'We snappen er geen barst van', riep le Roy, meestal praat hij vrij rustig, maar zo nu en dan windt hij zich even op. In dit geval tegen de mensen die denken de natuur te snappen. Vrijdag avond was ik met M. naar Louis le Roy gegaan, omdat we het orakel wilde raadplegen over het fenomeen tijd. Iemand die veertig jaar stenen op elkaar heeft gestapeld, die heilig geloofd in de processen die hij daar opgang brengt, die moet wel gelijk hebben. Hij heeft zich met die hoop stenen in feite onvermijdelijk gemaakt. Le Roy heeft een uurtje tegen ons aangepraat, en daarna was hij moe (hij heeft drie jaar geleden een herseninfarct gehad). M. moest op de grond zitten want dat is waar kunstenaars volgens de meester thuishoren.
Toen we weer buiten stonden hadden we het idee de waarheid gehoord te hebben, toch gingen we weer terug naar de ons vertrouwde kunstmatige systemen. Waarschijnlijk omdat we er toch een beetje verslaafd aan zijn. Maar Le Roy zelf natuurlijk ook, want die stenen en tegels zijn niet komen aanvliegen, die zijn gestort door honderden vrachtwagens.
