De tapijten deden het niet. We hebben er gisteravond geruime tijd opgezeten, maar er kwam geen beweging in. Eigenlijk kwam dat wel weer goed uit want mijn huisgenoot, de lieve G, voelde reeds de druk van een mogelijk vertrek oplopen. De druk van de deadlines. Het zou kunnen zijn dat de tapijtenverkoper ons een loer heeft gedraaid. Aan de andere kant, zouden het ook hele gevoelige tapijten kunnen zijn. Het werkt natuurlijk niet zoals bij Ryan Air. Die lanceren je gewoon in een metalen cilinder. Een hoop kerosine erin, vuurtje erbij en boem! Of je nou wilt of niet,als je aan boord bent, dan ga je. Met die tapijten is het anders. Dat moet je echt heel graag willen. Ik bedoel naast het prepareren van de tapijtdeeltjes in de sneeuw, is het van belang om ook mentaal helemaal deel te worden van het tapijt. Maar ja, als je dan te maken hebt met deadlines, dan zit je dus met een blokkade in je hoofd. En dat voelen ze, hè. Die tapijten.
