‘Regisseurs staken in de jaren negentig energie in het recreëren van de verleidelijke grootsheid van de Stalin-jaren. In deze voorbeelden is ironie een onmisbaar element; maar ze ontstonden uit nostalgische fascinatie voor stalinistische grandeur die niet heel ver verwijderd is van Beljaev-Gintovts esthetiek. We willen veel minder satirisch zijn dan mensen denken , zegt Melamid in een interview: De Stalin-tijd ( ) was verschrikkelijk, maar ook diep, de echte tijd.’
Melamid, een sots-art kunstenaar (sots-art is de Russische tegenhanger van pop-art), zegt eigenlijk dat iets wat zo vreselijk is geweest ook echt moet zijn geweest. Dat doet denken aan het adagium van Nietzsche: wie een geheugen wil creeeren moet bloed laten vloeien.
Toch is er sprake van kitch vanwege het simplisme dat spreekt uit de reflectie op het verleden als een plek waar het leven echter was dan nu. Dat Beljaev is beloont met de prestigieuze Kandinsky prijs, zegt genoeg over het kitch gehalte in de Russische cultuurpolitiek.
Hier staat het artikel van Ellen Rutten
