Coupe

In Parijs waren we geshockeerd geraakt door keurige meisjes die de helft van hun kapsel hadden afgeschoren. Trouwens, de jongens hadden het ook. Amerikaanse expat studenten waren het. Zogenaamd alternatief. Nu leest de lieve G in een gevonden damesblad over de gedeeltelijk geschoren coupe. Weg is het statement, of wat het ook was. Ik meende dat het ooit iets was waar punkers zich mee onderscheidde. Niets ontstaat zomaar, vanuit een vrienden clubje bijvoorbeeld of omdat iemand het nou eenmaal zo had bedacht.Dat was vroeger misschien zo.  Waarom zou je jezelf zo toetakelen dachten we nog toen we het zagen. Alhoewel, bij de jongens stond het nog wel. Het damesblad verklaard die dingen allemaal. 'Het is de celeb status voorbij',staat erin 'ook gewone stervelingen vragen tegenwoordig bij de kapper om een onsje sugar (van sugar lee hopper) die volgens mij helemaal kaal was, maar volgens de lieve G niet. En die vindt nog wel eens een damesblad, zo nu en dan. Hoogstwaarschijnlijk vind ik het over een paar maanden trouwens volstrekt normaal dat mensen hun haar op die manier dragen, ik ken mezelf. Eerst verafschuw ik het en daarna zie ik er toch wel wat in.

De Barbaren

Momenteel lees ik het boek De Barbaren van Allessandro Baricco, een essayistisch speurtocht naar de aanvalstechnieken van de Barbaren die de huidige culturele status quo aan omverwerpen zijn. Hij maakt gebruik van simpele voorbeelden zoals wijn, voetbal en boeken. Ik heb net over de populariteit van Hollywood wijn gelezen, die de eeuwenoude Europese wijntraditie omver heeft geworpen. Hollywood wijn is wijn voor de Amerikanen die dit drinken als aperitief, niet bij de maaltijd zoals altijd het gebruik was in Frankrijk en Italie. De wijn, in 1966 bedacht, moest bovendien kunnen concurreren met sterke drank. Het is een wijn, die volgens Baricco in een keer het hele verhaal vertelt en dan direct weg ebt. De manier van schrijven van Baricco is aanstekelijk omdat hij het boek letterlijk heeft samengesteld uit de stukken die hij schreef voor de Italiaanse krant La Republica. Hij stelt zichzelf ook telkens de vraag wat hij nou precies aan het onderzoeken is en of het niet simpelweg het vader zoon geworstel is dat zich iedere keer opnieuw herhaalt.  'Men zal zich afvragen: de wereld stort in en hij maakt zich druk over wijn. Precies. Net als wanneer de masseur een van je tenen vastpakt en vraagt: Doet dit pijn? Het doet pijn en dus denk je ja, en je veronderstelt dat je een gebroken teen hebt. Problemen met je nieren, zegt hij.' (p.50, De Barbaren, De Bezige Bij). Dit doet mij met denken aan de populariteit van Wilders. Iedereen stemt op hem hem omdat er dingen niet goed gaan in dit land, zeggen sommige commentatoren, omdat we de oude politiek zat zijn. Ik zeg: we stemmen op Wilders omdat we last hebben van onze nieren, of in elk geval van onze ingewanden. Het zijn niet onze hersenen die spreken maar de onderbuik gevoelens. We denken dat Wilders een dokter is, dat komt door zijn witte haren.

Melancholie

Vanavond, toen de zon nog scheen, zijn we naar de bioscoop gegaan aan de Rue de Beaubourg. Toen we eruit kwamen was het bewolkt en waaide er een frisse wind. De gevoelstemperatuur sloot goed aan bij de film, L'Ilussioniste, een tekenfilm met de melancholische sfeer van tijden die voorbij gaan. Het  scenario is nog van Jacques Tati, maar die is er nooit aan toegekomen omdat hij nog teveel humor op de plank had liggen. Dat is dit namelijk niet, Wel hartverscheurend, maar niet om te lachen.   De artiesten die geen publiek meer vinden, het volwassen worden, de commercie en het massapubliek. Het zijn thema's die worden aangesneden zonder dat er een woord aan vuil wordt gemaakt. Baudelaire schreef erover in zijn gedichten. Toen wij vanmiddag zijn graf bezochten op de begraafplaats  van Montparnasse had de zon nog volop geschenen. Nu was dat ineens niet meer zo, maar het weer was zacht en we waren vol van de film en de stad. Een stad die melancholisch stemt, omdat reizen nu eenmaal melancholisch stemt. Iedere straathoek iedere bocht heeft weer een andere belofte in zich. De belofte van mogelijke levens die je niet leidt. God zij dank hebben we heerlijk gegeten bij Les P'tites Indecises in  de rue des 3 Bornes (in de oberkampf buurt).We deelden de entree met cockilles op een roze groente wafel met pesto. Daarna nam ik een met thijm gevulde zalm en de lieve G nuttigde een salade met vis die Tatshiki genoemd werd maar niets met het bekende yoghurt achtige goedje uit Griekenland  te maken had. We wisten niet wat ons overkwam, we zeiden tegen elkaar dat het onduidelijk was of we nou niks gewend zijn of dat er hier uitstekend gekookt werd en voor en goede prijs. We hoefden slechts 70 euro af te rekenen en dat is dan inclusief koffie en likeur.

