest.’Ik deed er nooit aan mee, ik gaf uit principe niks, andere chauffeurs deden het wel maar schudden altijd even met de fles voordat ze hem afgaven’ Lange Jan moet hartelijk lachen als hij deze anekdote vertelt. Dan schiet Mario Bros ineens te binnen dat hij een dounier eens flink te pakken heeft gehad toen hij met een vrachtwagen vol aardappels naar Duitsland reed. ‘ Haben si gutte Niederlandische kartofeln? Kom maar hier met je auto, ja draai hem maar met de achterklep naar mij toe. En toen heb ik die klep van de trechter open getrokken en zijn hele achterbak vol gestort met aardappels. Die wagen van hem zakte zowat door z’n voegen.’

Douaniers hoefden volgens deze chauffeurs nooit meer boodschappen te doen. Een ander curieus verhaal was het ongeschreven verdrag tussen Nederland en oostenrijk. Nederlandse chauffeurs hoeven nooit om stempels te vragen in Oostenrijk omdat Nederland na de tweed wereldoorlog veel Oostenrijkse weeskinderen heeft opgevangen. Dit verhaal hebben we echter nog niet gecheckt en moet nog nader onderzocht worden.

notitie:
We zien een boerenveld naast de brandweerkazerne dat tijdleijk is ingericht als crossbaan. Als we een praatje met deze mensen maken blijkt dit een innitiatief van mensen van de brandweer te zijn. 'de ene brandweerman, is ook boer en had het veld, de andere is een vervend motorcorsser en heeft bedrijf, hij heeft ook paris Dakar gedaan op de motor.' we krijgen broodjes worst aangeboden.

We zagen bij de snelweg

SF02: ze kunnen hun eigen natuur ook niet helpen

Naast bedrijventerrein Minervum zagen we een grote hoeveelheid caravans door de bosjes schemeren. het zag er interessant uit, zeker in contrast met het strakke straten patroon van Minervum.Via een omweg kwamen we uitendelijk bij de inrit uit en draaiden het met klinkers bestraatte terrein op dat geheel met bomen was omzoomd. Het was een merkwaardig soort restruimte tussen het bedrijventerrein en een B weg, verderop hoorden we het geraas van de A27. Er stondne hier een stuk of vijftig caravans van verschillend formaat gestald. De Blauwe Boggel kwam tot stilstand bij een geel geverfde bouwkeet. Vrijwel direct verscheen er een oude vrouw in de deuropening, ze droeg een spijkerbroek en een windjack. Met een argawanende blik in de ogen naderde ze onze auto. De reflecterende snelwegjas is in sommige omstandigheden de jas van de tegenpartij. ‘wij zijn op snelwegsafari’, zei Melle opgewekt. Het ronde gezicht van de vrouw, dat was omkranst met slierterig roodgverfd haar, leek zich enigssinds te ontspannen.
We stelden ons voor en legde uit waar we mee bezig waren. ’Jullie mogen hier best rondkijken als je mij maar niet op de foto zet.’, zei de vrouw die zich had voorgesteld als mevrouw de Bruyn. Haar stem klonk hees en krakerig.
‘U woont hier leuk’, opperde ik om het ijs wat te breken.
Die opmerking leek iets los te maken bij mevrouw de Bruyn. Ze begon te vertellen over de harde juridische strijd die zij en haar man aan het voeren waren tegen de gemeente.’Al dertig jaar voeren we strijd om een bouwvergunning te krijgen.’
De familie de Bruyn was vroeger kermis exploitant.’maar sinds de ziekte van mijn man verhuren en verkopen we caravans.’
'Waarmee stonden jullie op de kermis?’
‘met een muizenstad'
‘Oh interessant, wat is dat precies?'
‘Als jullie wachten dan ga ik wel even wat foto's halen.'
Mevrouw de Bruyn verliet de bouwkeet om een eindje verderop in een woonwagen te verdwijnen. Toen ze terug kwam had ze een oude schoenendoos bij zich die ze omkieperde op een sta tafel.
‘kijk dit was de stad, een schaalmodel van een Breda, mijn vader heeft hem ooit van een man overgenomen die de stad zelf had gemaakt. Later zijn deze molens er nog bijgevoegd.’
We keken naar de foto van een kleurige maquette, bestaande uit een skyline van grachtenpandjes en huisjes die zo klein waren dat er precies één muisje inpaste.
‘Missen jullie het niet, dat kermis bestaan?’
Mevrouw de Bruyn schiet in de lach. Voor het eerst bespeuren we iets van vrolijkheid bij haar.
‘We verkopen nu caravans maar als ik dan klanten hoor dat ze voor hun plezier naar zuid Frankrijk rijden,dan kan ik dat haast niet geloven. Mij krijgen ze echt niet meer de weg op.’
Wij kijken nog eens goed naar mevrouw de Bruyn en we weten wat ze bedoeld. We hebben het tussen de regels door gelezen.'Ik blijf hier', had ze willen zeggen, 'mij krijgen ze hier nooit meer weg.'

Later ontmoeten we nog meneer de Bruyn.Hij komt op ons afgelpen met een hondje aan zijn zij. het hondje heeft een nare ontstseking aan zijn oor. We weten niet wat voor ziekte meneer de Bruyn heeft gehad, maar zijn gezicht staat strak en uitdrukkingsloos en hij rook sterk naar alcohol.
We vertelden meneer de Bruyn dat we net de foto’s van zijn muizenstad hadden bekeken en dat we erg onder de indruk waren. Ook meneer de Bruyn toont weinig nostalgie naar het kermis verleden. Als we aandringen vertelt hij er toch nog iets over.
‘ Kijk in die container daar zaten een stuk of duizend muizen van verschillende kleuren, die hebben we zelf gefokt.'
'Hoeveel muizen zaten er in de stad?'
‘Een stuk of vijfhonderd en een paar katten, ze waren aan elkaar gewend.’
‘En dat ging gewoon goed?’
‘Nou ja soms aten ze er per ongeluk wel eens eentje op, ze kunnen hun natuur natuurlijk ook niet helpen.’

Toen we in de Blauwe Boggel het terrein verlieten voelden we ons enigssinds teneergeslagen. We hadden kennis gemaakt met een gebroken en teleurgestelde familie die eigenlijk niks meer van het leven verwachtten. Ze hadden zich op hun terrein ingeggraven, als je goed keek dan zag je dat de loopgraven tussen de caravans. De familie de Bruyn ging hier nooit meer weg, zoveel was wel duidelijk.BE