Tweede kerstdag werd bij mijn ouders thuis gevierd. De hele familie was er en mijn moeder was al gauw behoorlijk aangeschoten en dan steekt ze haar mening niet onder stoelen en banken. Zoals dat gaat bij familie diners kwamen alle onderwerpen weer voorbij, van Wouter Bos tot Paul McCarthy’s Santa Claus die eindelijk een vaste plaats heeft gekregen in de binnenstad van Rotterdam. Mijn moeder vond dat het vooral lag aan de perversiteit van de toeschouwers als ze daar een seksspeeltje in herkenden. Hier heeft ze natuurlijk wel een punt. Want McCarthy zelf laat het wijselijk in het midden. Natuurlijk is het zo dat als je het werk van McCarthy kent er niet zoiets bestaat als een onschuldige kerstboom. Maar mijn moeder had daar te weinig fantasie voor declameerde ze. Ze was inmiddels gaan staan om haar woorden kracht bij te zetten. De enige vibrator die ze ooit had gezien had ze bij mij in de la gevonden. Hierop draaide iedereen zich natuurlijk naar mij om met een vragende blik in de ogen. Er werd gedacht dat ik misschien een toelichting zou geven. Wat kon ik daarop zeggen. Het klopte wel dat ik jaren lang, vanaf mijn vijftiende, een vibrator in la van mijn bureau bewaarde. Ze werden gratis uitgedeeld bij de opening van Christiene le Duc vestiging in Apeldoorn.Het ging om een tasje met foldermateriaal en dus die vibrator. Dat foldermateriaal heb ik weggegooid, maar om nu een vibrator weg te gooien? Dat ging me te ver. Het was tenslotte wel een technisch dingetje met een motortje erin enzo... Zoiets gooi je niet zomaar weg. Toch?
