Ik ben bezig met een klus waarbij ik me een voorstelling moet maken van een mogelijk Almere-haven. Ik ben er nog nooit geweest en volgens sommigen is dat maar goed ook. Dodelijk voor de fantasie. Toch ben ik van plan morgen even te gaan kijken. Er zijn twee verschillende scenario’s, uitgedacht door een team van jonge architecten en stedenbouwkundigen. Die scenario’s moeten invoelbaar gemaakt worden door een fictief verhaal met reële personages. Het idee dat een stedenbouwkundig plan alleen gecommuniceerd kan worden door middel van plaatjes, begint ook in architectenland aan kracht in te boeten. De opdracht doet me op een vreemde manier denken aan het boek van Frank Westerman dat ik aan het lezen ben. In Inginieurs van de ziel (zeer de moeite waard) beschrijft hij hoe Maxim Gorki in de jaren twintig een schrijversgilde van sovjet auteurs samenstelt die uitsluitend, in simpele taal, de verworvenheden van het communisme moeten gaan bezingen. Literatuur dus over stuwdammen, energiecentrales en verbindingskanalen. In die traditie wil ik mij bij deze ook gaan voegen. Louter nog verhalen met titels als ‘Almere voorwaarts’, ‘van rietkragen tot voorgevels’ en ‘vrienden van vinex’. Overigens komt deze klus ook weer voort uit een socialistisch, of in elk geval sociaal initiatief. Deze workshop, of dit laboratorium zoals dat dan heet, is namelijk een project om werkeloze architecten en stedenbouwkundigen van de straat te houden. Met behoud van uitkering kunnen deze vaklieden zo toch ervaring opdoen. Rijksbouwmeester Liesbeth van der Pol is namelijk bang dat anders een hele generatie architecten en stedenbouwkundigen, door de crisis, de boot gaan missen. Een sympathiek initiatief, anderen noemen het concurrentievervalsing.
