Een bevriende kunstenaar vertelde me onlangs dat hij een opdracht heeft gekregen
om ‘iets’ met geluid te doen in de Afrikaanderwijk van Rotterdam. Hij heeft bedacht om zichzelf te blinddoeken en zich dan door de stad te laten leiden door een blinde. Gisteren heeft hij al een paar uur geoefend. De vraag is: voel je wat een blinde voelt als je een tijdje helemaal niks ziet? Waarschijnlijk niet. Het idee dat het om een tijdelijke situatie gaat is al voldoende om de illusie te verbreken. Toch lijkt het me heftig om, door een blinde geleid, door de stad te gaan lopen. Ter voorbereiding heeft de bevriende kunstenaar een documentaire gezien over een Fransman die in New York is gaan wonen en daar tijdens een overval zoutzuur in z’n ogen kreeg gegooid. Na vijf jaar depressief te zijn geweest reist hij nu de hele wereld over. Let wel: de man is steke blind. Het blijkt dat wanneer mensen een hulpbehoevende blinde zien, iedereen naderbij snelt om te helpen. Hulpbehoevendheid haalt het goede in de mens naar boven, heet het in de documentaire.
Dat zal waarschijnlijk te maken hebben met het feit dat de hulpbehoevende niet langer geldt als een concurrent en daardoor dus straffeloos geholpen kan worden. Deze veronderstelling berust uiteraard op een misverstand. Kijk naar de fabel van de schildpad en de haas. Met doorzettingsvermogen kan de schildpad alsnog winnen, ondanks zijn gehandicapte toestand.
