Vanmorgen ben ik naar een viswinkel gegaan om paternosters en lood te kopen. Allemaal dingen waar ik nog nooit van gehoord had. M had het me over de telefoon allemaal laten opschrijven. Maar het zijn slechts woorden zonder betekenis. Ik moest dan ook om hulp vragen. De man legde alles op de toonbank en ik keek nog eens op mijn lijstje. ‘Oh ik zie hier ook nog gul staan.’
‘Nou dat lijkt me niet, gul, daar ga je waarschijnlijk op vissen. Weet je wat een lekkerbek is?’
‘ja’
‘nou, zo’n vis is het, een lekkerbek.’, de winkelbediende schudde zijn hoofd en stopte mijn zojuist aangeschafte spulletjes in een plastic zakje.
Terug op de fiets naar het containerdorp dagdroomde ik ervan om mijn eigen lekkerbekjes aan land te trekken. Maar M liet me zien dat daar wel het een en ander voor nodig was. ‘En pas op met dat lood, als je mis gooit en je raakt iemand op z’n hoofd, dan is ie dood. ‘
Ik wacht nu al twee dagen op een beetje windstilte, maar de wind gaat vaak pas liggen als de zon ook is gaan liggen en ook dan niet altijd. De afgelopen dagen heb ik soms het gevoel midden op zee te zitten. Dan kijk ik uit over het water terwijl meeuwen om de cabine voorbij zeilen en de hagel tegen mijn ruiten zwiept. In gedachte sta ik dan achter het stuur, maar hoezeer ik mijn best ook doe, hoe hard het water ook klotst, ik kom het havenhoofd niet uit. Muurvast zit ik op de kade en onder mij liggen ondertussen de wormen, eenzaam en nutteloos te versterven. Of zou ik ze moeten bijvoeren?
(In viswinkel Simonis steken ze heldhaftigheid en mannelijkheid van het vissen niet onder stoelen of banken. Als er een z’n hoofd openhaalt en het bloed er gulzig uitloopt, wordt dit uitgebreid gefilmd, evenals later het topje van zijn vinger, die hij bij een andere gelegenheid heeft verloren. Ik kan niet verstaan wat hij zegt want het geluid staat uit. De beelden dienen slechts als achtergrond voor de nummers die worden omgeroepen. Nummers die bestellingen vertegenwoordigen. Om mij heen zie ik borden voorbijkomen waarop vis ligt met een gefrituurd jasje aan. Ook de vis zelf is bij Simonis achtergrond geworden )
(In viswinkel Simonis steken ze heldhaftigheid en mannelijkheid van het vissen niet onder stoelen of banken. Als er een z’n hoofd openhaalt en het bloed er gulzig uitloopt, wordt dit uitgebreid gefilmd, evenals later het topje van zijn vinger, die hij bij een andere gelegenheid heeft verloren. Ik kan niet verstaan wat hij zegt want het geluid staat uit. De beelden dienen slechts als achtergrond voor de nummers die worden omgeroepen. Nummers die bestellingen vertegenwoordigen. Om mij heen zie ik borden voorbijkomen waarop vis ligt met een gefrituurd jasje aan. Ook de vis zelf is bij Simonis achtergrond geworden )