Van moment tot moment

11:00 Opstaan en naar de Boulangerie Pain Condorset om ditmaal twee croissants een volkoren bageutte  en twee notenbolletjes te kopen. 
11:30 koffie, meloen en croissants genuttigd met honing en ricotta
12:06 Te voet vertrokken. 
13:00 Alle fietsenstallingen zijn leeg, helaas, maar de wandeling is prachtig over een groene laan die in een  glooiende bocht omlaag zwaait totdat het eindigt in een negentiende eeuwse brug die rakelings over de begraafplaats van montmartre heen scheert. We gaan even kijken, Hier ligt ook meneer Ampere begraven. De huisjes van de familiegraven raken op enkele centimeters na net niet de onderkant van de brug. Spectaculair gezicht. 
13:30 vrouwtje van een winkeltje met zelfgemaakt teddyberen en originele laptop tassen vertelt ons dat ze alleen open zijn tussen vijf en zes. Jammer. We gaan verder opzoek naar een fiets, is nog niet gelukt. 
14:03 Een man in een rolstoel telt het geld dat hij bij elkaar gescharreld heeft onder een boom in het park Marcel Bluestein achter de Sacre Couer. 
14:30 ergens op de Boulevard Magenta vinden we een fiets. Het grote rondtouren kan weer beginnen. 18:13 Hoeveel werelden kan een stad herbergen? Zojuist nog dwaaalden we door de spiegelpaleizen van De Afrikanen in de Boulevard Barbes. Buldozers hadden er ladingen schoenen naar binnen geschoven.   Nu drinken we Julian Blonde in Onze bar, bar nummer elf, in een straat parallel aan de Rue Oberkampf. Geuren van mint(boven onze hoofden wordt mojito gemaakt, en wierrook waaien voorbij. We eten hier een linzensalade en bruchettes met geitenkaas en aubergine. 
19:30 We zoeken naar een bioscoop bij de Bastille en vinden die ook. L'illusioniste draaide echter al om  half zeven.
20:35 Terug in Overkampf om crepes te eten ene koffie te drinken. We krijgen ergens koffie voor 1 euro, de beste tot nu toe en voor de scherpste prijs dat moge duidelijk zijn.
21:00 we wandelen over de ile St Louis en de Ile de la cite
21:45 zelfmeegebracht wijnfles op de kade onder de puente de St louis gedronken in plastic bekertes die we kregen van een groepje Fransen die daar een verjaardag aan het vieren waren. We hebben ook wel eens gezien dat Fransen een verjaardag midden op een brug aan het vieren waren, dat was de pont des Artes. 
22:30 we kijken naar de Notre dame en zien kleine mensen dansen. Deze kleine mensen blijken kinderen te zijn. 
23:00 tijd om terug te fietsen, vinden we, de dansende kinderen zijn leuk maar ook verwarrend. Ze gaan nogal volwassen gekleed.
00:00 Aankomst bij het de fietsenstalling, een 'Borne' geheten,  onder het appartement. We zitten dicht tegen de Sacre couer aan dus de klim die we vanaf de ile de la cite moesten maken was niet misselijk. 00:15 We besluiten op het terras van ons buurtcafe te gaan zitten en G bestelt een soort non alcoholische fruit cocktail en B een campari met ijs. Later besluiten we de fruitcocktail te mixen met de campari. Het bleek een geslaagde combinatie.
01:00 G kruipt in bed, B typt blog en drinkt wijn.

Themavrucht: Abrikoos

10:30 Ontbijt halen. Uit de bakkerij hier tegenover meergranen stokbrood en een een vijgen stokbrood (wist niet dat het bestond, het is heerlijk) gekocht.Ook koop ik twee handzame vruchtenbolletjes voor onderweg. Bij de supermarkt ernaast Marche Franprix geheten koop ik camambert en een kaas Tomme grisse des montes geheten, abrikozen jam, meloen, en abrikozen die al een beetje over hun top heen waren en volgens de lieve G op de jam was gaan lijken. De helft van de stokbroden  ingepakt voor onderweg
14:30 Queeste voor de Marc Jacobs Store, daar had de Lieve G over gelezen. ' Ik moet een  accesoire kopen.'
16:22 We naderen de Marc Jacobs store, dat voelen we gewoon. Ik drink de eerste koffie van de dag buiten de deur in de Rue de capucines. De lieve G neemt een Jus D'Orange waar alvast een suikerpot naast wordt gezet. Ik heb voor haar het ijsklontje weggegooid, maar de Jus was prima.Het tentje heet Le Tabac de capucines.
16:33 Marc Jacobs store slaat nergens op. Ten eerste is het niet goedkoop en ten tweede zijn de spulletjes niet mooi. Er lopen totaal verdwaasde meisjes rond, met uitgestreken gezichten.
17:00 De caravaan gaat naar St Germaine des pres, via de ile de la cite, B wil gaarne naar de Shakespeare and company, de boekhandel waar Hemingway ondermeer over heeft geschreven.Onderweg eten we nog even een vruchtenbolletje, er blijkt een abrikoos in te zitten.Abrikoos is de themavrucht van vandaag
17:15 Op een raam in een passage waar we doorheen komen staat geschreven: gelieve niet tegen de ramen te plassen, ondertekend de bewoners. 
17:30 We vinden de Shakespeare and Company, maar alle fietsenstallingen in de buurt  zijn bezet. We rijden rond om een lege plek te vinden.
18:15 Fietsenstalling gevonden. We lopen terug. De winkel is nog open. B koopt een boek van Sherwood Anderson, waar hij twee euro vanaf praat omdat er strepen in staan . Nu hoeft hij alleen nog maar twee euro af te rekenen.
19:45 We drinken koffie bij een Italiaans cabinet cafe, de vrouw des huizes is bezig met de administratie.  Opweg naar Monparnasse om  een negentiende eeuwse bisocoop in de vorm van een Chinese tempel te bezoeken. De mooiste bioscoop ter wereld. We doen onderweg beroemde begraafplaats van Monparnasse aan, die is dicht.
22:10 We zien de film Tournee over het fenomeen the new Burlesque in de Japanse zaal. Geweldig zaal, met draken en prachtig behang van zijde, de film komt hierin goed tot z'n recht.
01:20 Aankomst in ons nummerieke appartement.

