De film Her van Spike Jonze werd overwegend goed besproken. Het idee van een man die verliefd wordt op een software programma is ook prikkelend. Want wat zijn precies echte emoties? Bovendien heb ik het gevoel dat we al half in het soort samenleving leven waar dit soort zaken gemeengoed zijn. In de NRC las ik dit weekend iets over iemand die de eerste drie maanden als uitkeringsgerechtigde in gesprek was met een computer. De ambtenaar die ze na drie maanden te spreken kreeg was overigens niet veel beter. Ook de ambtenaar werkt volgens een algoritme: regels zijn regels.Toch werd ik niet overtuigd door deze film. Uiteindelijk zit je namelijk gewoon naar een romantische komedie te kijken.
Het was misschien leuker geweest als het idee iets anders was uitgewerkt. Als hij ruzie had gekregen
met haar en de harde schijf had vernietigd om vervolgens spijt te krijgen. Of
dat hij in een vechtscheiding zou zijn beland met zijn computer. Absurd
wellicht, maar misschien niet ondenkbaar. Zoals Maxim Februari in zijn Kousbroeklezing opmerkte (dit weekend in de NRC afgedrukt) kijken de dingen
naar ons en bestuderen ze ons. De machines zijn dieren geworden en wij zijn
steeds vaker alleen nog maar een wandelend zakje data waar de machines hun
informatie vandaan halen. Deze thematiek is zeer relevant voor deze tijd maar verdient wel iets
meer dan een romantische komedie om tot z’n recht te komen.
Overigens kunnen we misschien wel wat leren over de mode die we binnenkort gaan krijgen. De mannen in de film dragen allemaal hoog opgetrokken broeken die negentiende eeuws aandoen. Dat zou nog wel eens een mode dingetje kunnen worden binnenkort.
