Op het perron van station Leningrad ruikt het naar kolen, waarmee van oudsher de wagons worden verwarmt. Bij wagon nummer zes controleert de Provodník, letterlijk vertaalt de ‘doorvoerster’, onze tickets. Ze is een streng uitziende geblondeerde dame die ’s avonds de lakens uitdeelt, maar waar je ook terecht kan voor een kop zwarte thee met suiker. Het is vooral zaak haar te vriend te houden, anders kan ineens alles heel problematisch worden. De meeste Russen zitten al nerveus in hun coupes te wachten totdat de trein zich in beweging zet. Uit ervaring weten ze dat alles nog tot op het laatste moment mis kan gaan, maar zodra de wielen knarsen worden de pyjama’s aangetrokken en gaan de tassen met eten open, waarna men zich overgeeft aan een uitgebreid bacchanaal.Omdat wij niet beschikte over een dergelijke tas vol lekkernijen zijn wij in de resturatiewagon gaan zitten. Een gezellige plek met vrolijke gordijntjes. Melodye liudi, vremia!
Bij terugkomst in de coupe lag het stel reeds te slapen en zat er voor ons neits anders op dan hetzelfde te doen.
Het was afschuwelijk warm in de kleine ruimte zonder enige vorm van ventilatie. De angst om nooit meer wakker te worden maakte het onmogelijk om het bewustzijn uit te schakelen. Zonder een oog dicht te hebben gedaan liepen we om half zeven ’s ochtends verveeld door de voortdurend neerdalende regen, door straten van St. Petersburg.
Een vreemde sensatie, net alsof we in een ander land waren aangekomen. Terwijl Moskou niet de indruk wekt dat er ooit een stedenbouwkundige plan aan ten grondslag heeft gelegen, is St Petersburg overdreven geplant en strak vormgegeven.Het is haast een parodie op een Italiaanse Renaissance stad, maar dan zonder de culturele bagage die haar Italiaanse voorbeeld leefbaar maakt. Maar dat is slechts de oppervlakkige conclusie van een kortstondige bezoeker. Ik verwacht dat een bezoek aan de buitenwijken, waar in fijne grijze flat de pleegouders van Boris wonen, hier verandering in zal brengen.
