De Perzische tapijten liggen klaar in de tuin. We gaan ermee naar Barcelona. De man die de tapijten aan ons had verkocht verklaarde dat de tapijten weliswaar konden vliegen, maar alleen als het moment zich aandiende. Dat is dus nu. Gelukkig is het Barcelona geworden, want de man had gewaarschuwd dat je ook over d ebestemming niets te zeggen hebt. Het had net zo goed Afghanistan kunnen zijn. Toevallig wilden we net naar Barcelona, dus dat komt mooi uit. Volgens de gebruiksaanwijzing moeten de tapijten op verse sneeuw worden gelegd om ze te laten werken. Het gaat erom dat de sneeuw kristallen alle tapijtdeeltjes met de neuzen dezelfde kant op moeten zien te krijgen. De sneeuw werkt als een deeltjesversneller. Maar dat wordt een beetje een technisch verhaal. Ik ben allang blij dat ik niet meer die vervelende sites af moet om goedkope tickets te vinden. Dat geeft het reizen altijd zo’n onaangename supermarkt kwaliteit. Het zal koud worden op die tapijten, en winderig, maar ook spannend en avontuurlijk.
