‘Het is wel wat verwarrend voor sommige mensen als ze hier binnen komen en een reguliere tentoonstelling verwachten.’, zei een journalist van Archined vandaag tegen mij. Ik legde haar uit dat het hier om een expo gaat waarvoor je de tijd moet nemen. De bezoeker zal geen kant en klare brokstukken treffen, maar treft een ruimte met daarin een persoon. Dat is waarmee het begint. Er is een keuze; spreek ik die persoon aan of niet? Waar is die keuze op gebaseerd? Wat zegt dat over mij en mijn verwachtingspatroon? Natuurlijk zit niet iedereen daar op te wachten, maar het gesprek is nu eenmaal de beste manier om het werk van het Observatorium te begrijpen. Niet het beeld in het landschap heeft betekenis, maar betekenis ontstaat in het gebruik ervan. De bezoeker bouwt ongemerkt mee aan de tentoonstelling.
