Vandaag hoorde ik een stukje van het BBC programma Something Understood dat ging over het zeggen van de waarheid. Er werd ondermeer geciteerd uit het dagboek van Anne Frank waarin op een avond haar moeder bij haar bed komt om te luisteren naar haar avondgebed, in plaats van haar vader. Op de vraag van haar moeder of dat oké was, antwoord ze van niet. Haar moeder is hierom verdrietig, maar, zo beklaagd Anne zich in haar dagboek, ik moet toch de waarheid spreken anders zou ik hypocriet zijn. In het programma kwam de filosoof AC Grayling aan het woord. Hij verwees naar het begrip authenticiteit in de filosofie dat zo ongeveer betekend dat je ondanks externe factoren trouw blijft aan jezelf. Toch is het volgens AC Grayling volstrekt aanvaardbaar, en soms zelfs deugdelijk te noemen, dat je in sommige gevallen liegt. Vooral in relaties is het beter zo nu en dan de waarheid te verzwijgen, want als je iedere keer op de vraag, ‘houd je nog van me ?’ of , ‘waar denk je nu aan?’, de waarheid (op dat moment) vertelt dan zouden maar weinig relaties stand houden. Tactische hypocrisie is een betere weg naar het Authentieke dan de lompe rechtvaardigheid van het principiele.
