In het flauwe schijnsel van mijn zaklamp lichtte het witte gezicht van de buurjongen op in de nacht. Hij keek, als gehypnotiseerd door het schijnsel, met fonkelende bruine ogen mijn kant op. Maar hij leek me niet te zien, of het drong niet tot hem door dat ik het was. Vooral de zaklamp trok zijn aandacht. 'Ga maar slapen', zei ik. Maar zodra ik het licht had gedoofd ging het smakkende en knabbelende geluid dat eerder mijn aandacht had getrokken, onverminderd verder. De buurjongen nam kleine wel overwogen hapjes van de heg. 'Die heeft morgen groene poep', dacht ik en trok de voordeur achter me dicht.