Codes en nummers

Enkele dagen geleden schreef ik over iemand die z'n nummerieke bestaan had opgegeven. Sinds wij in Parijs 'wonen' is dat juist toegenomen. Het begon allemaal met het appartement. Dat gaat er eigenlijk heel mysterieus aan toe. Je krijgt een code via internet waarmee je een ruimte kan betreden die grotendeels gevuld is met kluisjes. Je krijgt ook een code voor een van die kluisjes waar je de sleutels van je appartement treft. Je pakt de sleutels eruit en laat het resterende bedrag voor het appartement, waarvan de helft al vooruit betaald is, achter in het kluisje. Het appartement zelf, een kluisje voor mensen,  opent ook weer met een code.  Vervolgens is er natuurlijk nog het fantastische fietsensysteem, code intikken, fiets uit het rek trekken en je kan gaan. Er komen snel foto's.

Het verval

Excuses voor de afwezigheid, internet is niet altijd een vanzelfsprekend. Bovendien moest ik eerst de stekker van mijn laptop zagen en de draadjes middels een een losse stekker in het (beveiligde) stopcontact prutsen. Inmiddels zijn we in ons appartement gearriveerd in 44 Rue Condorcet, waar we vandaag zijn wakker egworden. Het voldoet aan alle verwachtingen. Er is zelfs een openhaard.  Eergisteren: In de eerste klas met de Talys naar Parijs is leuk, maar de Bute (berg van montparnasse) afrazen is nog veel leuker  (we moesten er ook nog op natuurlijk, wat niet misselijk was, maar dan is de voldoening des te groter). Het is al donker als we dat doen, op de terugweg naar ons hostal aan de andere kant van de Sacre Coeur.  Zo'n afdaling geldt als een test, even kijken of je de stad aankan.  Nu genieten we van een pelikaan biertje op het terras van een tentje aan de rue de cliancourt terwijl achter ons een gek op een barkruk bezig is zichzelf ergens van te overtuigen. Dat is een bekende ziekte volgens  de lieve G. 'Ik weet niet precies meer hoe het heet, maar het komt vaker voor.' Ook gekte is mainstream geworden.  Met de woorden 'Total Acopalyx' verlaat hij de kruk en stapt op zijn fiets. Hij ook. Net als wij.  Gisteren: Vandaag zijn we naar het Centre Pompidou geweest. Het centre pompidou kan wetijveren met het MOMA staat in een gids. Ik heb een opvallend leuk filmpje gezien, het heet Galery Talk (gemaakt in 1989) en is van Andrea Fraser  over de functie van musea en wat je er allemaal leert.  Een zin uit het filmpje is me nog bijgebelven. 'In musea leer het verschil kennen tussen objecten in het museum en die erbuiten. In het museum restaurant povenop het Centre, kan je ook van alles leren. Als we op het dakterras gaan zitten valt op dat alles een beetje stuk is, de tafeltjes zijn afgebladderd. Maar de bediening, ook al zijn de meesten niet ouder dan een jaar of twintig, doet nog steeds of je op een top plek komt. Hun houding is vriendelijk blasé te noemen en het is moeilijk in te schatten of dat komt omdat ze hun status als chique restaurant al hebben opgegeven of dat ze die op deze wijze proberen hoog te houden.De tafeldame trekt de stoelen naar achteren zodat wij plaats kunnen nemen, maar duwt deze niet terug omdat ze daar te zwaar voor zijn. We besluiten op eigen houtje toch weer naar binnen te gaan, daar is het uitzicht beter. Het duurt gelukkig niet lang voordat een in zwart geklede ober naar ons tafeltje snelt. Dat komt mooi uit want  na alle kunst die we hebben gezien, kunnen we wel een opkikkertje gebruiken. Hij kwam echter alleen even zuchtend vertellen dat we daar niet konden zitten omdat er een vies kopje stond. Ook binnen zijn de tafels een beetje afgebladderd. Het vieze kopje stoorde ons niet, vertelden we hem, wel zouden we graag voor onszelf koffie willen bestellen. De neurotisch aandoende ober raakte hiervan een beetje uit zijn humeur. Dit was niet de bedoeling, dit hoorde geheel niet bij het protocol. Omdat hij inderdaad niet meer terugkwam zijn we verhuist naar een paar tafeltjes verderop, ook daar was het uitzicht prima. Maar het bleek al te laat, niemand wilde ons nog helpen, terwijl we er nog zo aan toe waren. Wij symboliseerden het verval waar het restaurant tegen vocht.

