Vandaag kreeg ik bij Stroom bezoek van Vincnet van Gerven Oei die samen met Jonas Staal een pamflet tegen ironie heeft geschreven. Dat pamflet ligt in drie grafstenen opgebaard in de kelder van Stroom waarmee het letterlijk onder iedere tentoonstelling ligt. Ironie wordt door hen ijdel genoemd omdat het een superieure houding ten opzichte van de toehoorder veronderstelt en het houdt altijd een ontsnappingsmogelijkheid open voor hetgeen beweerd is. Ik zou willen zeggen dat ironie uitstekend werkt voor zelfrelativering en aan de toehoorder de nodige ruimte biedt z'n 'ongelijk' toe te geven zonder gezichtsverlies te leiden. Het biedt weliswaar vluchtmogelijkheden, maar die zijn er voor bijde partijen. Dat maakt het niet per se compromisloos, maar juist een praktisch middel om mee te commuiniceren.Staal richtte enige tijd geleden monumentjes op voor Wilders. Dat ging vooral om de kracht van de suggestie: foto's, kaarsen en bloemen deden het werk. Wilders doet niet aan ironie en nam het werk dan ook uiterst serieus. Maar dat was opzichzelf wel weer ironisch te noemen want hierdoor werd Wilders onderdeel van het kusntwerk. Pas toen Wilders het zich aantrok dat iemand net deed alsof hij dood was kreeg het werk betekenis.
Een goed werk, vind ik zelf, maar volgens mij bij uitstek een ironisch commentaar op de persoon van Wilders. Althans, dat commentaar kwam natuurlijk uit hemzelf.
