Afgelopen nacht ben ik met de Haagse Bunker Ploeg op pad geweest. Natuurlijk moest ik een beetje lachen toen ik op de afgesproken plek een groepje bunkergravers aantrof die allemaal in camouflage pak waren gestoken. Maar, zoals Ruud uitlegde,'Je bent zo echt minder zichtbaar en ten tweede hebben we de marechaussee een keer om de tuin geleid door te zeggen dat we op een geheime missie waren.’ Bunkergravers zitten vol sterke verhalen, maar dat hoort er allemaal bij. En het moet gezegd het binnengaan van een bunker waar sinds jaren zestig niemand meer is geweest is een sensatie van jewelste.
Onder de Haagse duinen ligt een stad verborgen waar het containerdorp niets bij is. We zijn afgelopen nacht ook in de douches en de sauna geweest van de Duitsers. Daar had ik nooit bij stilgestaan, dat dergelijke faciliteiten ook voor de soldaten werden gebouwd. Het is iets waar je niet bij stilstaat, maar de betegelde bunker was voor mij een teken van beschaving, die ik voorheen nog nooit met bunkers heb geassocieerd. 'Ze hadden het hardstikke goed hoor, die Duitsers, ze luisterden naar de radio en in de winters stookten ze het hier behagelijk warm. Die bunkers waren natuurlijk knusjes ingericht met meubilair en tapijten.' Rene, die al twintig jaar aan het bunkergraven is, vertelde dat ze een keer een Duitse soldaat op bezoek hebben gehad, een man van ver in de tachtig, die zich overdag door geen hek of verbodsbordje liet tegenhouden. ‘Dat is mijn bunker’, schijnt hij te hebben geroepen. Het blijft een geruststellende gedachte dat er een groepje mensen is die deze duistere kelders van het verleden zo nu en dan open maken en hardop bedenken hoe daar toen geleefd werd. 'oh ja, dan zit dit zo en dan gingen ze zo door naar de schutze.'
Onder de Haagse duinen ligt een stad verborgen waar het containerdorp niets bij is. We zijn afgelopen nacht ook in de douches en de sauna geweest van de Duitsers. Daar had ik nooit bij stilgestaan, dat dergelijke faciliteiten ook voor de soldaten werden gebouwd. Het is iets waar je niet bij stilstaat, maar de betegelde bunker was voor mij een teken van beschaving, die ik voorheen nog nooit met bunkers heb geassocieerd. 'Ze hadden het hardstikke goed hoor, die Duitsers, ze luisterden naar de radio en in de winters stookten ze het hier behagelijk warm. Die bunkers waren natuurlijk knusjes ingericht met meubilair en tapijten.' Rene, die al twintig jaar aan het bunkergraven is, vertelde dat ze een keer een Duitse soldaat op bezoek hebben gehad, een man van ver in de tachtig, die zich overdag door geen hek of verbodsbordje liet tegenhouden. ‘Dat is mijn bunker’, schijnt hij te hebben geroepen. Het blijft een geruststellende gedachte dat er een groepje mensen is die deze duistere kelders van het verleden zo nu en dan open maken en hardop bedenken hoe daar toen geleefd werd. 'oh ja, dan zit dit zo en dan gingen ze zo door naar de schutze.'