Twee hondjes

Ik schrijf dit in de trein, het is momenteel elf over twaalf. Schuin rechts van ons zit een meisje met een gezicht vol piercings, en geblondeerde dreadlocks waar ze stukjes gaffa tape in heeft gedraaid.
Er zit een klein dik hondje bij haar voeten. Het meisje neemt neurotische trekjes van een sigaar die niet is aangestoken. Het klap tafeltje voor haar is uitgestald met spullen die grotendeels bedoeld zijn voor haar make up. Ook ligt er een rol gaffa tape tussen. Soms vloekt ze een beetje. Stukjes gaffa tape worden in het haar gedraaid, terwijl ze tegen een dik hondje praat. We komen net van de Tolhuistuin, de nieuwste hotspot van Amsterdam, of Amsterdan Noord dan, want dat is toch een heel ander verhaal. Heel hip Amsterdam leek hier verzameld. Wij waren er omdat een vriendin van ons daar werkt. Vanavond speelde er een tamelijk obscuur Braziliaans bandje, toch waren er minstens vierhonderd man. Op station Schiphol had het kleine dikke hondje bedacht om even de benen te strekken. Sinds wanneer ben jij allemansvriend, snauwt het neurotische meisje met de sigaar naar het hondje, ga liggen mafkees. Het hondje gaat liggen, die is wel wat gewend van zijn baasje. Op station Leiden stapt het meisje met het hondje uit voor de trein naar Rotterdam. We weten dit omdat ze het al een paar keer voor zich uit heeft gemompeld. Of ze zei het tegen dat kleine dikke hondje, dat kan ook. Pas toen ze uitstapte en langs ons heen liep,  zagen we dat er nog een tweede, identiek hondje bij haar was. Ook die was tonnetje rond en wilde niet luisteren. Twee ongehoorzame hondjes en een neurotische meisje stapten uit bij Leiden Centraal.

Inspiratie

Een vriend van mij vertelde gisteren dat hij een paar dagen geleden iemand op bezoek had die zijn nummerieke bestaan had opgegeven. Hij had geen maatschappelijke nummers meer in zijn leven en nam ook geen geld meer aan voor de klussen die hij deed. Het enige waar hij om vraagt is om gedurende de klus, knutselles geven op een basisschool bijvoorbeeld, een dak boven zijn hoofd en voedsel. Ondertussen slaapt hij in de meest fanatische appartementen in Amsterdam. Volgens mij moet je dan behoorlijk gefocust leven om een dak boven je hoofd te behouden. Soms lukt dat blijkbaar niet en dan belt hij even aan bij oude vrienden van hem om vervolgens twee nachten te blijven slapen. Een mobiele telefoon heeft hij ook niet.Toen ik dat hoorde kreeg ik inspiratie voor een kort verhaal over iemand die langzamerhand onzichtbaar wordt.

Priveleven

Onlangs verscheen de voorpublicatie van de roman Priveleven van Josep Maria de Sagarra, een schrijver die geboren werd in 1894 en stierf in 1961. Kennelijk waren we nu pas toe aan een vertalin g. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen, want de roman schetst een spannend en bloemrijk beeld van de Barcelonese adel tegen het einde van de negentiende eeuw. Een adel die zijn grip verliest en lijdzaam moet toezien hoe het volk de boel overneemt. In het eerste deel komt tante Paulina aan bod.  Zij is puissant rijk en haar armlastige familieleden rekenen op een spoedige erfenis. Dit lees ik op pagina 24 van de voorpublicatie. 'Maar Don Tomas, noch zijn zusters, noch de baron De Gresol rekenden op het zwarte beest dat al hun verwachtingen de bodem zou inslaan. Argeloos als ze waren, hadden ze zich geen rekenschap gegeven van een andere persoon, die zonder zo veel bezoekjes af te leggen, zonder zo veel taarten te sturen, zonder een weerloze kalkoen de keel af te snijden, die zure citroen van tante Paulina's hart in zijn koude, kleffe en serviele hand hield, paraat om die tot de laatste druppel uit te knijpen. Deze persoon was doctor Claramunt, penitentiaris van de kathedraal.' Bij het lezen van deze passage moest ik onmiddelijk denken aan Liliane Bettencourt, de zeven en tachtige jarige erfgename van L'Oreal met een vermogen van zeventien miljard die de laatste tijd nogal veel in de krant staat met haar priveleven. Ook in het drama Bettencourt (ze heeft geloof ik teveel inmenging gehad in de Franse politiek) is er sprake van een 'goeroe' die, tegen de wil van haar dochter in, op het geld van de erfgename uit is. In de Volkskrant van gisteren (p.12) lezen we: Die goeroe dat is kunstartiest  Francois-marie Banier, een man die uit interviews naar voren komt als een nietsontziende cynicus, maar desalnieteminhet hart van Liliane Bettencourt wist te veroveren. Ze schonk hem een miljard euro en – waarschijnlijk- een eiland.  Ziedaar het zwarte beest van Josep Maria Sagarra. Lees Priveleven en begrijp de wereld van Bettencourt. Totdat de film er is, natuurlijk, want volgens sommigen is die reeds in aantocht. Voorlopige titel: Omdat ik het Waard ben.

