Afgelopen zaterdag hebben we bij vrienden gegeten in Rotterdam. We, dat wil zeggen de lieve G en ikzelf. De vrienden betroffen een bevriend stel met een eigen huis. Wij hebben geen eigen huis en op hun vraag of we daar al mee bezig waren konden we gemakkelijk ‘nee’ beantwoorden. Zeker nadat we hadden uitgerekend hoeveel geld we verdienden. Na vier flessen wijn zei de mannelijke helft van het stel dat ik een coach nodig had en het was duidelijk dat hij daarmee zo iemand als zichzelf bedoelde. Hij coached namelijk ook zijn vriendin. Althans hij ‘managed’ haar band. Misschien is er wel een groot verschil tussen coachen en managen, maar ik vermoed dat het tamelijk dicht bij elkaar in de buurt ligt. Eén ding was volgens het bevriende stel zonneklaar: ik had hulp nodig. Hoe kon het anders dat een vriend van mij die exact hetzelfde werk doet in een porsche rijdt en ik niet? Ik begon te vertellen dat het niet zo eenvoudig lag en dat een coach mij waarschijnlijk ook geen porsche zou bezorgen. Bovendien hoefde ik niet per se een porsche. Ze zeiden dat ik te snel tevreden was en hij benadrukte dat ik me als een schoothondje gedroeg en dat ik met mijn talenten allang aan de top had moeten zitten.
Ik zei het al: er was behoorlijk wat wijn gedronken. De volgende ochtend toen iedereen nog lag te slapen heb ik de flessen geteld, het waren er zeven. Daarna verliet ik met de lieve G het huis, zij was de nacht ervoor op de bank in slaap gevallen en toen zijn we maar helemaal gebleven. Die middeg nog fietste ik naar de Haagse buitenwijk Ypenburg.Ik besloot mezelf te coachen en mijn eerste opdracht was om in Ypenburg bij mensen thuis hun koffiezetapparaat te fotograferen. Niet een erg leuke opdracht, maar wie naar de top wil kan maar het beste in een buitenwijk beginnen. Het coachen is vooral een confrontatie met jezelf. Het is goed om te zien hoe deuren in je gezicht worden gesmeten als je mensen vraagt of je hun koffiezetaparaat mag fotograferen.
Mensen beschouwen het als een onzedelijk voorstel. De enige die open deed was een vrouw met twee verschillende schoenen aan. Zij liet me binnen en ik mocht haar koffiezetapparaat fotograferen, wat me een bijzonder goed gevoel gaf. Het was een volautomatisch ding van het merk Saeco, model Vienna. Met twee drukken op de knop kreeg ik een vers dampend kopje koffie voorgeschoteld. Wat ik wel wilde vragen, heb ik niet gevraagd. Ik vond het al heel wat dat ik daar binnen was. Het shoothondje knort teverden, de terrier in mij is vooralsnog niet ontwaakt.
