Er kwam vandaag een meisje schuilen tegen de regen. Onder haar arm droeg ze een schilderij verpakt in een vuilniszak. 'Die heb ik gisternacht geschilderd.' , zei ze.
Ze vertelde dat ze honger had en dat ze nu met het schilderij de straat op ging om het te verkopen. Ik vroeg haar of ze op die manier ook wel eens iets had verkocht.
'Altijd', zei ze. 'Alleen jammer dat er nu niemand op de terrasjes zit met die regen.'
Ze laat me zien wat ze geschilderd heeft en het blijkt Ulrich Mühe te zijn, de man uit de film 'Das leben der Anderen' die de anderen observeert. Het is dat plaatje met de koptelefoon. 'Ik heb gisteravond die film gekeken en daarna de achterkant van het hoesje nageschilderd.' Het meisje was denk ik nog geen twintig en hield er een soort bohemien-achig leven op na waarbij ze op het moment dat ze veel geld had verdiend met het verkopen van schilderijen van het leven ging genieten en eigenlijk nauwelijks nog wat deed. Als ze honger leed kwam ze in een roes en ging ze weer werken. Lijden voor de kunst, het bestaat dus nog steeds. Toch had ik haar een boterham moeten aanbieden.