Een uitspraak van jewelste

 Gisteren kwam er een vriend van ons eten. Hij vertelde dat hij was gebeld door een (gerenomeerde)journalist die vragen had over Tanja Neijmijer. Omdat onze vriend bij een overheidsinstelling werkt had hij geen zin in die vragen. Toch heeft hij zich laten verleiden een paar uitspraken te doen om het beeld dat in de media is ontstaan een beetje te corrigeren. Er verschijnt namelijk nogal wat onzin rondom Tanja Nijmeijer. Onlangs nog verscheen er een artikel in de Groninger universiteitskrant geschreven door hoofdredacteur Jan Blaauw. Ik heb Jan Blaauw wel eens ontmoet, of via de mail gesproken, dat weet ik niet meer.  Mijn poetische voettochten door de hoerenbuurt hoorden niet thuis in de krant, volgens hem.  Het stuk van Blaauw was getiteld 'Teaching Tanja' en wat volgde was al evenmin erg verheffend. De geinterviewde docenten stemden ermee in om geciteerd te worden omdat ze, net als die vriend van ons, ook wel eens een ander geluid wilden laten horen dan doorgaans in de media te beluisteren valt. Een geluid dat wordt gedomineerd door Liduine zumpolle (Zij zegt dingen als: 'Dat suffe Groningen waar dan ineens tango dansende en hash rokende colombianen opduiken om Tanja in te palmen'. Ik ben bang dat Liduine een te romantisch beeld van Groningen heeft). Blaauw doet niet onder voor Zumpolle. In zijn stuk spreekt hij over 'opmerkelijke informatie' of 'een uitspraak van jewelste'. Maar alle  citaten die hij gebruikt zijn afkomstig van dubieuze bronnen en een journalist onwaardig. Dat beseft Blaauw zelf ook, hij zegt het zelfs in de tekst, maar hij kon het blijkbaar niet laten. Nu blijkt ook nog dat Jan Blaauw zijn journalistieke plicht heeft verzuimd door het stuk niet aan de geinterviewden te hebben voorgelegd. Hij is slachtoffer geworden van zijn eigen ijdelheid. Nu wil iemand Jan Blaauw voor de raad van Journalisitiek dagen.
Althans dat hebben we gehoord. Dat zou wat wezen. Hij gaat namelijk onderzoek doen aan dezelfde faculteit die hij onder vuur heeft genomen.  Ik kan het alleen maar blijven herhalen; het is beter om romantische voettochten door de hoerenbuurt te maken, dan je bezig te houden met halfslachtige onderzoeksjournalistiek. Nu is het al te laat, ben ik bang. Geen hoer die Jan Blaauw nog kan redden. 

Les hier het artikel van zijn hand: http://www.uk.rug.nl/archief/jaargang39/38/08a.php

Toen alles goed was

Een vriend stuurde mij een artikel van Ellen Rutten die 25 februari 2009 in de Groene Amsterdammer een stuk publiceerde over Beljaev Gintovt die na de verwoesting van de stad Tschinvali in Zuid Ossetie een wijk in Stalinistische stijl ontwierp. Gintovt is een groot fan van Stalin en is een zogenaamd eurazianist die als uitgangspunt hebben dat Rusland anders is dan Europa en recht heeft op een groot Euro Aziatisch rijk. De eurazianisten hebben grote aanhang, ook onder kunstenaars.


‘Regisseurs staken in de jaren negentig energie in het recreëren van de verleidelijke grootsheid van de Stalin-jaren. In deze voorbeelden is ironie een onmisbaar element; maar ze ontstonden uit nostalgische fascinatie voor stalinistische grandeur die niet heel ver verwijderd is van Beljaev-Gintovts esthetiek. We willen veel minder satirisch zijn dan mensen denken , zegt Melamid in een interview: De Stalin-tijd ( ) was verschrikkelijk, maar ook diep, de echte tijd.’

Melamid, een sots-art kunstenaar (sots-art is de Russische tegenhanger van pop-art), zegt eigenlijk dat iets wat zo vreselijk is geweest ook echt moet zijn geweest. Dat doet denken aan het adagium van Nietzsche: wie een geheugen wil creeeren moet bloed laten vloeien.

Toch is er sprake van kitch vanwege het simplisme dat spreekt uit de reflectie op het verleden als een plek waar het leven echter was dan nu. Dat Beljaev is beloont met de prestigieuze Kandinsky prijs, zegt genoeg over het kitch gehalte in de Russische cultuurpolitiek.
Hier staat het artikel van Ellen Rutten

pyama

Vandaag zijn we naar Colijnsplaat gegaan, dat is in Zeeland. Suzanne, een nichtje van de lieve G was jarig en even terug uit Shanghai waar zij voor de kamer van koophandel 'events' regelt in het Nederlands paviljoen. 'John Kormeling (architect van het Nederlandse paviljoen) is een leuke man, hij heeft een pyama gelanceerd met zijn eigen logo op de dag dat het dragen van pyama's in het openbaar in China verboden werd.' Colijnsplaat is een schattig dorpje met een jachthaven, ze hebben er Romeinse dingen opgegraven en er is een tempeltje gemaakt om Nehalennia te eren, een Romeinse beschermheilige van de vissers. Colijnsplaat is tijdens de watersnoodramp niet onder gelopen omdat de sterke mannen van Colijnsplaat de houten schotten hebben tegengehouden. Een monument van brons die een golf toont en een grote hand die de golf tegen houdt moet die daad in herinnering roepen. We keken naar het monument en ik moest denken aan de pyama's van John Kormeling, waar zou je die kunnen kopen?

Gary

Interessante televisie is zeldzaam, maar ik heb ook wel eens gehoord dat televisie erg geschikt is om de hersenen stil te zetten na een lange dag werken. Televisie kijken is een vorm van ontspanning. Daar begreep ik nooit wat van, totdat ik Gary Jenkins op ouderen zender MAX hoorde doceren over het maken van olieverfschilderijen. Hij neemt (zoals Bob Ros dat ooit deed) de kijker aan de hand mee over zijn doek en suggereeerd dat iedereeen dat kan, schilderen. 'Kijk niet alleen naar mij maar ook naar schilderijen in musea', zegt hij als tip om er even later aan toe te voegen ' je moet alleen naar de goede schilderijen kijken he, niet naar de slechte', dit wordt gevolgd door een giechel. Die giechel is zijn handelsmerk. Iedereen die denkt dat hij een therapeut nodig heeft kan ook naar Gary Jenkins luisteren en kijken, hij heeft volgens mij Sjamanistische kwaliteiten. 'Don't think, don't let those voices in your head get to you, bam bam bam , just do it.' (bij de woorden bam bam bam, zet hij felle toetsen op het doek). Schilderen als metafoor voor het leven zelf.

'Color painting is all about color.', zegt hij en alleen bij Gary krijgt het een diepere betekenis. 

