Twee hondjes

Ik schrijf dit in de trein, het is momenteel elf over twaalf. Schuin rechts van ons zit een meisje met een gezicht vol piercings, en geblondeerde dreadlocks waar ze stukjes gaffa tape in heeft gedraaid.
Er zit een klein dik hondje bij haar voeten. Het meisje neemt neurotische trekjes van een sigaar die niet is aangestoken. Het klap tafeltje voor haar is uitgestald met spullen die grotendeels bedoeld zijn voor haar make up. Ook ligt er een rol gaffa tape tussen. Soms vloekt ze een beetje. Stukjes gaffa tape worden in het haar gedraaid, terwijl ze tegen een dik hondje praat. We komen net van de Tolhuistuin, de nieuwste hotspot van Amsterdam, of Amsterdan Noord dan, want dat is toch een heel ander verhaal. Heel hip Amsterdam leek hier verzameld. Wij waren er omdat een vriendin van ons daar werkt. Vanavond speelde er een tamelijk obscuur Braziliaans bandje, toch waren er minstens vierhonderd man. Op station Schiphol had het kleine dikke hondje bedacht om even de benen te strekken. Sinds wanneer ben jij allemansvriend, snauwt het neurotische meisje met de sigaar naar het hondje, ga liggen mafkees. Het hondje gaat liggen, die is wel wat gewend van zijn baasje. Op station Leiden stapt het meisje met het hondje uit voor de trein naar Rotterdam. We weten dit omdat ze het al een paar keer voor zich uit heeft gemompeld. Of ze zei het tegen dat kleine dikke hondje, dat kan ook. Pas toen ze uitstapte en langs ons heen liep,  zagen we dat er nog een tweede, identiek hondje bij haar was. Ook die was tonnetje rond en wilde niet luisteren. Twee ongehoorzame hondjes en een neurotische meisje stapten uit bij Leiden Centraal.