Alex

Ik ben weer even in Groningen om mensen te interviewen over hun woonervaringen. Niet alle mensen die ik interview komen in het uiteindelijke boek terecht. Dit is zo iemand.

Terwijl ik foto's aan het maken ben van de glooiingen, van de brede trap die ook als tribune kan functioneren, zie ik een bewoner die, boodschappentas op de grond, naar zijn sleutels zoekt. De deur is van het type dat zich automatisch weer sluit door middel van een wringer.  Dat gaat langzaam en het lukt mij achter de bewoner aan naar binnen te glippen. Ik hijg een beetje als ik de man aanspreek. Enigszins aarzelend stemt hij ermee in om mij te woord te staan.  Ik ben waarschijnlijk een van de interessantste mensen in het gebouw, zegt de man, die kaal is en onopvallende kleren draagt. Ik pak een pen en opschrijfboekje tevoorschijn en kijk hem verwachtingsvol aan. De man vertelt dat hij voor de helft in Kazachstan woont, waar hij werkzaam is in de off shore. Hij heeft in totaal zo'n zes huizen. Twee daar en twee hier. Het liefst wil ik met hem mee naar boven, ik stel dit ook voor, maar dat vindt hij niet zo'n goed idee. Misschien moet je ook maar niet opschrijven dat ik er niet zo vaak ben, dat hoeft niemand te weten. In de boodschappentas lijkt hij wat kleding te vervoeren. Op het pakketje kleren zie ik tweed dvd’s liggen. Ga je vanavond een lekker dvdtje kijken?, vraag ik aan hem, om het ijs wat te breken. Nee, zegt hij lachend  Die ga ik kopieren, maar dat moet je maar helemaal niet opschrijven. Mijn pen blijft boven het papier zweven. Het gesprek vlot matig.