Het schilderij van Da Messina heeft op veel mensen een bijzondere aantrekkingskracht. Ik had al eens een Franse dame op bezoek die er de grot van Plato in meende te herkennen. Vandaag had ik een ondermeer een Canadese kunstenaar op bezoek die me vertelde dat hij al jaren geleden getroffen was door het schilderij van da messina. ‘ Ik werk veel met mdf en het meubelstuk waar Geronomo in zit, lijkt ook wel uit moderne materialen opgebouwd.’
Ik snap wat hij bedoelt, er is inderdaad gebruik gemaakt van een dun soort plaat materiaal. Wie verder naar het schilderij gaat kijken verdwijnt er uiteindelijk in.
‘Het begint met de kleine bogen van het meubelstuk waar je je kan voorstellen als kind onder te kruipen, dan komen de iets grotere boog van het bureau waar Geronomo aan zit te studeren en dan verder een boog die al bijna zo groot is dat ze aansluit bij de bogen van de ruimte. Dat is het voor mij een transformatie tussen meubel en architectuur.’
Kunstenaar Olphaert den Otter kwam ook voorbij. Ik wees Olphaert in navolging van de Canadese kunstenaar op een doorzichtige kat op het schilderij van da messina. De Canadees dacht dat het met opzet was, Olphaert zei dat het kwam doordat olieverf in de loop der tijd transparant wordt. ‘Daaraan kan je zien dat de kunstenaar achteraf heeft besloten de kat toe te voegen. Dat is interessant want het maakt een soort keuze patroon zichtbaar. ‘
Olphaert liet me net als de Canadese kunstenaar zijn werk zien. Een serie van schildrijen die een studie voorstellen naar behuizing op de grens van dakloosheid. Het is inderdaad een fascinerende vraag waar het wonen ophoud en de dakloosheid begint. Ik denk dat de essentie van het wonen zich juist op dat grensgebied afspeelt. Wonen is een werkwoord, wie wonen concipieert als toestand heeft het over de dood.
