Andrea Vreede, NOS verslaggeefster in Italië, zei een paar weken geleden bij een lezing in Groningen dat Berlusconi het beste is wat Italië is overkomen sinds Andreotti. Onlangs zag ik een erg goede film over Andreotti, I Divo, van Paolo Sorrentino die ik sinds la Consequenze dell'Amore tot een van mijn favoriete regisseurs reken. Sorrentino zet Andreotti neer als een ongrijpbare man met een bijna heilige missie om het goede te doen voor zijn land, waarbij in zijn eigen woorden soms ook het kwade ingezet moet worden. Alleen wat betreft dat laatste lijkt Andreotti wellicht op Berlusconi, ook hij schuwt het kwade niet en wordt net als Andreotti beschuldigd van banden met de maffia. Maar Berlusconi lijkt vooral geïnteresseerd in een sterrenstatus en dat kan van de eenzame Andreotti niet gezegd worden. Hij maakte vijftien urige werkdagen op vier of vijf uur slaap. Het enige frivole aan hem was dat hij hotelzeepjes spaarde.
