Melancholie

Vanavond, toen de zon nog scheen, zijn we naar de bioscoop gegaan aan de Rue de Beaubourg. Toen we eruit kwamen was het bewolkt en waaide er een frisse wind. De gevoelstemperatuur sloot goed aan bij de film, L'Ilussioniste, een tekenfilm met de melancholische sfeer van tijden die voorbij gaan. Het  scenario is nog van Jacques Tati, maar die is er nooit aan toegekomen omdat hij nog teveel humor op de plank had liggen. Dat is dit namelijk niet, Wel hartverscheurend, maar niet om te lachen.   De artiesten die geen publiek meer vinden, het volwassen worden, de commercie en het massapubliek. Het zijn thema's die worden aangesneden zonder dat er een woord aan vuil wordt gemaakt. Baudelaire schreef erover in zijn gedichten. Toen wij vanmiddag zijn graf bezochten op de begraafplaats  van Montparnasse had de zon nog volop geschenen. Nu was dat ineens niet meer zo, maar het weer was zacht en we waren vol van de film en de stad. Een stad die melancholisch stemt, omdat reizen nu eenmaal melancholisch stemt. Iedere straathoek iedere bocht heeft weer een andere belofte in zich. De belofte van mogelijke levens die je niet leidt. God zij dank hebben we heerlijk gegeten bij Les P'tites Indecises in  de rue des 3 Bornes (in de oberkampf buurt).We deelden de entree met cockilles op een roze groente wafel met pesto. Daarna nam ik een met thijm gevulde zalm en de lieve G nuttigde een salade met vis die Tatshiki genoemd werd maar niets met het bekende yoghurt achtige goedje uit Griekenland  te maken had. We wisten niet wat ons overkwam, we zeiden tegen elkaar dat het onduidelijk was of we nou niks gewend zijn of dat er hier uitstekend gekookt werd en voor en goede prijs. We hoefden slechts 70 euro af te rekenen en dat is dan inclusief koffie en likeur.