Ik ben bezig met het uitwerken van interviews afgenomen tijdens de snelwegsafari. Momenteel ploeg ik door drie uur opname van een verhaal dat een ambtenaar van Rijkswaterstaat ons heeft vertelt. Hij geldt als een rebel en een flapuit, dus onze verwachtingen waren hooggespannen. We zitten in de auto en, voor ons volstrekt anonieme bomenrijen, komen tot leven als voormalige rijkswegen, die zijn namelijk gemarkeerd met beuken. Soms maakt hij zich druk over een volgens hem volstrekt verkeerd geplaatste zendmast.’Een schande’, zegt hij, om direct daarna weer in te binden. ‘Ik kan hier natuurlijk wel van alles zeggen, maar ik weet niet wat er in het boek komt.’ Wij zijn met stomheid geslagen. We hebben alleen maar dingen gehoord als: ‘hier heeft een oude boerderij gestaan dat zie je aan het groepje linden’. Of: ‘De oostelijke rijbaan ligt op de oude rijksweg en voorbij groenentaal ligt de westelijke rijbaan op het tracé van de oude rijksweg.'
We konden, kortom, nauwelijks onze aandacht erbij houden en toch is de ambtenaar bang om compromitterende dingen te zeggen. Dit zaakje stinkt. Als iemand zo strak gehouden dan heeft Rijkswaterstaat iets te verbergen.Dan hebben ze misschien wel meer macht dan wij met z'n allen denken. Al denk ik niet dat Camiel Eurlings enige macht heeft. Nee het ziet dieper, minder aan de oppervlakte. Er moet daar in het ministerie een of ander oeroud regime zitten, diep weggestopt in het ambtenaren apparaat. Niet voor niets noemen ze zichzelf de oudste staat der Nederlanden. Zij waren het die het land doormiddel van waterwegen ooit verenigde.En het moet gezegd, ze hebben de snelweg aardig onder controle, voorlopig rijdt iedereen nog dezelfde kant uit.
