Vanavond heb ik als begeleider van de lieve G acte de presence moeten geven in sociëteit de witte waar Cervantes en de Spaanse Kring (wat eerlijk gezegd een beetje een vieze naam is) een piano concert hadden georganiseerd omdat Spanje het Europees voorzitterschap ten deel is gevallen. Ambrosius Valero, een jonge pianist, die een Spaans concours gewonnen had was ingevlogen. De Spaanse ambassadeur zat op de voorste rij om van de muziek te genieten. Dat was ik ook van plan, maar de directrice van Cervantes was iets ander met mij van plan. Ter plaatse kreeg ik, de begeleider van de lieve G, een gloed nieuwe camera in de hand geduwd. Het was de bedoeling dat ik me nuttig ging maken als fotograaf. Achteraf kreeg ik complimenten van de directrice van Instituto Cervantes. ‘Heel goed hoe je tijdens het concert zo op de vloer ging liggen, dat zag er heel professioneel uit.’
Ik sprak Ambrosio ook nog even. Hij was kapot na het concert, zei hij. ‘Ik moest extra hard mijn best doen om volume te krijgen met dat oude ding.’
‘Oh, dat is dus vergelijkbaar met een oude auto, die, zonder stuurbekrachtiging, een beetje zwaar stuurt.’ (veel verder kom ik niet als het over muziek gaat)