Kijk hoe Gary Jenkins een Roos schildert

kapper

Vandaag was ik bij mijn perzische kapper. Ik moest even wachten omdat hij bezig was een vrouw van middelbare leeftijd een tweede jeugd te bezorgen. Ze kreeg weelderige blonde krullen.  Plotseling vroeg de kapper, die Butros heet: 'weet jij hoe ik op televisie kan komen?'
Ik was enigszins verrast door deze vraag, maar hij bleek gisteren weer eens een rechtszaak te hebben gehad met de gemeente. ' De gemeente wil mij hier weg hebben omdat ik een vieze buitenlander ben en dat vind ik prima, maar niet voor niets.' Later toen hij mij in zijn stoel had probeerde ik Butros op te vrolijken door hem te vragen of hij nog op vakantie ging.' Nee', zei hij, 'ze hebben me volledig uitgekleed.' Ik meende een onderdrukte snik bij hem te zien. Na een tijdje zwijgend geknipt te hebben zei hij: ' Er zitten hierboven allemaal mensen in mijn pand  die daar door de gemeente daar zijn geplaatst, maar die gaan maandag de straat op op mijn manier.' Ik besloot hier verder niet op in te gaan. Bij het afrekenen vroeg ik aan Butros of hij ook een voornaam had. 'Ja' zei hij 'Jihad.' gelukkig moest hij erbij lachen. Opgelucht verliet ik de kapperszaak. Iemand die zichzelf Jihad noemt heeft een groot relativeringsvermogen.

Alex

Ik ben weer even in Groningen om mensen te interviewen over hun woonervaringen. Niet alle mensen die ik interview komen in het uiteindelijke boek terecht. Dit is zo iemand.

Terwijl ik foto's aan het maken ben van de glooiingen, van de brede trap die ook als tribune kan functioneren, zie ik een bewoner die, boodschappentas op de grond, naar zijn sleutels zoekt. De deur is van het type dat zich automatisch weer sluit door middel van een wringer.  Dat gaat langzaam en het lukt mij achter de bewoner aan naar binnen te glippen. Ik hijg een beetje als ik de man aanspreek. Enigszins aarzelend stemt hij ermee in om mij te woord te staan.  Ik ben waarschijnlijk een van de interessantste mensen in het gebouw, zegt de man, die kaal is en onopvallende kleren draagt. Ik pak een pen en opschrijfboekje tevoorschijn en kijk hem verwachtingsvol aan. De man vertelt dat hij voor de helft in Kazachstan woont, waar hij werkzaam is in de off shore. Hij heeft in totaal zo'n zes huizen. Twee daar en twee hier. Het liefst wil ik met hem mee naar boven, ik stel dit ook voor, maar dat vindt hij niet zo'n goed idee. Misschien moet je ook maar niet opschrijven dat ik er niet zo vaak ben, dat hoeft niemand te weten. In de boodschappentas lijkt hij wat kleding te vervoeren. Op het pakketje kleren zie ik tweed dvd’s liggen. Ga je vanavond een lekker dvdtje kijken?, vraag ik aan hem, om het ijs wat te breken. Nee, zegt hij lachend  Die ga ik kopieren, maar dat moet je maar helemaal niet opschrijven. Mijn pen blijft boven het papier zweven. Het gesprek vlot matig.

Wijn

 

Vandaag belde ik Vinites, wijnimporteurs uit Haarlem. Het was 14:35.

‘Ik wil graag een doosje Arnon Grunberg wijn bestellen’, zei ik

‘Daar heb ik nog nooit van gehoord’ , zei de dame aan de telefoon

‘En Freud wijn?’

‘Nee, ook die hebben we niet.’

‘Vreemd de naam van uw bedrijf staat toch echt op de site’. De vrouw gaat het navragen bij logistiek, dat zou ik zelf ook gedaan hebben, logistiek is een plek met antwoorden. Ze komt terug met de mededeling dat ze ook bij logistiek nog nooit van die wijn gehoord hebben. Als logistiek het niet weet, dan weet niemand het.

 ‘zit u achter d ecomputer?’

‘ja’

‘check dan even arnongrunbergwines.com’

‘hmmm, ja ik zie het staan, raar, dit ga ik uitzoeken, geef me uw nummer dan bel ik u terug.’

Ik word teruggebeld, het is14:37.

‘Nou ik heb tot de algemeen directeur moeten informeren, maar u heeft gelijk, we hebben inderdaad die wijn, maar die pas half september beschikbaar.’

La camissa negra

Gisteravond was een bijzondere avond als het gaat om de vraag wat voetbal doet met mensen. Ik heb de wedstrijd gekeken in Scheveningen tussen een groep hysterische wijven, ik kan het niet anders omschrijven, en mannen die hun emoties na de nederlaag  nauwelijks meester waren. Ook ik was teleurgesteld, natuurlijk. Voetbal is belangrijk en bovendien vele malen interessanter dan bijvoorbeeld de regeringsformatie (die niet voor niets vandaag, na de wedstrijd, kwamen met een update). Morgen gaat Oranje nog op bezoek bij premier Balkenende en dat is misschien wel heel erg gepast. De verliezers gaan op bezoek bij de grootste verliezer van ons allemaal. De lieve G heeft overigens het voetbal gekeken met Spanjaarden in de stad en daar was een beschaafd soort feestvreugde waar te nemen. Met een zwarte trui ging ik een tapas bar binnen:’Tengo la camissa negra. Mijn ziel is zwartgeblakerd.’, zei ik tegen iedereen.

Emoties moet je nu eenmaal een beetje dik aanzetten, als het om voetbal gaat.

