Twee weken geleden plaatste ik op deze plek een verhaal over de hoofdpersoon. Ik heb maar bedacht dat het een reeks moet moet worden met de titel Avonturen van de Hoofdpersoon. Hieronder volgt deel 1 van de reeks die, laten we zeggen; de komende drie zaterdagen hier zal verschijnen. Die van zaterdag 6 februari was dus deel1.
>De Hoofdpersoon zit in de trein, zich nauwelijks bewust van zijn omgeving en volstrekt opgeslokt door zijn eigen beslommeringen. Zojuist is er een boomlange man tegenover hem gaan zitten die bezig is, als een bezetene, een zak paprikachips leeg te eten. Deze eetbewegingen zijn zo mechanisch en robotachtig dat de Hoofdpersoon gedwongen wordt er naar te kijken. Alle ledematen lijken een eigen leven te leiden; De hand die in de zak graait en met een vaste snelheid telkens naar de mond gaat, of er nou wel of geen chips iss meegekomen, de mond maakt gretig smakkende geluiden. Uit zijn ogen, mochten die al de spiegel van de ziel zijn, spreekt geen enkele betrokkenheid bij de chips. In tegendeel, ze kijken recht naar de Hoofdpersoon, of misschien wel door de Hoofdpersoon heen. Dit is een man opgebouwd uit verschillende donoronderdelen, denkt de hoofdpersoon bij zichzelf. Je moet het doen met de donoronderdelen id ebeschikbaar zijn. Op het perron had de reus met het te kleine donorhoofd geprobeerd de mechanische handelingen van het chips eten af te wisselen met het schudden van andere handen. Dat lukte niet al te best. Men zat niet te wachten op het schudden van chipshanden. De Hoofdpersoon ook niet, hij had wel wat anders aan zijn hoofd. Zijn vriendin was namelijk vertrokken naar Latijns Amerika. Ex-vrindin, zo corrigeerde De Hoofdpersoon zichzelf voortdurend. Technisch was het nog helemaal niet uit, zijn vriendin had alleen gezegd dat ze elkaar een tijdje niet zouden zien. 'Een tijdje niet zien?, had De Hoofdpersoon gevraagd, Je gaat vier maanden stage lopen tussen honderden bloedgeile Cubanen.'
‘Maak je niet druk, het zijn maar vier maanden’, had ze droogjes opgemerkt, zijn opmerking over de inwoners van Cuba negerend. De Hoofdpersoon maakte zich natuurlijk wel druk, en terecht, hij was nou niet bepaald het voorbeeld van een latino lover, al hadden vrienden hem onder bepaalde omstandigheden in speciaal licht, vergeleken met George Clooney. Maar die wilden toen dat hij ging helpen met verhuizen. Sinds het vertrek van zijn vriendin liep de Hoofdpersoon wegkwijnend in zelfmedelijden hele dagen versuft door de stad. Hij was zijn zelfrespect volledig kwijt geraakt en probeerde zelfs Nespresso te drinken om zich beter te voelen. Niets hielp. De Hoofdpersoon begon ook weer krom te lopen, een eigenschap die zijn moeder er tijdens zijn jeugd vakkundig had uitgeslagen. Als een levensgroot vraagteken ging hij nu door het leven. Tegenover hem is de chipsreus plots gestopt met eten en biedt hem de de zak aan. Hoe dat idee ineens in zijn hoofd is gekomen, is een raadsel, maar de twee vochttige ogen kijken niet langer door hem heen. Ontroerd door dit gebaar steekt hij zijn hand in de zak. Onderin vindt hij een paar natte kruimels. 'Dank je', mompelt het Vraagteken, die zo graag weer Hoofdpersoon wil worden.
