eenzame ouderen

Rob Oudkerk presenteert het radioprogramma 1 op Straat. Het ging vandaag over een 'huisje' in de Amsterdamse Architectenbuurt dat het gemeentelijke VervoersBedrijf (GVB) gebruikt als wachtruimte voor haar buschauffeurs. Het stond al een tijdje leeg (14 maanden) en nu gebruiken de buurtbewoners het als een soort woonkamer. Dit was de participatiesamenleving in uitvoering volgens Oudkerk. Eenzame ouderen hadden nu namelijk een plek. De GVB stond daar natuurlijk heel anders in. Bottomline: we willen ons huisje terug. ' Wilt u nu al die eenzame ouderen weer naar huis sturen?,' wist Oudkerk nog uit te brengen. Daar had je ze weer, dacht ik direct, vroeg of laat komen ze om de hoek kijken; de eenzame ouderen. Het lijkt wel of eenzame ouderen, Marokkaanse jeugd en Zwarte Piet het enige is waar we ons druk om maken in dit land. Je hoeft de radio maar aan te zetten of Gerry Verbeet begint erover te zaniken in een of ander spotje. Laatst hoorde ik dat er ook een hoop eenzaamheid is onder jongeren en studenten. Het is een dunne lijn, denk ik, tussen het bespreekbaar maken van problemen en het 'problematiseren' van ' facts of life'. Niemand hoeft eenzaam te zijn. Er is toch televisie? Mijn oma keek de hele dag tv, en als wij dan kwamen, keken we mee want dat mocht thuis niet. Ooit deed ik uit antropologische overwegingen mee met de cursus 'vrienden maken kan je leren'. Het werd gegeven door het Rode kruis. Paradoxaal genoeg was het niet de bedoeling dat je ook ter plekke vrienden maakte. Je moest kennis mee naar 'buiten' nemen. De kern van de boodschap was: Wees zoals Sponge Bob. Als je een schop krijgt, moet je gewoon denken: 'Hee, ik ben weer een stapje vooruit.' Wat de eenzame ouderen betreft. Als ik de GVB was zou ik zeggen: we nodigen alle ouderen uit om met de tram of de bus te gaan. Nergens is het zo gezellig als in het openbaar vervoer.