Enige tijd geleden schreef Jan Blokker in de NRC-Next dat kranten zich steeds vaker laten misbruiken voor verkapte reclame doeleinden. Hij verwees hiermee naar Andries Knevel (EO) en Floris Decker (ABN), die in de krant excuses maakten, maar dat vooral aangrepen als gratis reclame voor hun instellingen. Het jongste voorbeeld hiervan is Dimitri Verhulst. In een opiniestuk in NRC Next meende hij te moeten beweren blij te zijn met de christelijke boekhandels die zijn boek niet wilde verkopen vanwege de titel Godverdomse dagen op een Godverdomme bol. Dat je daar blij om bent kan ik me voorstellen, wie wil er niet dat boekhandels je boek weigeren vanwege de aanstootgevende titel. Altijd goed voor de verkoop. Maar Verhulst zei het prijzenswaardig van die boekhandels te vinden omdat ze uit principiële gronden handelden in plaats van uit commerciële. Daaran bleken dit principiele gronden ineens tamelijk mager te zijn. Het stuk is opgebouwd rond het verschil tussen commercieel en principieel, terwijl dat volgens mij een dubieus onderscheid is.
Christelijke boekhandelaren weigeren uit principiële overwegingen de de AKO poster van Verhulst omdat het potentiële klanten zou kunnen afschrikken. Boekhandelaren zijn uit principe commercieel. Hij sluit af met de opmerking dat in Nederland boeken sowieso alleen maar serieus worden genomen als ze op de één of andere lijst worden gezet. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in, die lijstjes cultuur is vreselijk. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij daar zelf ook nogal mee bezig is. Wat van het betoog overblijft is dit: Ik sta op de Ako lijst en op de zwarte lijst, koop mijn boek. Blokker heeft gelijk: het begint een trend te worden.