Plaquette

We kwamen  rond half vier aan op de parkeerplaats van de MacDonalds in Best om de plaquette plaatsing bij het Michael Jackson beeld bij te wonen. Eerder die dag waren we nog op bedrijventerrein Moerwijk geweest. Op de rand daarvan naast een half gesloopte fietsenstalling op een carpool parkeerplaats spraken we met een man en zijn moeder die onder een parasol bloemen aan het verkopen waren.’ We zitten hier sinds juni’, zegt de zoon, ‘We hebben inmiddels al een aardige klantenkring opgebouwd.’ De zoon heeft ook bloemen verkocht in het plaatsje Moerwijk, ‘maar daar zijn we mee opgehouden want het is toch een apart volkje met een hele eigen mentaliteit.’

Gezien het feit dat de zoon in Moerwijk bloemen ging verkopen voor de helft van wat de lokale bloemist ervoor vroeg, vonden wij de negatieve reactie van het dorp niet heel verrassend. Het dorp sloot de gelederen en de zoon moest het veld ruimen.Volgens de moeder van de zoon zal het dorpje niet lang meer bestaan omdat de milieu regels voor de petrochemische industrie strenger zijn geworden.’ Moerwijk wordt dus misschien wel opgeheven zodat de winstgevende industrie meer ruimte krijgt om te groeien.' We nemen afscheid van moeder en zoon omdat we op tijd willen komen voor de Michael Jackson bijeenkomst. Er waren na schatting veertig a vijftig fans verzameld op de parkeerplaats van de MacDonalds nabij Best. Ze stonden in zinderende hitte, het was vandaag 36 graden, te wachten op wat komen ging. Veel van de aanwezigen die via hyves met elkaar in contact staan (Michael Jackson Event) hadden een bijdrage geleverd aan de plaquette. Ik vroeg een dame van rond de vijftig met  een mooie witte jas aan waarom zij had meebetaald. ‘Michael haalt gevoelens bij me naar boven waarvan ik niet eens wist dat ik ze had’, vertelde ze. ‘Hoe zal ik het zeggen.... hij raakt de bodem van mijn ziel.’

Ziel

Vandaag kwam mijn zusje eten met christian, haar man. Het was een idee van de lieve G om bij wijze van huwelijkscadeau een dagje Den Haag te doen. Het werd een avond omdat wij nog uit Groningen moesten komen. Eerst gingen we eten bij de onaangepasten die inmiddels allang zijn geinstitutionaliseerd( Water en Brood ). Zij hebben het beste terras van Scheveningen en serveren strikt veganistisch eten. Later brachten we een bezoek aan het containerdorp waar ik een maand gewoond heb, ik trof er dan ook een hoop oude bekenden. Angelo, zag ik even, hij moest lachen toen hij me zag. Hij zei dat mijn ziel daar nog rondspookte. Dat gevoel heb ik wel een beetje. Sinds ik in Scheveningen(haven) heb gewoond heb ik het gevoel er een heel stuk Den Haag bijgekregen te hebben. Het is een plek waar je blijft terugkomen, dat kan je van Ypenburg niet zeggen.

Pijnlijk moment

Vanavond heb ik bij een bevriende hoogleraar gegeten in Groningen. Ik kwam uit Leeuwenborg, een Groningse wijk waar ik met de bewoners van een zorgcentrum moest praten. Dat is niet gelukt, wel had de onderneming mij  uitgeput. De hoogleraar had lekkere falafel balletjes gemaakt terwijl zijn vriendin bezig was de boekenkast opnieuw in te richten. Ze hadden een deel van de vloer geverfd, iets te fel rood,  en de rest van de vloer lag bezaaid met boeken en CD's. De hond mocht niet op de geverfde gedeelte vanwege zijn scherpe nageltjes. Dus zat ik met de hoogleraar in de keuken, er moest nog wat in de oven worden gezet, en de hond die daar nogal luidruchtig om aandacht vroeg. Later zijn we nog een rondje gaan lopen  om haar een beetje rustig te houden. Ze was niet rustig namelijk, ze was opgefokt en groef gaten in de tuin. De hoogleraar raadde mij een boek aan van Allessandro Baricco getiteld ' De Barbaren', toen hij het boek zocht in zijn kast en ik bij hem was in zijn studeerkamer zag ik de Ghanese soldaat staan, een houten beeldje, waarvan zijn tweelingbroer bij mijn ouders in de wc staat. 'Hey dat beeldje heb je nog van mij gekregen', zei ik daarop. Ik kwam toen terug uit Ghana voor mijn filosofie stage. Maar de hoogleraar verzekerde mij dat hij die van zijn promotor had gekregen die in Mali heeft gewoond. Pijnlijk moment. Hoe kunnen herinneringen er soms zo naast zitten.

Macht

Maurice is weer in het land (u weet wel). Hij was naar eigen zeggen een beetje doorgedraaid door de rellen die in Thailand gaande zijn. Het is begrijpelijk dat je licht paranoia wordt in zo'n situatie, zeker als je er aanleg voor hebt. Maurice heeft aanleg. Hij is bang dat ze hem iets aandoen omdat hij teveel weet. 'Die demonstraties van het volk voor meer democratie worden weer gefinancierd door een man die geen vrienden is met de huidige regering.' Maurice vertelt over een demonstratie die hij zag ontstaan:' iedereen kwam ineens naar buiten met een rode zakdoek, het leek wel een flash mob, zeer strak georchestreerd.'

Boven de democratische regering zweeft nog een aristoicratische macht, begrijp ik van Maurice, en hoe dat precies werkt is volgens hem erg schimmig.' Je weet niet precies wie er aan de touwtjes trekt in Thailand. Die demonstraties lijken iets van het volk, maar misschien gaat het juist om een machtsstrijd aan de top.'

