Ik zal deze week proberen iedere dag in een andere horeca gelegenheid van de Frederikstraat iets te nuttigen. Die ervaring zal ik een cijfer geven. Aangezien ik al zo’n drie (of is het vier?) jaar in Den Haag woon wordt het tijd mijn directe omgeving te categoriseren.
Aan het einde van deze bewuste straat, vlak voor het bruggetje over het kanaal en de Mauritskade, bevindt zich een tentje dat Dikke Mik heet. Dikke Mik is een broodjes zaak, waar je ook koffie kan drinken. Ik koos voor het laatste. De espresso was niet slecht, maar ik houd niet van die mok-achtige kopjes van segafredo.Bij nader inzien houd ik ook niet van segafredo koffie. Ik weet niet of je normaal gesproken bediend wordt aan de tafel in Dikke Mik, maar dat was nu niet het geval. Ook moest ik zelf een stukje chocolade cake uit een vitrinekast halen. Dikke mik is niet heel gezellig, er ligt linoleum op de vloer en er hangen oude foto’s van Den Haag aan de muur voor een lekker authentiek effect. Misschien moet ik nog eens terug komen voor een broodje om mijn uiteindelijke oordeel te geven. De chocolade cake was niet heel vies, ik bedoel, het was zoet en er zat nog wat vloeibare chocolade tussen, dus dat ging wel naar binnen.
‘We zijn als eerste open, om zeven uur, en gaan als laatste weer dicht.’ zei de eigenaar (ik denk een Libanees), bij het afscheid. Maar toen ik terug naar huis liep, zag ik dat de Italiaanse traiteur ook nog open was. Ondanks de sympathieke Libanees, krijgt Dikke Mik een voorlopige vijf. Ik kom terug voor de broodjes.
