Het verval

Excuses voor de afwezigheid, internet is niet altijd een vanzelfsprekend. Bovendien moest ik eerst de stekker van mijn laptop zagen en de draadjes middels een een losse stekker in het (beveiligde) stopcontact prutsen. Inmiddels zijn we in ons appartement gearriveerd in 44 Rue Condorcet, waar we vandaag zijn wakker egworden. Het voldoet aan alle verwachtingen. Er is zelfs een openhaard.  Eergisteren: In de eerste klas met de Talys naar Parijs is leuk, maar de Bute (berg van montparnasse) afrazen is nog veel leuker  (we moesten er ook nog op natuurlijk, wat niet misselijk was, maar dan is de voldoening des te groter). Het is al donker als we dat doen, op de terugweg naar ons hostal aan de andere kant van de Sacre Coeur.  Zo'n afdaling geldt als een test, even kijken of je de stad aankan.  Nu genieten we van een pelikaan biertje op het terras van een tentje aan de rue de cliancourt terwijl achter ons een gek op een barkruk bezig is zichzelf ergens van te overtuigen. Dat is een bekende ziekte volgens  de lieve G. 'Ik weet niet precies meer hoe het heet, maar het komt vaker voor.' Ook gekte is mainstream geworden.  Met de woorden 'Total Acopalyx' verlaat hij de kruk en stapt op zijn fiets. Hij ook. Net als wij.  Gisteren: Vandaag zijn we naar het Centre Pompidou geweest. Het centre pompidou kan wetijveren met het MOMA staat in een gids. Ik heb een opvallend leuk filmpje gezien, het heet Galery Talk (gemaakt in 1989) en is van Andrea Fraser  over de functie van musea en wat je er allemaal leert.  Een zin uit het filmpje is me nog bijgebelven. 'In musea leer het verschil kennen tussen objecten in het museum en die erbuiten. In het museum restaurant povenop het Centre, kan je ook van alles leren. Als we op het dakterras gaan zitten valt op dat alles een beetje stuk is, de tafeltjes zijn afgebladderd. Maar de bediening, ook al zijn de meesten niet ouder dan een jaar of twintig, doet nog steeds of je op een top plek komt. Hun houding is vriendelijk blasé te noemen en het is moeilijk in te schatten of dat komt omdat ze hun status als chique restaurant al hebben opgegeven of dat ze die op deze wijze proberen hoog te houden.De tafeldame trekt de stoelen naar achteren zodat wij plaats kunnen nemen, maar duwt deze niet terug omdat ze daar te zwaar voor zijn. We besluiten op eigen houtje toch weer naar binnen te gaan, daar is het uitzicht beter. Het duurt gelukkig niet lang voordat een in zwart geklede ober naar ons tafeltje snelt. Dat komt mooi uit want  na alle kunst die we hebben gezien, kunnen we wel een opkikkertje gebruiken. Hij kwam echter alleen even zuchtend vertellen dat we daar niet konden zitten omdat er een vies kopje stond. Ook binnen zijn de tafels een beetje afgebladderd. Het vieze kopje stoorde ons niet, vertelden we hem, wel zouden we graag voor onszelf koffie willen bestellen. De neurotisch aandoende ober raakte hiervan een beetje uit zijn humeur. Dit was niet de bedoeling, dit hoorde geheel niet bij het protocol. Omdat hij inderdaad niet meer terugkwam zijn we verhuist naar een paar tafeltjes verderop, ook daar was het uitzicht prima. Maar het bleek al te laat, niemand wilde ons nog helpen, terwijl we er nog zo aan toe waren. Wij symboliseerden het verval waar het restaurant tegen vocht.