In de Volkskrant Banen stond vandaag een interview met een beursbabe, althans dat stond boven het artikel en de vrouw op een foto eronder zou inderdaad door kunnen gaan voor wat doorgaans een babe wordt genoemd. Het betrof Venetia Thomsom. Zij was een makelaar bij BGC international, iemand die vrienden moest worden met de klant, een lijmer zou Elsschot zeggen. Beursbabe zeggen we nu tegen Elsschot. Venetia heeft een boek geschreven waarin ze vooral vertelt over de karakters van haar collega’s (licht manisch) en wat het werk met je doet. ‘Als de handel opdroogt word je somberder en somberder.’In het interview staat één interessante opmerking. Op de vraag waarom mensen dit zichzelf aandoen antwoordde Venetia Thomson: 'omdat ze in de val zitten. Ze hebben de inkomsten nodig om hun hypotheek te betalen of hun alimentatie. Veel handelaren haten hun baan, maar ze hebben geen idee wat ze anders moeten doen.’
Deze ‘zedenschets van de beursvloer’ laat, samen met de documentaire van gisteren over Quants, een beeld zien van een systeem waar de mens inmiddels ondergeschikt aan is geworden. Het systeem kan je heel rijk maken, en de belofte op veel geld zal altijd mensen blijven trekken, maar de overgrote meerderheid ploetert gewoon om de spulletjes die hij heeft verzamelt te kunnen betalen en om zijn vrouw en kinderen tevreden te houden. Hij zou eruit kunnen stappen, maar de vrijheid buiten het systeem is ook maar relatief. Als freelancer heb je met dezelfde mechanismen te maken, behalve dan dat je waarschijnlijk niet snel met een hele hoge hypotheek zit opgescheept.
