Vanmiddag was ik aanwezig bij een lezing van Helen Wilcox over
Shakespeare en het literaire middel van de pelgrimstocht in het stuk ‘All’s well that Ends Well’. Ik
heb niet perse iets met Shakespeare, maar het is goed je soms te laten verrassen.
Wilcox' lezing was een aangenaam genoegen. Volgens haar is het niet vreemd dat Shakespeare het idee van de pelgrimstocht
heeft gebruikt in een tragikomedie. De pelgrimstocht is namelijk in essentie
een tragikomische onderneming. Iedere keer dat je denkt er te zijn, blijkt er
toch weer een nieuwe heuvel aan de horizon te verschijnen. De pelgrimstocht
gaat over een belofte, maar niet over de inwilliging ervan.
De vals belofte is misschien wel de beste manier om mensen in beweging te krijgen. Net als goudzoekers zullen de pelgrims vermoedelijk niet snel opgeven, er is altijd weer reden tot hoop dat het de volgende keer wel raak is met de goudader of het wonder.