Brug

Mij laat het voetbal niet onberoerd en ik schaam em er een beetje voor. Want hoe kan je je nou zo laten meeslepen? De wedstrijd Nederland Brazilie heb ik niet gezien, maar de wedstrijd Ghana Uruguay wel. Ondanks het goede resultaat van Oranje had ik een behoorlijke kater omdat Ghana niet door was gegaan. Dat is toch raar, alleen maar omdat ik affiniteit heb met dat land. Een vriend van mij is morgen van plan de Van Brienoordbrug te beklimmen om de stad van boven te zien exploderen dan wel imploderen tijdens de wedstrijd. Of hij ook last heeft van misplaatst nationalisme, weet ik niet. Ik denk het niet. Toch is het in alle gevallen een goede keuze om een brug te beklimmen tijdens dit soort gelegenheden. Het vogelperspectief werkt ontnuchterend.

Verzet

Vanmiddag kwam Janneke, mijn tachtig jarige buurvrouw,  naast me zitten op de stoep. Het was uit met haar vriend, zei ze. Ze vond het jammer maar was niet zwaar in zak en as. Daar pas je op die leeftijd wel voor op. Ze vertelde verder over haar vader die tijdens de oorlog berger was. 'Dat hoort bij de lompen en metaalschroot werkzaamheden.' Ze woonden in Dorient en haar moeder schreef boeken onder het pseudoniem Hans van Haaften. Haar boeken werden uitgegeven bij Stenholt. Geen van deze namen ben ik op Internet tegen gekomen. 'Hij heeft ervoor gezorgd dat een trein met schilderijen uit het louvre die opweg was naar Berlijn ontspoorde en zo konden zijn mannen en hij de kisten met schilderijen eruit halen.  Later is daar nog een film over gemaakt.'  Ook dat heb ik niet terug gevonden op internet. Maar dat doet er ook niet toe.  Het is vooral van belang dat Janneke blijft praten over haar leven.

Spirituele slijtage

Ik was vanmiddag in Scheveningen bij de opening van de expositie 40 jaar surfcultuur in het Scheveningsmuseum Muzee. Ik ging er heen omdat het me een goede gelegenheid leek om een aantal mensen weer even te zien. Fonger was er ook. Hij had een verband om zijn oor. 'Ik heb weer een Van Goghje', merkte hij hierover op. Iedereen was er, Go Klap, Arie Verbaan. Mannen van het eerste uur. 'Surfers hebben door water en wind vaak last van een slijtage van het bot in hun oor en dat moet dan geopereerd worden', zei Fongers vriendin. Een maand geleden heb ik Fonger gesproken over het surfen, vriendschap en volwassen worden. Ze hadden kort daarvoor een vriend, Reinout Vlaanderen die ze nog kenden uit Zeist, opgezocht in Biarritz. Die vriend had gebeld en gezegd dat hij het leuk vond als Fonger en Fio weer vriendschappelijk met elkaar zouden omgaan, dat was al een tijdje niet meer het geval. In Biarritz is alles uitgesproken. Reinout zat overigens zelf in een midlife crisis. Ze bespraken hun leven en hoe het ging. Fonger heeft Reinout nog toegesproken in diens modernistische huis in de heuvels. 'De droom om financieel onafhankelijk worden mag dan niet zijn uitgekomen, je bent niet straat arm en er is altijd nog het surfen'. Maar dat surfen was er blijkbaar toch ook niet meer.'Dat verhaal heeft nog een raar staartje gekregen', zei Fonger vanmiddag tegen mij.' Reinout heeft zelfmoord gepleegd.'

White Elephant

In Burma is een legereenheid de jungle ingestuurd om witte olifant te vangen voor de militaire leider Than Shwe. De witte olifant is een symbool van geluk en welvaart in de Burmese mythologie. De Burmese president vliegt in vliegtuigen die ook witte olifant 1 en witte olifant 2 worden genoemd. De BBC verslaggever merkte droogjes op dat in de Engelse taal 'White Elephant'  'useless structure' betekend en 'needlessly expensive burdon'. Dat is ook precies de naam die door sommigen wordt gegeven aan de stadions die achterblijven als het WK circus Zuid Afrika weer heeft verlaten. Wat voor de een een nuttige investering is, is voor de ander weggegooid geld. Het sleutelbegrip bij de witte olifanten van Burma en die van Zuid Afrika is symboliek. Ook de stadions staan symbool voor welvaart, al lijkt het erop dat het net als bij Burmese witte olifant meer om wishfull thinking gaat dan een solide investering in een welvarende toekomst.

oorzakelijk verband

Cornald Maas werd ontslagen bij de grootste familie van Nederland omdat hij Sieneke, Joran en de pvv in 1 tweet bericht stopte. Dat heet stoken in de familie en dat vond pater familias Peter Kuipers niet leuk. 'je vergelijkt anderhalf miljoen PVV stemmers niet met een moordenaar' zei Kuipers en ' Sieneke ook niet'. 

Wat dat betreft lijkt Kuipers een beetje op Hammerstein die Heineken beschuldigde van moord.  Gisteren las ik in de krant het bericht dat boerderijen met scharrelkippen meer fijnstof uitstoten dan de gewone bio industrie. Goed zijn voor dieren is slecht voor het milieu wilde het rapport van het planbureau leefbaarheid maar even zeggen. Zo ken ik er nog wel een paar. Iedereen lijkt te hebben geleerd van Wilders. Die weet immers, als je iets roept dan is het ook zo.