Een man in korte broek en laarzen
schept met energieke bewegingen schelpen op een kar die achter zijn
tractor hangt. Hij doet ons denken aan een boer met blozende wangen.
We zitten er niet ver naast. Van oudsher is het verzamelen van
schelpen inderdaad een boerenambacht. Ze doen het als er op het
land niets meer te doen is. Het is ook wel logisch want boeren hebben
nu eenmaal het materieel om in deze omgeving
uit de voeten te kunnen.
Hun tractoren zijn zeer geschikt om mee over het strand te rijden.
Een tractor borstelt het zand, zodat het er weer netjes uitziet. We
zien hier een constante wisselwerking tussen zee, zand en mens.
De zee trekt soms sleuven door het
strand zodat er een hoge, tien centimeter opstaande rand van zand
ontstaat. Soms waaiert het uit. Dan weer zien we opgedroogde groene
waterbekkens die ongelofelijk stinken. Donker slib met bobbeltjes en
kleine plasjes zeewater. Verse ribbels door zee en wind gemaakt. Er zijn eindeloos veel variaties van zand en
water. De Eridanos mag dan een spookrivier zijn, een gebeurtenis van
een miljoen jaar geleden, na drie dagen lopen op het strand begin je
toch een gevoel te krijgen van wat dat geweest moet zijn. Nederland
is gevormd door zand en water en dat is een proces dat zich aan de
kust telkens herhaalt omdat de zee en de wind er nog vrij spel
heeft. Dit is zowel het oudste als het jongste landschap. Om de
cyclus gaande te houden komt de mens langs om met bulldozers het werk
van zee en wind weer ongedaan te maken. Hij schept schelpjes weg,
egaliseert en verplaatst het zand. Hij houdt duinen dynamisch. De
natuur kan helemaal niet zonder de mens, in elk geval niet de natuur
zoals wij die graag zien: Divers, dynamisch en met de capaciteit zich telkens te verjongen.
