Vandaag sprak ik mijn vriend, die net is teruggekomen uit Moskou. Hij vertelde over het interview dat hij heeft gehad met de leider van de coalitie tegen Poetin, Eduard Limonov. Niemand weet precies hoe serieus deze Limonov is, hij lijkt vooral een nar te willen zijn die geen enkele illusie koestert ooit aan de macht te zullen komen. Mijn vriend vertelde echter dat hij een gebroken man aantrof. Hij reageerde nauwelijks op zijn vragen en bleef maar langs hem heen uit het raam kijken. Wat ooit als een grap begon, lijkt zich als een boemerang tegen hem te keren.Hij is net weer vrijgelaten uit de gevangenis. Hij zorgt er op die manier wel voor dat Poetin negatief in het nieuws komt. Leuk oom te bedneken trouwens dat toen poetin de KGB spion uithing in oost berlijn, Limonov op hetzlefde moment hooggehakt door New york liep.
Andrew Meier die Limonov voor New York Times interviewt krijgt ook de indurk dat Limonov afdwaalt tijdens het interview maar en in algemene zin verloren rond lijkt te dobberen. Of zoals Meier het uitdruktt:'(he is) a performance artist who could not perform.'
In het interview met Meier kijkt hij nostalgisch terug naar de tijd dat hij in New York woonde. De jaren zeventig worden een soort mythich tijdperk voor hem. Het ophemelen van de jaren zeventig lijkt me het ultieme bewijs dat Limonov even niet meer weet waar hij heen gaat.
lees hier Meier's artikel
http://www.nytimes.com/2008/03/02/magazine/02limonov-t.html?_r=1&scp=1&sq=limonov%20+%20andrew%20meier&st=cse
