Inmiddels heb ik flink mijn best gedaan om in te burgeren aan zee, ik ben met de gravende mannen in oude Duitse bunkers geweest en heb hun enthousiasme voor de ondergrondse catacomben gedeeld. Ik heb gesproken over het surfen en heb op afstand gevoeld hoe het moet zijn om in het 'nu' te zijn op een goede golf. In het containerdorp noemen sommigen mij inmiddels vriend. Geert, de weekburgemeester, vroeg enkele dagen geledenzelfs of ik wilde meehelpen met schilderen. Toen dacht ik: de tijd is aangebroken om te gaan. Ik zal de consequenties van het surfadagium 'locals only' moeten aanvaarden. Volgens dat adagium moet je investeren en hard werken om in de rangorde van de surfstam te worden opgenomen. Dat ,of je moet maken dat wegkomt. Een zeer terechte en aanvaardbare eis. Ik leidt aan een chronische bindingsangst, heb geen ruggegraad en neem nauwelijks mijn sociale verantworodelijkheid. Weggaan is dan ook de enige optie, weggaan en ergens anders opnieuw beginnen, totdat ook daar op een dag een man met een verfkwast aan mij vraagt: 'Heb je zo even tijd om mee te helpen?'. Dat is dan het wachtwoord voor vertrek. Dan valt er nog maar een ding te zeggen:' Het was mooi zolang het duurde, maar ik heb zo een afspraak en ik kwam eigenlijk alleen even kijken.'
