Onlangs heb ik me laten verleiden tot een abonnement op de Vrij Nederland, een bekend meningenblaadje. Ik geloof dat de aanbieding 13 euro was voor 13 weken. Vandaag kwam het eerste exemplaar binnen. Meteen trof ik een artikel over de koning der meningen, Jan Blokker. Ik heb het nog niet gelezen, maar ik lees Blokker graag en zijn antipessimisme spreekt me aan. ‘Internet is een hulpmiddel, geen noodlot. De krant is nog lang niet dood.’ (p.29) Dat kenmerkt de vechtlust van de oude baas. Zo blader ik verder van Blokker naar iets over de Christenunie (’t zal) daarna iets over Donner die zegt dat mensen met zwaar werk niet tot hun zevenenzestigste hoeven door te werken (ik dacht dat de mijnen dicht waren?) en een goed stuk over Haïti. Nederlandse media zetten nogal in op het gevaar dat er zou zijn in de rode zone van Port au Prince. Alleen de BBC durft die gebieden in en ziet mensen in hun zondagse kleren naar de kerk gaan. Uiteindelijk kom je dan uit bij de Republiek der letteren en lees je een bespreking van Maarten ’t Hart over een boek van de Zweed Knut Hamsun. Zijn bespreking lijkt op de reactie van sommige Michael Jackson fans: Ik hield van z’n muziek, maar niet van de persoon. Alleen houdt ’ t Hart ook niet van dit soort literatuur, al erkend hij de genialiteit.
Hij bespreekt het boek Pan, van deze voormalige Nobelprijs winnaar van de literatuur, maar heeft het ook uitvoerig over zijn nazi-sympathieën. Oké de man was fout, maar vervolgens jammert ’ t Hart over het feit dat de hoofdpersoon van Pan zijn hond doodschiet voor de vrouw van wie hij houdt, ingewikkeld maar het wordt begrijpelijk gemaakt.’T Hart zegt dan het volgende:’ Is het denkbaar dat iemand om wraak te nemen zijn eigen hond doodschiet? Dat is helaas denkbaar, en sommige mensen zijn ongetwijfeld zulke ellendelingen dat ze zoiets doen. Maar over zulke mensen wil ik niet lezen, zoals ik ook geen boeken wil lezen van iemand de ten tijde van het Derde Rijk naar Duitsland reisde om de heer Hitler de hand te drukken en hem te vertellen hoe geweldig hij hem vindt.’(Het behoefd geen betoog dat ik het boek onmiddellijk heb aangeschaft). Maarten ’t Hart behoort blijkbaar tot het soort mensen dat het nog steeds nodig acht om erop te hameren dat hij bijzonder anti nazi is. Prima, maar een boekbespreking lijkt me niet echt de plek om dit te propageren. Bovendien haalt hij dingen door elkaar, hij kan er enerzijds niet tegen narigheid (man schiet hond dood) in boeken en anderzijds houdt hij niet van iemand die Hitler de hadn schudt. Maar juist in Hitler zou 't Hart een zielsverwant kunnen vinden als het gaat om de dierenliefde. Het is bekend hoe Hitler van zijn honden hield. De fuhrer hield meer van honden dan van mensen en zou het doodschieten van een hond zeker hebben afgekeurd.
