Een vriend van mij vertelde gisteren dat hij een paar dagen geleden iemand op bezoek had die zijn nummerieke bestaan had opgegeven. Hij had geen maatschappelijke nummers meer in zijn leven en nam ook geen geld meer aan voor de klussen die hij deed. Het enige waar hij om vraagt is om gedurende de klus, knutselles geven op een basisschool bijvoorbeeld, een dak boven zijn hoofd en voedsel. Ondertussen slaapt hij in de meest fanatische appartementen in Amsterdam. Volgens mij moet je dan behoorlijk gefocust leven om een dak boven je hoofd te behouden. Soms lukt dat blijkbaar niet en dan belt hij even aan bij oude vrienden van hem om vervolgens twee nachten te blijven slapen. Een mobiele telefoon heeft hij ook niet.Toen ik dat hoorde kreeg ik inspiratie voor een kort verhaal over iemand die langzamerhand onzichtbaar wordt.
